[Zawgyi]
ဒီမင္းေနာင္ေနာင္က ေဆးဆရာေျပာေနေသာစကားမ်ားကို နားေထာင္ေနရင္းမွပင္ ဤေနရာမွာ အေငြ႕ပ်ံၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ေကာင္းမွာပဲဟုသာေတြးမိလိုက္ေတာ့သည္။အခန္းေလးထဲက စကားဝိုင္းတြင္ေတာ့ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ေျပာဆိုေနၾကသည့္ လူနွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မ်က္နွာ နီရဲေနသည့္ သူနွစ္ေယာက္လဲ ရွိေနေပသည္။
"ေနာက္ဆို ညႇာညႇာတာတာလုပ္သင့္တယ္...တုတ္ႀကီး..ေရရွည္သံုးမယ့္ပစၥည္းကိုမင္းကအကိုင္အတြယ္မၾကမ္းသင့္ဘူးေလ...အခုလိုၿပဲကုန္ကြဲကုန္ေတာ့ေကာင္းေသးလား.."
ရွားေဝယံက သူ႔ဆရာရဲ႕စကားတို႔ေၾကာင့္မ်က္နွာေလးနီျမန္းသြားေလသည္။ေစတနာေဇာနဲ႔ေျပာေနေပမယ့္ တစ္ဖက္က အကိုေသးေသးေလး၏မ်က္နွာကနီရဲလာသည္ကို ဆရာကိုကိုကသတိမထားမိေပ။
ေဆးဆရာေက်ာ္ေမာင္က လူးေဆးအခ်ိဳ႕ကို တုတ္ႀကီးဆီကမ္းေပးလိုက္ရင္းေျပာလိူက္ေလသည္။နွစ္ကိုယ့္တစ္ကိုယ္ေလာက္ျဖစ္ေနသည့္ခနၶာကိုယ္အေနအထားမိ ေကာင္ေလးေနရာမွေတြးၾကည့္ရင္း အေတာ္ေလးမသက္မသာခံစားေနရမည္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိေလသည္။
~ေကာင္ေလးကေတာ့ သနားစရာပဲ...သူ႔ေယာက်ာ္းရဲ႕ဒဏ္ကိုအလူးအလဲ ခံေနရရွာမွာ။
"က်ဳပ္နဲနဲစိတ္မထိန္းနိုင္ျဖစ္သြားလို႔ပါ..."
ရုပ္တည္ႀကီးနွင့္ေျပာေနသည့္တုတ္ႀကီးအားေက်ာ္ေမာင္က မ်က္ေထာက္နီျဖင့္ၾကည့္ေပးလိုက္ေလသည္။
"မင္းကလူေလ...ေဇာင္းထဲက လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ျမင္းလိုအထိန္းအကြပ္မရွိျဖစ္ေနလို႔မရဘူး...ၾကည့္ပါအံုး..ဟိုကေလးက ထေတာင္မထနိုင္ဘူးေလ..."
"က်ဳပ္သိပါၿပီ..."
တုတ္ႀကီးက မ်က္နွာငယ္ေလးျဖစ္ေနသည့္ ဇနီးေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"ဇနီးေလး..နာေနလား.."
ဒီမင္းေနာင္ေနာင္ကေတာ့ေခါင္းသာရမ္းလိုက္ေလသည္။သူက အိမ္ကလူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ေတာင္မ်က္နွာပူေနရသည္ကိုယခုေဆးဆရာေၾကာင့္ပါသူ႔မွာ ေျပာစရာစကားပင္ရွာမရေတာ့ေပ။
"ေဆးဆရာ ေသခ်ာၾကည့္ေပးပါအံုး...မနက္ကတုန္းကေတာင္က်ဳပ္ဇနီးက စကားေျပာနိုင္ေနေသးတယ္...အခုေဆးဆရာေရာက္တည္းက အသံတစ္သံမွေတာင္ထြက္မလာေတာ့ဘူး...စကားပါမေျပာနိုင္ေတာ့တာလား..."
