MÜHÜRLENMİŞ(Minsung-Omegaverse)

Bölüm 45

"Sulli nereye?"

Jisung ayak seslerini duyup kafasını mutfaktan uzattığında kızının kapıdan çıkmak üzere olduğunu görmüştü.

"Alex ile buluşacağım anne! Bunu sana sabah söylemiştim,beni dinlemiyor musun hiç?"

Sulli'nin agrasif bir şekilde çıkışması Jisung'u endişelendirmişti.Genelde sakin bir kişiliğe sahip olsa da bazı zamanlar agrasifleşiyordu.İşte o zaman gözü hiç kimseyi görmüyordu .

Bir kaç kere öfke sorunları yaşadığında Minho ve Jisung zor zamanlar yaşamıştı.Sulli kendi ailesini bile kısa bir süre tanımayıp saldırmıştı.Her anlamda zor bir çocuktu.

Yirmilerinin başında olan genç Sigma kendini yeni yeni keşfedip dizginliyordu.Kısa süre önce Deltasıyla tanıştığında mutluluktan gözlerinin içi bile gülüyordu.Kızını ilk defa bu kadar mutlu gören Jisung ve Minho onun etrafına yaydığı mutluluk feromonlarıyla huzur doluyorlardı.Ama şimdi Jisung'un burnuna gelen huzursuz feromonlar kaşlarını çatmasına neden olmuştu.

"Sorun ne Sulli?" Kızının yanına doğru adımlamaya başladığında Sulli bıkkın bir nefes vermişti.

"Anne çıkmak üzereyim,şuan konuşmaya vaktim yok!"

"Ne olduğunu bilmiyorum ama seni bu şekilde dışarı gönderemem Sulli! Dışarıdan nasıl göründüğünün farkında mısın? Tamam burası Kore kadar sıkı değil ama hala Sigma olduğunu belli etmemelisin."

"Yeter artık bıktım şu Sigma muhabbetinden! Artık saklanmak istemiyorum! Sigma olmaktan nefret ediyorum!" Kızının bağırışları yükseldiğinde Jisung onu kolları arasına aldı sakinleştirmek için.Omzunda hissettiği gözyaşlarıyla onu içeride ki salona doğru yönlendirip oturttuğunda,Jisung sorunun ne olduğunu az çok tahmin ediyordu.

"Anne ben çok yoruldum! İnsanların bakışlarından,söylentilerinden,kaçmaktan çok yoruldum.."

"Şşt sakin ol ilk önce.Deltanla mı tartıştın?" Sulli gözyaşlarını silerken kafasıyla onaylamıştı Jisung'u.

" Onunla dışarı çıkıp istediğim gibi gezmek,eğlenmek istiyorum ama Alex kalabalık ortamlara pek girmek istemiyor.Burasının Kore gibi olmadığını idam edilmeyeceğimizi söylediğim halde sürekli bir endişe içinde.Klinik bizi koruyor neden korkarak yaşayalım anne?"

"Haklısın bebeğim ama Alex'te haklı.Senin için kendi için endişeleniyor olmalı.Onunla bu konuyu sakince konuştun mu?"

"Konuşmaya çalıştım ama öfkeme hakim olamadım ve bağırmaya başladığım da beni masada bırakıp terketti!"

"Seni yalnız bırakıp giderek kabalık etmiş ama senin öfkeli halini bildiği için sakinleşmen için gitmiş olmalı."

"Bu sabah beni arayıp buluşmak istediğini söyledi ve beni orada yalnız bıraktığı için özür diledi.Ama ben hala biraz kırgınım.Anne biz ne zaman özgür olacağız? "

"Burada bu şekilde rahat yaşayabildiğimiz için şükretmelisin Sulli.Eğer Kore'de kalsaydık sende bizde idam edilirdik.Son olanlardan sonra bu klinik son çaremizdi ve öylede oldu bizi ölümden kurtardılar.Bizim yaşadıklarımızı yaşamanı istemiyorum,senin mutlu olmanı istiyorum Sulli.Herşey senin için,senin mutluluğun için.."

"Teşekkür ederim anne.Benim yüzümden Kore'den uzakta burada bir başınıza zor zamanlar geçirdiniz,anlatmasanız da biliyorum.Babam ve sen benim için herşeyden feragat ettiniz.Off ben tamemen aptalım.Birde kalkmış sana şikayet ediyorum.Özür dilerim anne.." Sulli Jisung'un boynuna sımsıkı sarılıp yanaklarını öpmeye başladığında gülüşmeler duyulmaya başlamıştı evin içinde.