Flowers From 1970

2.4 bölüm

George'un gözleri kapalı, kulaklıkları takmıştı. yatağına uzanıyor.

Uron ve Wine'dan uçamayan Bird, American Mouth dinliyordu ve normalde bundan tamamen farklı türde şarkılar dinlese de şarkıyı tekrar etmeye devam etti.

Daha önce hiç hissetmediği duyguların, melodik seslerin dikkatli bir şekilde inşa edilmesiyle aniden sarsıldığını hissetti. Hayatı odaklanmış ve belirlenmiş hedeflerle yönetilen bir çocuk için, açıklayamadığı olaylarla rotasından bu kadar uzaklaşmaya alışmamıştı.

Her şeyin bir bilimi olduğuna inanıyordu. Yeterince uğraşırsa, bildiği her şeyin sayılar ve sessiz deha ile çözülebileceğini biliyordu. Bildiği her şeyin başka bir sayı olduğuna kesin olarak inanıyordu. Hayat veriydi. Kendini adadığı her şey veri olmuştu. Onun işi. günlük rutinler ve tüm hayatı, kağıt ve kalem üzerinde çözülebileceğini bildiği başka bir algoritmaydı.

Öyleyse neden bir telefon konuşması tüm inançlarını bir delilik şelalesine fırlattı?

Hayatında onu umursamış olan tek kişiye yapışmış olabilirdi, ama daha fazlasını hissetti.

İmkansızlığın ve tuhaf koşulların ortasında, zaman çizelgesinden kurtulan bir cihazda sadece kelime alışverişi yaparak oluşan bir duygu vardı. Bir açıklama almak için bir bilim adamına koşacak ya da bu eski telefon olan mucize hakkında mesaj gönderecek ve dünyaya bir tür sihri keşfettiğini gösterecekti.

Neredeyse Dream'i kendisine istiyor gibiydi. Bu bağın kesinlikle onlar için yapıldığını ve dünyanın bilmemesi gerektiğini.

Dream'in sesi, bilimsel kanıt ve algoritmik saçmalıklarla ilgili tüm saçmalıklarıyla birlikte mantığını boşa çıkardı. Hayatını, ilişkilerini ve aldığı her kararı ne kadar berbat ettiğini fark etmesi için ihtiyaç duyduğu manyetik çekim olmuştu. şimdiye kadar yapılmış, hepsi kendine yardım etmek için.

bu yüzden orada yattı, hayatında onu düzelten tek varlığın neden sahip olamayacağı biri olduğunu merak etti.

Dream'i ne olarak istiyordu? emin değildi.

Hiçbir zaman teselli edici sözler ve dürüst eleştiri karşılığında içindeki şeytanları açığa çıkarmanın güvenli bulabileceği bir arkadaşlık kurmamıştı.

George ve Dream, Dream'in arayacağı bir program yapmıştı. Her gece 8 PM ve hatta hafta sonları daha erken. George saate baktı, telefonun çalan kurtarıcı lütfunu duymadan önce iki uzun mühimmatı daha olduğunu görmek için gözlerini kısarak baktı.

Dakikalar geçmişti ve George'un her aramanın yerinde olmayacağını bildiğini düşünerek biraz yalnız ve endişeli hissetti.

On dakika geçti, sonra otuz, sonra bir buçuk saat.

Hiçbir zaman teselli edici sözler ve dürüst eleştiri karşılığında içindeki şeytanları açığa çıkarmanın güvenli bulabileceği bir arkadaşlık kurmamıştı.

George ve Dream, Dream'in arayacağı bir program yapmıştı. Her gece 8 PM ve hatta hafta sonları daha erken. George saate baktı, telefonun çalan kurtarıcı lütfunu duymadan önce iki uzun mühimmatı daha olduğunu görmek için gözlerini kısarak baktı.

Dakikalar geçmişti ve George'un her aramanın yerinde olmayacağını bildiğini düşünerek biraz yalnız ve endişeli hissetti.

On dakika geçti, sonra otuz, sonra bir buçuk saat.

Beklemekten vazgeçip akşam yemeğini hazırlamak üzereyken sakalı kapıya vurmuştu.

Telefona küçük bir heykelcik yerleştirdi, böylece çalarsa telefon sallanır ve şekil düşerdi ve eğer George geri dönerse ve şekil yerdeyse, o yokken Dream'in aramış olup olmadığını bilirdi.

Bir maç olursa diye aramayı kaçırmak istemeyerek onu hemen aşağı inmeye zorladı.

Kapıyı açtı ve elinde her zamanki cep defteriyle Wilbur'u ve elinde bir şişe elma şarabı tutan Niki'yi gördü.

"Wilbur, Niki," diye selam verdi George, "Gecenin sekizinde seni tavşana getiren nedir?" Onların varlığını ve elma şarabı şişesini işaret etti.

Wilbur defterine yazdı ve cebine koydu, "peki
sohbet edip bir şeyler içebileceğimiz arkadaşlarımız olmayalı uzun zaman oldu, bu yüzden doğumdan arkadaşımızın müsait olup olmadığını görmek için kapısını çalmayı düşündük."

George biraz tereddüt etti, Dream araması durumunda telefonu bırakmaktan biraz yorulmuştu ama Wilbur ve ailesi çok kibar davranmış ve hayır demişlerdi. "Ben isterdim."

"Bu çok şirin!" Niki, çift içeri alınmadan önce gülümsedi, "Evinize bayılıyorum, çok eski bir havası var."

George etrafına bakındı, bir bilse, "Bu bir çeşit vintage. Hiçbir şey değişmedi."
60'lardan veya 70'lerden beri bu yerde sanırım."

Wilbur başını salladı, "Öyle görünüyor." "Venüs'ün doğuşu" adlı bir tabloyu görmeden önce etrafa bakınıyordu, "Sanat hayranı olduğunu bilmiyordum" dedi.

"Bu benim aldığım bir şey değil, " diye düzeltti George, "aslında evle birlikte geldi, ama o"

Wilbur ona döndü "Eski aile evimizde bir tane vardı. Ailem sanatçıya hayran."

Kanepeye oturmuşlardı ve George onlara izlemeleri için bir film izlemişti.
"Peki küçük Tommy'ye kim bakıyor?"
Diye sordu George.

"Başlarda Babam ve Techno, ama Techno bizimle buraya gelmek istedi." Wilbur açıkladı.

"O burada hoş karşılanır, eğer isterse."
George " onu araya bilir ve davet edebilirsin, o kadar neşelidir." George kendini kaptırdığını hissetti ama arkadaş edinme fikrini sevmişti.

Niki elma şarabını açtı ve kendi getirdiği çantasından bardak altlıkları ve bardaklar çıkardı, "Emin misin? Umarım seni hiçbir şeyle bölmemişizdir."

George başını salladı, "Merak etme." "Gece için planlarım iptal edildi, bu yüzden bu aslında iyi bir alternatif" diyerek onu temin etti.

( Şu anlık bu kadar çevirdim hazır elimde varken belki silinir diye yüklemek istedim )