[Zawgyi]
"ကြၽန္ေတာ္တို႔...ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေထာ္လာဂ်ီ က်န္ေနခဲ့ၿပီ.."
အိမ္ကလူက သူ႔အားကုတင္ေပၚပစ္တင္ကာ အဝတ္ေတြအား အလ်င္စလို ဆြဲခြၽတ္ေနတာမို႔ ဒီမင္းေနာင္ေနာင္မွာ ေအာ္မိေအာ္ရာ ေအာ္ေလေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ေထာ္လာဂ်ီကေတာ့ တကယ္ႀကီးက်န္ခဲ့တာ။
"ရတယ္..."
သူ႔ေယာက်ာ္းက အက်ိႌၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ေနရာမွ ေျဖလာေလသည္။သူက ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ေျပးကပ္လိုက္ရင္း သူ႔ရင္ဘက္ေလးကိုလက္ျဖင့္ကာလိုက္သည္။
~ဒါကတကယ္ကို ေသာက္ရမ္းေဟာ့လြန္းေနတာမဟုတ္ဘူးလား။
တုတ္ႀကီးက ၾကယ္သီးေတြအားခပ္ျမန္ျမန္ခြၽတ္ေနရာမွ သူ႔ဇနီးေလးကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"လႊတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး...ဒီနားလာ..ျမန္ျမန္"
သူကစိတ္မရွည္စြာျဖင့္ အျမန္ဆြဲကာျဖဳတ္လိုက္ေတာ့သည္။သူက ခါးသြယ္သြယ္ေလးကို လွမ္းဆြဲကာ အိပ္ယာထက္တြင္ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ခနၶာကိုယ္ေဘးတစ္ဖက္ဆီကို လက္ျဖင့္ေထာက္ထားေလသည္။
အေၾကာစိမ္းစိမ္းထေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းတို႔က သူ႔အက်ိႌၾကယ္သီးေလးမ်ားဆီသို႔လက္လွမ္းလာေလသည္။တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္နီးကပ္လြန္းေနသည့္ အေနအထားမွာ ရင္တုန္လြန္း၍ အသက္ပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္မရွဴ ရဲ။
ရင္ေငြ႕လွံုေနသည့္အေနအထားျဖစ္ေနေပမယ့္ ရင္ေငြ႕လွံုရသည္ေတာာ့မဟုတ္ေပ။သူက ခန္႔ညားလြန္းသည့္မ်က္နွာထက္တြင္ ညိႈ႕ညဳွိ႔ မွိုင္းကာ တပ္မက္မႈ အရိပ္အေယာင္တို႔ထင္ဟပ္ေနသည္ကို ဖမ္းမိေလသည္။
"ေမာင္"
သူက ေလသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ေခၚလိုက္ေလသည္။အသက္ရွဴသံခပ္ျပင္းျပင္းနွင့္အတူ ေျပာင္းလဲေနသည့္ ခနၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတို႔ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးဝိုင္းကာစက္လာေတာ့သည္။
သူအထင္မွားေနခဲ့တာေပါ့...။ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးက ဘလိုမ်ား အဲ့လိုေရာဂါရွိေနနိုင္မွာတဲ့လဲ။ဒါက တကယ္ေတာ့။
ေအာက္ဘက္ဆီကိုအၾကည့္ေရာက္သြားေလေတာ့မာနေထာင္လႊားေနသည့္သူ႔ေယာက်ာ္းရဲ႕ညီငယ္ေလးကိုေတြ႕ရေလသည္။သူကတံေတြးမ်ိဳခ်မိလိုက္သည္။
