အခန်း ၂၀ [ZG]

692 13 0
                                    

နိုင္ငံျခားျဖစ္မုန႔္မ်ားကိုအစီအရင္တင္ထားေသာ ခုံမ်ားေနာက္တြင္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ ပါေမာကၡမ်ား၊ကထိကမ်ား အစဥ္လိုက္ထိုင္ေန
သည္။

" ငါေလအဲ့မုန႔္ေတြ တစ္ခါေလာက္ စား
ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ "

တင္ေထြးရီစကားေၾကာင့္ အကုန္လုံးမ်က္လုံးျပဴးကုန္သည္။

" ငရဲေတြႀကီးေနပါ့မယ္ဟယ္ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး "

" ငါ့ဘဝမွာနိုင္ငံျခားျဖစ္မုန႔္ဆိုတာႀကီးေတြမစားဖူးလို႔ပါဟယ္ "

" နိုင္ငံျခားျဖစ္ဆိုတာလည္းၾကားေကာင္း႐ုံပါတင္ေထြးရီရယ္၊ ဘာမွသိပ္မဟုတ္ပါဘူး "

အင္ၾကင္းေမမ်က္ႏွာအား တင္ေထြးရီကစိမ္းစိမ္းႀကီးၾကည့္သည္။

" နင္ကအရာရွိကေတာ္ပဲအင္ၾကင္းေမရယ္၊ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလည္း လူခ်မ္းသာေတြပဲေနတဲ့ ဝင္ဒါယာမီလိုေနရာမ်ိဴးမွာေနခဲ့တာမလား။အဲ့ေတာ့
နိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြဆိုတာ နင့္အတြက္ေတာ့ဘယ္ဆန္းမလဲ။ငါကေတာ့ လယ္သမားမိသားစုကဆင္းလာတဲ့လူဆိုေတာ့ နိုင္ငံျခားဆိုတာနဲ႕ အထင္ႀကီးတယ္ "

ငါဘာစကားမွားသြားလို႔လဲဟုကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးရသည္။ခင္ေမၾကည္ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာရန္လက္ကာျပသည္။

တင္ေထြးရီက နဂိုထဲကသူ႕အက်င့္ကဒီလို။ ေရွ႕ေနာက္မၾကည့္ပဲေျပာခ်င္ရာေျပာတတ္သည္။

ထိုအခ်ိန္အခမ္းအနားစေၾကာင္းေၾကညာသည္မို႔ အကုန္လုံးတိတ္သြားသည္။အကုန္လုံးက ၿငိမ္သက္စြာပင္ လက္အုပ္ခ်ီသူကခ်ီ၊ မ်က္လုံးမွိတ္သူကမွိတ္။

" ဤေနရာ၌
ညီညာဖ်ဖ်၊စု႐ုံးက်လွ်က္
ဘဝငယ္ခါ၊ျမတ္ဆရာကို
ဆယ္ျဖာလက္မိုး၊ျမတ္တနိုးလွ်က္
ရွိခိုးပူေဇာ္ ၿမဲပါကို
ဆရာတို႔ေတြ၊ အိုၾကေပၿပီ
အိုေပေသာ္ျငား၊ ႏွလုံးသားဝယ္...."

အင္ၾကင္းေမ၏မ်က္ဝန္းတို႔သည္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္စိုစြတ္လာသည္။တစ္ခ်ိဳ႕ဆီကမွလည္း ရွိုက္သံတိုးတိုးထြက္ေနသည္။

ေက်ာင္းတုန္းက ဆိုးခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊လိမ္မာခဲ့ျဖစ္ေစ ခုခ်ိန္မွာအားလုံး၏
ခံစားခ်က္ကေတာ့ တူညီေနမည္ဟု ထင္သည္၊ယုံ၏။

တည်စေသော်.. {Complete}Donde viven las historias. Descúbrelo ahora