Ve Meleğin ona sunduğu kurtuluşu özgürlüğünden vazgeçerek kabul etti...
Melek sanki hissediyor gibi ruhunun zincirli olduğu bileklerini seviyordu. Yavaşça gülümsedi küçük kız ve Meleğinin gözlerine bakarak konuştu.
"Meleğim... Bitti. Vazgeçtim ben hayatımdan..." Melek bileklerini sevmeyi kesti ve dolmaya yüz tutmuş gözlerle baktı küçüğüne. Sonra tam konuşacak iken küçük kız devam etti sözlerine "O yüzden geriye kalan yaşamımı sana armağan ediyorum..."
Küçük kız Meleğinin istediğini yaparak konuştu O kişi ile.
Aileler toplandı herkes kınayan gözlerle baktı küçük kıza. Sanki, sanki çok ayıp bir şey yapmış gibi ama o vazgeçmedi kalan son gücünü kullanarak onu ikna etmeye çalışan kişilere karşı çıktı ve bozdu bu işi...
Melekten başka herkes silmişti onu. Babası da...
Zaten sevgisini hissetmiyordu ama şimdi ona "Gözüme gözükme. Bitti" demişti ona bir zincir daha vurduğunu bilmeden...
O yılı küçük kız evden çıkamadı. Sanki çok ayıp bir şey yapmış gibi herkes onun üzerine geliyordu. Yine. İşte o yüzden bedenini toparlamaya çalışarak geçirdi bir yılını.
Bedeni ayakta durmayı yeni öğreniyordu sanki öyle bir durumdaydı...
Zaman geçti her şey düzeliyor gibiydi... Her şey eskiye döndü yani harika değil hiçbir şey ama kötüde değil...
Yine gülüyor Küçük kızımız. Sahte de olsa bir gülüşü var. Ve kimseye de kırgın değildi herkesi anlıyordu küçük kız artık daha da çok büyümüştü...
Şimdi küçük kıza ne olduğunu ve nasıl olduğunu sorarsanız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
