[Zawgyi]
ဂုဏ္ေဒြ ျဒပ္ေတြထက္ပိုၿပီးရိုးရွင္းတဲ့ဘဝကို ခုန္မင္ပါသည္။ကားလမ္းမႀကီးေပၚမွေန၍ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္လွမ္းကာျမင္ေနရသည့္ ႐ြာအဝင္ျဖတ္လမ္းကေလးကို ေငးေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူက လက္ဆတ္သည့္ေလတို႔ကိုတဝရွဴရွိုက္လိုက္ရင္း အဝတ္အိတ္ကိုဆြဲ၍ကားေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
"လိုက္ပို႔ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
႐ႊင္ျပေနသည့္သူ႔မ်က္နွာေၾကာင့္ကားသမားဦးေလးႀကီးက ၿပံဳးျပကာ နႈတ္ဆတ္ၿပီး ကားေပၚတတ္သြားေလေတာ့သည္။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလူရွိေနတဲ့ ဒီေျမဒီေရဆီ ေျခလွမ္းခ်နိုင္ခဲ့ၿပီ။"
လမ္းကေလးဆီေျခခ်လိုက္သည္နွင့္တၿပိဳင္နက္ သူ႔နွလံုးခုန္သံမွာ ပို၍ျမန္ဆန္လာေလေတာ့သည္။ေျခလွမ္း တစ္လွမ္းဆီ ေရွ႕တိုးေလ်ွာက္လာေလတိုင္း ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္သမ္းလာသလိုမ်ိဳး သူ႔စိတ္နွလံုးမွာ အေရာင္ေတာက္လာေလသည္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူး ျခင္း ၊ဝမ္းသာျခင္း တို႔ထပ္တူေပါင္းစပ္ထားသလို ေျခလွမ္းတိုင္းက တတ္ႂကြလြန္းလွသည္။
ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပန္းေတြပြင့္ေနသလိုမ်ိဳး လမ္းေဘးတြင္ေပါက္ေနသည့္ ေခြးေသးပန္းပင္ကေလးကပင္လွပေနသေယာင္။
"ေျခာက္နွစ္ေတာင္ၾကာၿပီဆိုေတာ့...ဘယ္လိုပံုစံမ်ားျဖစ္ေနမလဲမသိဘူး.."
သူစိတ္လႈတ္ရွားလြန္းေနတာေၾကာင့္ ခလုတ္တိုက္ၿပီးလဲလုမတတ္ျဖစ္ရတာအႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။
စတုတၴ အႀကိမ္ေျမာက္ခလုတ္တိုက္အၿပီးတြင္ေတာ့ သူတကယ္ႀကီး ေခ်ာ္လဲသြားခဲ့သည္။အေလာတႀကီးနိုင္လြန္းတာေၾကာင့္ပ်ာတိပ်ာယာနိုင္ေနသည့္သူ႔ကိုယ္သူသတိထားမိၿပီး ထိုင္ရာကေနမထမိပဲ ရယ္မိေတာ့သည္။
"ဟား...ဟား...ခ်ီးထုတ္ပဲကြာ...ဒီေလာက္ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့လမ္းမွာ ဘယ္လိုေတာင္ ခလုတ္တိုက္ရတာလဲ ကြ...ဟား...ဟား...ဟား..."
တကယ္ႀကီးကိုမလြယ္ဘူးပဲ။သူစိတ္ကူးထဲမွာ ဆရာကိုကိုရဲ႕ပံုပမ္းသြင္ျပင္ကိုသာ ပံုေဖာ္မိေနတာေၾကာင့္ ႐ြာ၏အေရွ႕ဘက္ဝင္ေပါက္ကိုေရာက္လာသည္ကိုလဲသတိမျပဳမိသလို ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ေျမျပင္မွာ ခလုတ္ပင္တိုက္လဲေသးသည္။
