Biliyor musun bu gün bir sinir krizi geçirdim. Bütün kaslarım gerim gerim gerildi. Nefesim bütün bir ciğerimi paramparça etti, gözüm karardı ve bacaklarım vücudumu taşıyamadığı için dizlerimin üzerine çakılıp kaldım. Dışarıdan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama sanırım çok kötü bir haldeymişim aksi takdirde bana şefkatle bakan gözler çaresizce bakmazdı diye tahmin ediyorum.
Hmhm Melek. Meleğim... Bana öyle çaresiz öyle ümitsiz baktı ki içimde kalan son insaniyet kırıntılarını da yitirdim. Bütün bağlarımı kopardım. Bu güne kadar bir kere bile birine karşı çıkmayan ben bu gün ilk kez yakıp yıktım.
Ben bu evliliği istemediğimi açıkça dile getirdim şimdi onların düşünme vakti. Ama bu gün bir başka şey daha öğrendim kendim hakkında.
Çok önemli bir şey.
O da içimde zerre insaniyetlik barındırmadığım...
Bu daha ne kadar böyle devam edecek? İçimde durmadan konuşan korkunç bir yer var ve pek iyi şeyler konuştuğu söylenemez.
Hıh sanırım git gide şizofren olmaya başladım. Peki sence bu beni kurtarır mı?Şizofren olmam yani?
Hıh... ne kadar acınası değil mi? insanları korkutan hastalığı kendin için bir çıkış yolu olarak görmek...
Ama hayır, acıma bana. Pek iyi durumda olduğum söylenemez doğru ama acıma...
Biliyorum psikolojik açıdan hiç iyi değilim. Sonucu ne olur bilmiyorum ama pek iyi olacağınıda sanmam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
