Tenimin üzerinde teni vardı. Hastalıklı bir adama ev sahipliği yapan göğsüm cayır cayır yanıyordu. Verdiği soluklar diken gibi batıyordu tenime. Bana bir sarmaşık misali sarılmış, her zerresini hissetmemi ister gibi bırakmıştı tenini üstüme. Kokusu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uyarı!
Cinsel içerik, argo, şiddet, olumsuz örnek oluşturabilecek sahneler içermektedir.
Başlama tarihiniz?
İyi okumalar dilerim.
|•|•|•|•|•|
Başlangıçlar tuhaf olurdu. Bir işe başlamak ya da yeni bir ortama girmek her daim insanın vücudunda karıncalanma hissi bırakırdı. Elinde avucunda ne varsa onu sıkar, geldiği yeri gözlemlerdi.
Tam bir ay önce yaşadıklarım tam da bundan ibaretti.
Baktığım kapıdan içeriye girerken oldukça telaşlıydım. Ne yapacağımı bilmez tavrım, tanıdık tek bir kişinin olmaması bu hissettiklerimi daha da katlanılmaz yapıyordu.
Ama bir şekilde işimi nasıl yapmam gerektiğini öğrenmiş, sonunda yavaş yavaş her şeye adapte olmaya başlamıştım.
Ta ki o adamla konuşana kadar. Hayatımı komple değişime uğratacak o adam.
Melikşah Saruhan...
Yurt dışlarında ve yurt içinde elmas madenleriyle ünlü olan o adam.
Bir şekilde hiç bilinmeyen bir ruh sağlığı merkezine düşmüştü ve benden onu buradan çıkartmamı istiyordu. Yüklü bir miktar ödeme yapacağını garantileyen adamı buradan çıkartmama gibi bir şansım yoktu.
Bu fırsat bir insanın ayağına on kez gelmezdi ki... Bir kere gelirdi ve benim de şu an gerçekten paraya ihtiyacım vardı. Bıkmıştım her ay ailemin çenesini çekmekten. Gerçekten çok yormuştu bu durum beni.
Ondan alacağım para onun için hiç olacaktı ama benim için tüm hayatımı kurtaran bir miktar olacaktı.
Sanki onu gezdirmeye çıkarıyormuşum gibi bir performans sergilerken kolunda olduğum adamla asla bir muhabbet dönmüyordu aramızda. Korkuyordum. Yakalanırsam elbette ki ona bir şey olmayacaktı ama ben... Stajyerliğimi yakacaklardı. Hayatım daha kötü olamaz derken daha da kötü olacaktı her şey.
Koluna girdiğim adamın yanında titremeye başladım. Kabul ettiğime daha şimdiden pişman oldum. Gözlerim doldu. Buradan sonrasına devam edemeyecektim işte. Ben böyle bir riske giremezdim. Bunu yapamazdım.
"Ben... Ben yapamayacağım." Kısık sesle çıkan sesimi duydu. Duydu ancak onu durdurmama izin vermedi. Kendiyle beraber beni de yürümeye zorladı. Birine bir şey der korkusundan yanından yavaş yavaş yürürken bana cevap vermedi.
"Ben bunu yapmak istemiyorum, lütfen beni bırakın." Bir kere daha kısık çıkan sesimi ona duyurmaya çalışırken yine duymuş ancak bir tepki vermemişti. En sonunda kolumu kolundan çekerek ondan uzaklaşacakken buna izin vermedi.
