babasının oğlu, taekook & yeonbin

Özür Dilerim '

"Sana inanamıyorum Yeonjun, sana gerçekten inanamıyorum!"  diyerek haykırıyordu Taehyung evin içinde bir o yana bir bu yana doğru giderken.

"Özür di-"

"Sus!" Taehyung sinirle bağırdığında Yeonjun'un gözleri dolmuştu. Ancak kendisini tutmak zorunda hissediyordu. Taehyung'un karşısında ağlamayı hiç ama hiç sevmezdi. Taehyung da onu mutsuz görmeyi sevmezdi zaten.

"Yeonjun yapmaz dediğim her şeyi teker teker yapıyorsun, ne hale geldin sen?!"

Evet yakalanmışlardı. Yeonjun güzel güzel Soobin'in yüzünü parçalarken Jeongguk ve Taehyung gelmişlerdi ve gördükleri manzara karşısında şok olmuşlardı. Ne Jungkook, ne de Taehyung Yeonjun'dan böyle bir şey beklerlerdi. Elbette diğerlerinden de beklemezlerdi ama Yeonjun'un asla böyle bir şey yapacağı akıllarına gelmezdi. Jungkook Soobin'i de alıp eve girdikten sonra Taehyung oradaki herkesi bağırarak ağlatabilmişti. Jeongin de sonradan gelebilmişti ve Hyunjin'in ağladığını görünce onu eve götürmek istemişti. Sonuç olarak bu hikayede mutlu olan tek kişi Hyunin shipper olan Felix ve olayı bizzat yaşayan Hyunjin ile Jeongin olmuştu.

"Baba gerçekten özür dilerim." Yeonjun titreyen sesiyle konuştuğunda Taehyung'un içi acımıştı ama şuan Yeonjun'a merhamet göstermek gibi bir planı yoktu. Yaptığı şey normal değildi. Gece gece evinin önünde adam dövmek neydi?

"Baba özür dilerim, inan bana benim bir suçum yok. Hepsi onların suçu." diyerek kendisini savunmaya çalıştı Yeonjun. Taehyung da bunun altında kalmadı elbette.

"Eğer hepsi onların suçuysa arkadaşlarını gözden geçirmen gerekiyor Yeonjun."

"Nasıl?"

"Nasıl nasıl? Artık onlarla görüşmeyeceksin. Jungwon ile takılabilirsin mesela, iyi çocuktur kendisi. Notları da fena değil. " dedi Taehyung kendi kendine düşünerek. Yeonjun adına karar vermek artık onun rutin işlerinden biri haline gelmişti. Onu hâlâ 12 yaşındaki küçük Yeonjun olarak hayal ediyordu.

"Baba ne diyorsun? Şaka mı yapıyorsun? Korkutmak için falan değil mi? diye sordu Yeonjun dudaklarını oynatabileceği kadar oynatarak. Kalbi hızla çarparken artık gerçekten de tükendiğini hissediyordu babasına karşı.

"Eğer arkadaşların seni gece geç saatlerde adam dövmeye teşvik ediyorsa ben buna arkadaşlık demem Yeonjun." Yeonjun oturduğu koltuktan hızla doğru ve babasının karşısına geçti.

"Baba onlar beni korumaya çalıştılar sadece!"

"Yeonjun, arkadaşlarını tanıyorum. Evet kötü insanlar değiller ancak seni olumlu etkiledikleri de söylenemez. Artık onlarla görüşmeni istemiyorum."

"Ama ben istiyorum?!" Yeonjun sinirle bağırdığında Taehyung'un gözleri büyüdü. Şaşkındı çünkü oğlu daha önce hiç böyle bir tepki vermemişti onun kararlarına. Taehyung daima onun için en iyi olanı düşünürdü ve Yeonjun da hiç ses çıkarmadan söylediklerini uygulardı. Ne değişmişti 1 haftada?

"Ben ne dersem o olmalı, biliyorsun."

"Baba gerçekten bıktım! İnan bana senden o kadar bıktım ki ta burama geldi. Yeter artık beni rahat bırak bu nedir ya? Hayatımı mahvediyorsun bilmem farkında mısın! Üstüne gelmeyeceğim dedikten sonra bu söylediklerin sence mantıklı mı? Biliyor musun baba, benim psikolojimi en çok bozan kişi sensin. Hiçbir zaman hayatımı tam anlamıyla yaşayamadım senin yüzünden. Bırak da gençliğim de mahvolmasın.." dedikten sonra Taehyung'un konuşmasını beklemeden arkasını döndüğü gibi hızla odasına adımlamıştı Yeonjun. Artık ağlamasını tutmak için hiçbir sebep kalmamıştı. Hıçkıra hıçkıra yatağına geçerken gözlerini kapattı. Bir süre yatağın önünde gözleri kapalı bir biçimde bekledikten sonra hafifçe aralandı kahverengiler. Ardından kendisini yatağa bıraktıktan sonra gece lambasını kapattı ve ortamın karanlığına alışmaya çalışan ve aynı zamanda ağlamaktan kızardığı için canını yakan gözlerine ellerini götürdü ve baş parmağıyla yaşlarını sildi.