Birlikte o harabenin etrafında gezdik. Küçüğüme baktım. Gülüyordu. Bu beni mutlu etti. Uzun zaman sonra ilk defa gerçekten güldüm bende.
Sonra küçük bedenime baktım ve o bunu hissetmiş gibi "Merak etme acımıyor... gerçi zaten biliyorsundur" dedi ama hayır, bunun yalan olduğunu ikimizinde biliyoruz. Sadece, sadece kabul etmek istemiyoruz ama madem burdayım, küçüğümü azad etmem gerek bu acıdan...
"Acıyor..." yine düştü gülen yüzü..."Gülüşünü soldurduğum için üzgünüm küçüğüm ama bunu kabul etmezsek..." dedim ve harabe evimizi gösterdim "İkimizde burda sıkışır kalırız"
"Sen, sende mi evimizi sevmiyorsun?" Dedi. Güldüm...O gerçekten benim...
Diz çöktüm ve zincirlerle, kemer izleri ile dolu küçük ellerini tuttum böylece bedenimin üzerinde diğerlerinin görmediği bütün gerçekler ortaya çıktı...
Gözleri şaşkınlıkla açıldı. Onun bu sevimli haline güldüm.
"Bak küçüğüm, senin bedeninde olan bütün yaralar bende de var. Çünkü asıl yara bedenimizde değil ruhumuzda ve demin ne kastetmediğimi çok iyi biliyorsun küçüğüm. Burası biziz. Her şeyi ile. Onu sevmemem mümkün mü? Ama ikimizde acı çekiyoruz... Ve seninde bir şeyi çok iyi bildiğini biliyorum. Zaten o yüzden bu kadar mutlu değil misin? Hm?"
Güldü ve neşe ile cevapladı "Çok az kaldı değil mi? Sonunda ikimizde bir olacağız ve artık kimse bize dokunamayacak."
"Evet. Evet küçüğüm artık kimse bize dokunamayacak. Ama yinede huzur bulmamız için acılarımızı kabul etmemiz lazım..." yaklaştım ve küçük kalbinden öptüm onu. Ağlıyordu çünkü...Canımız yanıyordu...
Sonra onay almak için "Hmm?" Diye mırıldandım.
"Hmhm. Tamam" dedi ve tatlı göz yaşları içinde sarıldı bana...
O şekilde uyandım bu tatlı rüyadan... Hem göz yaşları içinde hem de gülümseyerek.
Bu kabulleniş bizi bir kıldı...
3//Mart
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
