Ben, Ruhu yaralarla, zincirlerle dolu, ebeveynleri olduğu halde öksüz kalan, yaşam değil ölüm kokan kişiyim...adım Sever...
Bu bana verilen isim ama bu isimle hiçbir zaman kendim olamadım. Adımı onlar verdiği için mi yoksa başka bir şey mi bilmiyorum ama bu isim altında hiçbir zaman ben olamadım. Olmama izin vermediler...
Hatta bu yüzden değerli gördüğüm, ruhumun dokunduğu herkesten bana lakap takmasını isterim ve size de asıl beni göstermek için kendimi hep bildiğim gibi anlatacağım.
Ben Küçük kız...
Şu an 19 yaşındayım. Yaşadığım cehennemin üzerinden üç yıl geçmiş durumda. Bu üç yıl içinde bedenimi toparlayıp olabildiğince iyileştirmeye çalıştım. Ve ayrıca yine nişanlıyım...
Ama önce size bir şeyler söylemeliyim sonra o konuya döneceğim...
Önceden de söylediğim gibi bu hikaye bir yaşam... Herkesle aynı fakat bir o kadar farklı...
Bütün bu yaşadıklarımı sizlere umut olsun diye yazmadım. Yazamam da. Çünkü birilerine umut olacak şeyler yazdığımı düşünmüyorum... Bunun için üzgünüm.
Ama, ama yazdığım şeyler ne aklımdan nede kalbimden...
Yazdığım her şey ruhumun satırlara döktüğü acılar. Her biri, her bir kelimesi ruhumu yansıtıyor. O yüzden lütfen hikayemi sevmeseniz bile... lütfen yargılamayın olur mu? Ve lütfen yanlış da yorumlamayın...
Ben hikayemi bana acımanız yada ilgi görmek için paylaşmıyorum... o yüzden lütfen bana acımayın olur mu?
Ben sadece eğer ileride ben olmaz isem Küçük kız unutulsun istemiyorum...
Ve nişan mevzusuna gelecek olursak...
Ben razı oldum bu nişana. Ama onu seviyor muyum diye sorarsanız sadece şunu söyleyebilirim. Sanırım bazı insanlar hiç değişmiyor...
Yine hayatımı başkasının ellerine verdim. Ama merak etmeyin hayatımı beni o boşluktan çekip çıkaran, beni benden daha çok seven ve düşünen kişiye yani anneme... Meleğime verdim artık onun mutluluğu dışında bir şey istemiyorum. Çünkü ben vazgeçtim. Kalan yaşamımı ise ona hediye ettim.
ve ayrıca şimdi nişanlı olduğum kişi tanıdığım biri ve beni sevdiğini söylüyor ama ben... ben duygulardan yoksun biriyim.
Ona karşı haksızlık yaptığımı düşüyorsunuz belki ama inanın bende böyle olsun istemezdim bu benim de canımı sıkıyor ama başka bir şey yapamıyorum...
Hayat bazen bizi teste tabi tutuyor ve sanırım bu da benim sınavımıdı. Çocukluğumdan beri başlayan bir sınav. Ama ben bu sınavdan başarıyla geçemedim. Diğer insanlar için önemsiz ama benim için çok önemli şeyleri kaybettim... Hatta daha da kötüsü nasıl bir şey olduklarını, nasıl hissettirdiklerini bilemeden kaybettim...
Yani duygularımı, kalbimi ve özgürlüğümü...
Hala bazen geceleri ağlıyorum ruhumdan geriye kalanlar canımı çok yakıyor ama sorun yok çünkü kimse bunu bilmiyor gülümsediğim sürece sorun yok. Öyle yada böyle yaşıyorum ve belki bir gün bazı şeyler düzelir diye küçük bir umut var içimde. O yalnız ve kimsesiz küçük kızdan...
Eğer hikayemi dinlediyseniz ve okuduysanız lütfen beni kötü biri ve ya bencil biri olarak görmeyin. Biliyorum bunu söylemek bana hiç uymuyor çünkü ben yapamadım ama lütfen siz kendinizden ve duygularınızdan vazgeçmeyin.
Küçük bir umut bile varsa hala şans var demektir. Ve bu satırları okuyan herkes benim için değerli olduğunu bilsin lütfen.
Çünkü sesli ve ya kalbinizde sesiz bir şekilde okuduğunuz bu satırlar benim ruhumdan, Hem Küçük kızdan hemde benden geliyor. Ve bu bizi size bağlıyor...
İşte benim hikayem burda bitiyor. Ama unutmayın bir hikaye bittiği zaman başka bir hikaye başlar...başka bir hikayede görüşmek üzere.
İmza: Küçük kız
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve beni burdan öğrenen hikayemi ve beni ilk tanıyan İlyam...Umarım gerçek beni seversin...
