star | beomjun

36

"beomgyu!"

sesler duyuyordum.

"beomgyu!"

vücudumun havalandığını hissediyorum. gözlerimi açmaya çalışıyorum fakat bedenimin ağrısı gözlerimi açmamı zorluyor. her şey gerçekten bitti mi?

"beomgyu lütfen uyan!"

saçlarımda yumuşak dokunuşlar hissediyorum. saçlarımda, yanaklarımda, parmaklarımda. bir birine kenetlenen eller. gözlerimi açmaya zorluyorum kendimi. mavi gökyüzündeki bulutlar alıyor gözlerimi ilk önce. ardından yanıbaşımda kolları arasında olduğum yeonjun.

yeonjun yeonjun yeonjun

yanaklarında yol edinmiş tuzlu su, bana sardığı kolları, siyah saçları. saçları uzamıştı, gözlerine düşüyordu. hâlâ çok güzeldi. ondan ayrı kaldığım süre boyunca hiç değişmemişti.

kolumu güçlükle kaldırarak yanağını avuçladım.

"gerçekten burada mısın?"

sesim o kadar cılız çıkmıştı ki, beni duyduğundan şüpheliydim. gözyaşları arasında gülümsedi, yanağındaki elimin üzerine kendi elini sabitlerken. "buradayım. buradayım sevgilim. yanındayım. tanrım.. ağrın var mı? nasıl hissediyorsun? nasıl olabilir bu? nasıl başardın gyu?" avcuma öpücükler kondururken ardı ardına sorular soruyordu.

"ben.. bilmiyorum. sadece her şeyi bitirmek istedim. daha fazla dayanamadım yeonjun."

yanağındaki yaşları sildim. söylediklerimi kafasında tartıyormuş gibi bir süre beni izledi. "bitirmek ne demek beomgyu? ne yaptın? düşündüğüm şey değil, değil mi? öyle olmadığını söyle."

"yeonjun.."

"beomgyu nasıl yaparsın böyle bir şeyi? hiç mi düşünmedin? beni? ikimizi? aileni? sensiz nasıl yaşayabilirdim?"

"yeonjun lütfen.." onu kendime çekerek alınlarımızı birleştirdim. "lütfen sadece sarıl bana."