Oluru Var mı?

19.BÖLÜM: "Özel "

Keyifli okumalar!

🖤🤍

"Şsshhhhh!"

Parmak uçlarında yürüyerek ilerlemeye devam etti genç kız. Onu takip eden kardeşi elif'e telaşlı bir bakış attı. Elif, mahcupça hiraya baktı.

"Tamam tamam." Diyerek devam etmelerini işaret etti. Genç kız gergin bir nefes aldıktan sonra adımlarını atmaya başladı. Çok değil beş adım sonra alper yiğitin ve güya liseden yakın 'kız' arkadaşının yanlız kaldıkları küçük oturma odasının önünde bitti. Gerilmiş kaslarının ve yaptığı yanlışın farkında olarak kulağını kapalı kapıya dayadı. Kafasından inanılmaz şeyler geçiyordu. Mesela şimdi hiç adeti olmamasına rağmen dan diye odaya girmek ve kız gidene kadar alper yiğite tabiri caizse sakız gibi yapışmak istiyordu. Kimse alper yiğitle 'özel' bir şey konuşamazdı. Tamam, konuşabilirdi ama bu bir kadın, 'güzel bir kadın' olamazdı.

Hira deliriyordu.

Şuan hayatında bir ilk yaparak kapı dinliyordu. Hem de bilerek. Sonuçlarına katlanarak. Ama ne yapısındı? Alper yiğitin odasında beraber güzel güzel film izlerken birden çıka gelen bu lise arkadaşına inanılmaz bir hoşnutsuzluk besliyordu. Tamam, gelsindi. Hiç-bir şey demiyordu genç kız ama bir anda hiranın yanında ,özel bir konu konuşmamız gerek yiğit, demesi hirayı deli bir hisse sürüklemişti.

Hayırdır??

Evet, o an genç kızın aklından geçen şey buydu. Hayırdır???

Mihrimah ve bahar evde olsaydı böyle olmazdı, diye düşünse de kadın, özel bir konu için şehir değiştirmişti.

Alper'i arayabilirdi, diye düşündü. Sonra vazgeçti. En azından buradalardı, genç kız onları görüyordu. Yani...kısmen.

"Ne konuşuyorlar?"

Elifin merak dolu sesine karşı tekrar, "şssht!" Diye uyarıda bulundu hira.

Sinirle nefeslendi. Hiç-bir şey duyamıyordu. Sanırım odalar ses geçirmezdi. Kendi evlerindeki duvarlar gibi ince de değildi. Orada olsalardı hafifçe konuşsalar bile çok rahat duyardı. Ama değildi. Genç kız daha da sinirlendi.

Elif, "Keşke mihrimah ve bahar sizi yanlız bırakmak için ev halkını toplayıp gitmeseydi. O zaman odaya kapanmazlardı belki." Diye sitem edince hira ensesini kaşıdı.

Belki...

"Gidelim."

Herhangi bir ses duymayınca genç kız tripli bir halle hızla uzaklaşmaya başladı. Elif ablasının arkasından kıkır kıkır güldü. Hira pek iyi görünmüyordu. O da peşine takıldı. O arada ablasının homur homur homurdandığını duyuyordu.

"İzmirden buraya 'özel' bir şey konuşmak için gelmiş. Ne özeli ya?? Sizin ne özeliniz olabilir? Ama o nişanlım denen askere de aşk olsun. Demedi benim müstakbel karımdır, benim özelim onun da özelidir konuşabilirsin, diye. Hemen de kalkıp gittiler. Bir de gitmeden, bana ekmek arası yapar mısın, peri kızı, diye emir veriyor. Tamam emir değil am ben hiç lise arkadaşlarımla 'özel' şeyler konuşuyor muyum? Özelmiş miş miş... peeh!"

Elif mutfağa kadar söylenen ablasına güldüğünü fark ettirmemek için kendini bahçeye attı. Yoksa hira, o siniriyle ona patlardı.

Genç kız dolaba yöneldi. İçinden domates peynir çıkardı. Kenardan marulu da alınca ekmek aradı. Ekmeği bulunca içinden bir tane çıkardı. Kesme tahtasını çıkarır çıkarmaz bıçağı çekmeceden aldı. Tam ekmeği ortadan ikiye bölüyordu ki duraksadı.