BANA MAHKUMSUN

24.BÖLÜM

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.Elim birini avuçları arasındaydı.Ferzandı bu.Uyandığımı görünce gülümsedi.

"Güzelim iyi misin"

"İyiyim,bebeğim o iyi mi"

Tek derdim bebeğimdi.

"İyi merak etme,korkma"

Kaşlarım havalandı.

"Bu kadar mı?"diye sordum.

"Ne bu kadar mı"

"Korkmayayım yani"

Elimi iyice tutarken konuştu.

"Ben yanındayım korkmana gerek yok"

"Normal insanlar böyle şeylerden korkarlar Ferzan"

"Düşünme artık bunları,buradasın iyiyisiniz tamam mı?"

Kafamı salladım.Konuşacak halim yoktu zaten.Birkaç saat sonra hastaneden çıktık.Yolda giderken sessizdik.Farklı yola girince sordum.

"Nereye gidiyoruz"

"Kafamızı dinlemeye"

Şaşırsam da bir şey demedim.Avkarların şehrin dışındaki konağına geldik.Nadiren bu evi kullanırlardı.Arabadan indik.Eve geçtik.

"Şömineyi yakayım mı?"diye sordu.

"Yok üşümüyorum artık"dedim.Karşılıklı oturduk.

"Anlat,bir şey dediler mi sana"

Bunu soracağını biliyordum.Güldüm.

"Hayırdır,niye gülüyorsun ki şimdi"

Ferzan böyleydi işte.Anı anına tutmuyordu.

"Ağlanacak halime gülüyorum,oldu mu.Komik bir şey söylesem de gülmezsin ki.Gülmeyi bilmiyorsun çünkü"

"Doğrudur doğrudur,ama uzatma da soruma cevap ver"

Derin bir nefes aldım.

"Hiç bir şey söylemediler tamam mı.Sordun cevap verdim"

Ayağa kalktım.

"Şimdi ben sana soru sorayım.Sen neredeydin.Madem bunlar başınıza belaydı da sen niye bizi bıraktın,yoktun"

Sesim yüksekti.Oda ayağa kalktı.

"Ben sizin için yoktum anladın mı.Ben sizin için kendimi ateşe attım ateşe.Ama sen bunu anlayamazsın"

"Anlatsan anlardım biliyor musun.Ama sen hep kaçmayı tercih ettin.Seni seven insanların hayatında o kadar yoksun ki.Tek bildiğin bitmek tükenmek bilmeyen nefretini bize kusmak.Yaralı bir hayvan gibi sana yardım etmek isteyen elleri ısırıyorsun"

Ofladı.

"Arin sen benden ne istiyorsun söylesene bana"

"Ben senden artık hiç birşey istemiyorum"

Arkamı dondüm.Gidecekken kolumdan tuttu.Ona döndüm.

"Asıl sen ne istiyorsun benden ne.Ne söyleyeceksen söyle."

Sadece bakıyordu.

"Senin yerine ben söyleyeyim mi.Ben karanlığım,ben bataklığım"

Biraz zaman geçtikten sonra cevapladı.

"Sen dedin"

"Ben dedim evet ama seçtin böylesi daha kolay çünkü."

Kolumu kurtardım.

"Ben napardım biliyor musun.Üniversiteye sınavına hazırlanan arkadaşlarımın kitaplarını alırdım sile sile tekrardan soru çözerdim."

Akan gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.

"Senin bu hayatta herşeyi silip yeniden yazmaya cesaretin var mı Ferzan.Benim yaptığım şeyi unutmaya cesaretin var mı.Ben sana diyeyim yok."

Cevap vermesini beklemeden arkamı döndüm ama o bırakmadı arkadan sarıldı bana.

"Bırak,bırak.Bıraktın zaten"

Haykırarak ağlıyordum artık.Beni kendine çevirdi.Gözyaşlarımı sildi.

"O kadar çok istedim ki senin karşına geçeyim,duygularımı söyleyeyim.O kadar çok istedim ki.Ama sustum.Hep sustum.Sende karşı çıktın tabi haklı olarak."

Kafamı sağa sola salladım.

"Mesele susman değil ki.Ben bunu çoktan kabullendim.Herkesin bir tabiatı var,sende böylesin.Ama sen kendinle bir beni de susturdun.Beni en çok inciten şey buydu."

Öyleydi.Onu sevmemi bile istememişti.

"Seni çok incittim değil mi.Oysa ben dünyaları karşıma alırdım seni incitmemek için"

Söylediğişey kalbimi hızlandırsa da Ferzanın dengesizliğine veriyordum bu cümleleri.

"Artık buna inanmamı beklemiyorsun heralde"dedim.

"Bekliyorum.Bi taraftan bekliyorum.Öyle yolunu kaybetmiş,çaresiz bir çocuk gibi bekliyorum."

Değişik cümleler kuruyordu.

"Ben seni çok sevdim Arin.Ben bütün ruhumla sevdim seni."

"Bir çığ gibi büyüdün bende karşısında durmak istedim.Ama yıkıldım,ezildim.Şu an olduğu gibi."

Derin nefes adlım.Aylardır beklediğim şeyi duyuyordum.Ferzan beni seviyordu.

"O kadar çok bekledim ki bunu.Hayal ederdim.Hayali bile delirtirdi beni mutluluktan.Ama şimdi sadece acı veriyor.

Öyleydi cidden.Acı veriyordu.

"Ben bilemedim ki,yapamadım,beeremedim.Ben seni sevdiğimi anlayamadım ki.Anlayınca da kaçtım,seni daha fazla incittim."

"Ferzan"diyebildim sadece.

"Yeniden başlayalım Arin,yeniden"

NOT:Ancak bu kadar yazabildim sevgili okuyucularım.Ama bol oy ve yorum bekliyorum...