Liman [B×B]

Beni Bana Bırak

Meydanda kurulan masalar dolmaya başlamışken arkadaşlarımın oturduğu masaya doğru adımladım. Büyükler çocuklarıyla, gelinleriyle kutlama için gelmişlerdi. Gençler farklı masada oturmuşlardı konuları aile büyükleriyle aynı olmadığından. Böyle gecelerde derdi olanlar bile huzur dolardı. Şarkılar, türküler, çocukların şen kahkahaları, büyüklerin hayat hikayeleri ve tavsiyeleri... Yeri doldurulmaz güzellikteydi.

Ama bu güzelliğin uğruna düzenlendiği adam hala gelmemişti. On beş dakika önce annesiyle babası gelmiş, Şevki amca Demirin en yakın arkadaşlarından gidip onu ikna etmelerini istemişti. Oysa böyle gecelere ilk katılan Demir olurdu. Sağlığı kötü olan büyükleri evlerinden alır, meydana getirirdi. Onların rahat olduğundan emin olduktan sonra da çocuklar için balon almaya giderdi. Kutlamaları güzelleştiren onun çabaları, yaptıklarıydı. Şimdiyse birileri tarafından ikna ediliyordu gelsin diye.

Sıkıntıyla yüzümü ovuşturdum. Eskiden sinirden beni delirtirdi, şimdiyse endişeden. Sonerin "Geldiler," demesiyle bakışlarımı meydanın girişine çevirdim. Birol ve Çınar Demiri omuzlarından iterek geliyorlardı. Sanki tutuşlarından kurtulacağı bir an bile yakalasa arkasına bakmadan gidecekmiş gibi duruyordu. Demek ikna olmamıştı. Kaşlarımı çatarak Demirin solgun yüzüne baktım. Nasıl üç yılda bu kadar değişe bilmişti? Ya da bu mümkün müydü? Bir insan kısa sürede bambaşka biri olabilir miydi? Belki başkaları olurdu ama Demir öyle biri değildi ki. Ne kadar kavga etsek de onun ne kadar dudaklarından dökülen her kelimeye sadık, hayır dediğine asla evet demeyen biri olduğunu biliyordum. Anlayamıyordum. Soramamak ise sinir bozucuydu.

Muhtar "Hoş geldin, oğlum," diyerek kendisinden fazlasıyla uzun olan Demiri kucakladı. Soner teklifimi söylediğinde babasının fazlasıyla şaşırdığını söylemişti. Elbette bir kutlama yapmayı düşünüyorlardı fakat teklifin benden gelmesi beklenmedik olmuştu. İlk başta yine kavga aradığımızı düşünerek itiraz edince mecburen teklifin nedenini söylemiştim. Bu durumu fark eden sadece ben değildim. Demiri gören herkes onun tanıdıkları Demirden farklı biri olduğunu düşünüyordu. Birkaç kişi sorma cesareti gösterse de cevap alamamışlardı. Demir derdini kimseye söylemiyordu. Susmuştu.

Büyüklerle saygılı şekilde kucaklaştıktan sonra gençleri de başıyla selamladı. Gece onun için düzenlenmiş olsa da yaşıtlarının oturduğu masaya geçti. Konuşmuyor, gülümsemiyor, hatta bakışlarını tabağından kaldırmıyordu bile. Bir ara kutlama düzenlensin dediğime pişman olmuştum. Sonrasında ise beklemediğim bir şey oldu. Kardeşim, yani Şeyda sekerek oturduğumuz masaya geldi ama benim yanıma değil, Demirin yanına.

Sabahtan beri etrafı boş gözlerle izleyen adam kardeşimin varlığını hissettiği anda kocaman gülümseyerek ona döndü. Mahalledeki herkes Şeydanın özel durumunu biliyor ve ona sevgiyle yaklaşıyordu. Kaç yaşına gelirse gelsin onun küçük çocuklardan biri olduğunu bilerek hareket ediyorlardı. Aralarından en çok Şeydayla çocuk olan Demirdi. Şimdi de aynısını yapıyordu. Tüm mutsuzluğunu, kederini halı altına süpürerek Şeydanın dizine oturmasına izin verdi. Bir elini rahatsız etmemek için sandalyenin arkasına, diğerini de masanın üzerine koydu.

Bu adamla ilgili takdir ettiğim nadir şeylerden biri de buydu. Diğerleri gibi Şeydayla şefkatle ilgilense de yaş olarak onun çocuk olmadığının farkında olarak hareket ediyordu. Belki kardeşim anlamıyordu ama isteği dışında ona dokunmak tacize giriyordu. Demirin dikkat ettiği de buydu. Şeyda çocuksu ruhuna yakışır mutlulukla kollarını kucağında olduğu adamın boynuna sardı. Ailesinden sonra Demiri en çok özleyen kişi muhtemelen kardeşimdi.

"Prensim, ne zaman döndün? Niye bana gelmedin?"

"Daha yeni geldim, prensesim." Yüzüne düşen saç tutamlarını kulağının arkasına iterek "Hem artık buradayım," dedi. Gülümsemesi varlığını koruyor olsa da gözlerine ulaşmıyordu. İkisini dikkatle izlediğimden fark eden tek kişi bendim. İyi değildi. Sadece Şeydayı iyi hissettirmeye çalışıyordu. "Sürekli görüşeceğiz."