Liman [B×B]

İzin Ver

Genç adam kapının açılmasını beklerken sıkıntı dolu bir nefesi ciğerlerine doldurdu. Eve gelmek ilk kez bu kadar zordu. Annesinin, babasının nasıl tepki vereceğini bilmemek bir yana, sürekli kararını sorguluyordu. Geri döndüğünden beri gideceği günü düşünürken ve şu anda şartlar tam da istediği gibiyken kalmak doğru gelmiyordu. İşin kötü tarafı şuydu ki, gitmek de doğru gelmiyordu. Ne zaman bunu aklından geçirse huysuz şirinin umutla parlayan yeşillerini hatırlıyor ve adımları duruyordu.

Eğer giderse son bir yılda yaşadıklarının benzerini ona yaşatmış olacaktı. Onu tüketen Merti koruyamamış olmaktı. Giderse, kendisi ya da Safa tarafından hayatı sonlanırsa Azer de aynı şeyleri hissedecekti. Onu koruyamadığını düşünecek ve kendi kendini tüketecekti. Gönlü buna el vermiyordu.

Demir daha kapının açıldığını göremeden boynuna sarılan kollarla geriye doğru sendeledi. Son anda dengesini kurmayı başararak eğilip annesine sarıldı. Haykırarak ağlayan kadın durmadan "Özür dilerim," diyordu. Oğlunun yaşadığından emin olmak için kollarını sıkılaştırıyor, yapabildiği kadar sıkı sarılıyordu. Dün geceden beri yaşadıklarını tarif edecek kelimeleri yoktu. O kızın söyledikleri saatler boyunca kendini tekrarlayıp durmuştu. Eğer Demire bir şey olursa... Demiri siz öldürmüş olacaksınız. Aynı cümlenin zihninde kaç kez tekrarlandığını bilmiyordu. Bildiği tek şey çektiği acıydı.

Hilmiyi küçücükken kaybetmişlerdi ve o zaman evlat acılarının merhemi diğer oğullarıydı. Onu evden kovarken bir daha görememe ihtimalleri akıllarına bile gelmemişti. Gelemezdi de zaten. Onların tanıdıkları Demir intiharı düşünecek son insandı. Oğullarının hayatı, yaşamayı, insanları ne kadar sevdiğini biliyorlardı. Bu yüzden Aşkımın söylediklerine inanmakta zorlanmışlardı. Demirin yanında jiletle dolaşması ve gitmeden önce yanına sadece onu alması... Ayteni öldürmüştü. Hele de ona söylediği son cümleyi düşündüğü anlarda dudaklarından dökülen kelimeler kor olup yüreğini yakmıştı.

"Annem, sakin ol."

"Affet beni, oğlum. İnanmamalıydım. Senden duysam bile öyle bir şey yapacağına inanmamalıydım. Ne olursun affet."

Demir dolan gözlerinin eşliğinde yüzünü annesinin boynuna bastırarak kokusunu içine çekti. Hapishanedeyken onu tüketen şeylerin en başında bu kokuya hasret kalmak vardı. Geri dönünce ise ailesine sarılmaya hakkı olmadığını düşündüğünden anne kokusuna yine hasret kalmıştı. Ellerinde sevgilisinin kanı varken onlara nasıl dokunabilirdi ki? "Özür dilenecek bir şey yok, annem," dedikten sonra dudaklarını kollarında küçücük kalmış kadının saçlarının arasına bastırdı. "O yangını çıkaran ben olmasam da nedeni bendim. Söylediklerinde haklıydın yani."

"Anlatmak istemiyorsan saygı duyarız." Kulaklarına dolan sesle annesinden ayrılıp yaşlı gözlerle onları izleyen babasına baktı. İkisi de dün geceden beri birkaç yaş almış gibi görünüyorlardı. Demir o gittikten sonra neler olduğunu bilmiyordu. Azer sadece kitaptan ve jiletten haberdar olduklarını söylemişti. Şevki oğluna sarılmadan önce "Bundan sonra insanların hakkında söylediklerini gözlerimizle görmediğimiz sürece asla inanmayacağız," dedi boğuk sesiyle. Ardından oğluna, eşini de aralarına katarak ikisine sıkıca sarıldı. Oğlunun tam olarak neler yaşadığını bilmiyordu. Kendisi anlatmadığı sürece öğrenemeyeceğinin de farkındaydı. Baba olarak onun görevi oğluna o güveni vermekti. Şevki Çalışkan bundan sonra bunun için çabalayacaktı.

🌊

Demir kumun üzerine örtüyü serince aldığım içeceklerle birlikte yere oturdum. Ayakkabılarımızı çıkarıp uzandıktan sonra birkaç dakika boyunca sessiz kalıp karşımızdaki manzaranın tadını çıkardık. Demir eve gidip annesiyle babasını yaşadığına, iyi olduğuna ikna ettikten sonra duş almış, kıyafetlerini değiştirip evden çıkmıştı. Çünkü harabeden ayrılmadan önce buluşacağımıza dair sözleşmiştik. Deniz kenarına gelmiştik. Hava soğuk olduğundan bizim dışımızda sadece birkaç kişi vardı. Onlarla aramızdaki mesafe fazla olduğundan konuşmalarımızı duymaları mümkün değildi. Aklıma konuşmak için daha iyi bir yer gelmemişti.