sütyen | lee know ff ✔

19 | güvenli alanım

İyi Okumalar ✨  | Sütyen 👀

On dokuzuncu bölümden herkese merhaba sevgili okurlarım ! ♡ Keyifleriniz nasıl bakalım ? Beni soracak olursanız iyiyim ve iyi olmaya devam etmeye çalışıyorum :) Yalnız okul baya üzerimden geçiyor o ayrı konu...
10. sınıf zor dediklerinde inanmalıydım...
Her neyse ehe ~ Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ! ♡ İyi okumalar, umarım beğenirsiniz...

Alice Kim'in Gözünden ;

"Aşağı gel."

Sesimin dümdüz çıkmasını umursamadım. Chris'in bir şey demesini beklemeden kulağımdaki telefonu indirip hızla cebime attım. Evlerinin önünde, açık olan penceresinin altında bekliyordum onu. Işığı kısa bir süre sonra kapandığında buraya geldiğini anladım. Gergince dudaklarımı dişlediğim sırada sıcak bir nefes verdim. Sakinleş Alice, sakinleş. Onunla yüzleşmekten korkmuyordum. Yüzleştikten sonra olabilecek şeylerin ihtimali korkutuyordu beni.

Onu kaybetme olasılığı...

Korkunç. Düşünmesi bile karnıma ağrılar saplanmasına neden oluyordu. Chris bana her zaman iyi davranırdı. Her zaman yanımda olur, saygı duyar ve desteklerdi. O düşünceliydi. Yani... Eskiden öyleydi... İlişkimizi kurtarmak için son bir kez daha çabalayacaktım.

Apartman kapısının açılma sesini duyduğumda ayakkabılarımdaki bakışlarımı kaldırdım. Birkaç hafta önce kendi ellerimle boyadığım saçları siyah ve kıvırcıktı. Üstünde siyah bir oversize ve siyah bir şort vardı. Her zaman ki Chris görünümündeydi. Yüzündeki ciddi ifade ile ağır adımlarla bana yaklaştığı sırada tırnaklarımı avuç içlerime batırdım. Yapabilirsin.

"Burada ne işin var ?"

Tek kaşı havalandığında aramızda iki - üç adımlık bir mesafe bırakmıştı. Yutkunarak çenemi hafifçe kaldırdım ben buradayım dercesine. "Erkek arkadaşımı görmeye geldiğim için suçlu mu oldum şimdi ?" Chris ifadesini bozmadan omuz silkti. "Yine de mesaj atamaz mıydın ? Bir parça üzerine çalışıyordum ve -"

"Ne zamandan beri parçaların benden daha önemli oldu ? Bana her saniye seni görmek istiyorum diyen çocuk şimdi neden geldin diye mi soruyor ? Chris, sen her zaman habersiz benim evime gelirsin. Yani, gelirdin." Sonlara doğru histerik bir sırıtış sergilediğimde Chris'in mimikleri gerilmişti.
Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. Bana böyle davranmasına katlanamıyordum.

"Anlaşılan yine bir şeylere sinirlenmişsin ve hırsını benden çıkarmaya gelmişsin. Ne var biliyor musun ? Gidiyorum. Daha fazla bu saçmalığa katlanamam."

Arkasını dönmek için bir hamle yaptığında gözlerim büyüdü. Hızlı birkaç adımla beraber önünde durarak gitmesini engelledim. İşte o an ben de kayış kopmuştu.

"Katlanamaz mısın ?! Katlanamayacak olan kişi sen misin sence Christopher ?! Götün teki gibi davrandığın için günlerdir kendimi bok gibi hissediyorum ben! Ve sen bana gelmiş daha fazla katlanamam diyorsun! Sen gerçek misin ? Ne yaptın söyle ! Beni seven ve bana ilgi gösteren çocuğa ne yaptın ?!" İşaret parmağımla göğsüne baskı uygularken çoktan dolmuş olan gözlerimden tane tane yaşlar dökülüyordu. Kesik kesik nefesler alırken sesimin yüksek çıkmasını veya birinin bizi duyma olasılığı hiçte umrumda değildi.