ထမင်းစားပြီး၍ လရောင်ထမင်းချိုင့်သိမ်းနေသည်ကို တီချယ်က လိုက်ကြည့်နေသဖြင့် လရောင်လည်းမနေတတ်တော့ဘဲ မေးမလို့ဟန်ပြင်တုန်းရှိသေး..
"လလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ တီချယ်တော့ လလေးကိုတအားချစ်တာပဲ သိလား"
တီချယ့်ကိုပြောမည့်စကားတို့က လေထဲကိုရုတ်ချည်းပျောက်ကွယ်သွားပြီး ခေါင်းထဲပါဗလာဖြစ်ချင်သွားသည်။ နားထဲမှာကြားနေရတာဆိုလို့ ရင်ထဲမှမြန်ဆန်စွာခုန်နေသော နှလုံးခုန်သံကျယ်ကျယ်သာဖြစ်လေသည်။
"လလေး၊ ကြားရဲ့လား၊ တီချယ်ပြောတာ"
လရောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလှတယ်လိုမသတ်မှတ်ဖူးပါ၊ လူရုပ်သူရုပ်ထွက်ရုံလောက်ပဲဟုထင်သည်၊ အသားဖြူနေတာတစ်ခုကြောင့် လှသည်ထင်ရတာဖြစ်မည်။
"မဟုတ်..ဟိုလေ.."
လရောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ပါ၊လရောင်မြန်မာစကားပြန်သင်ရန်လိုအပ်နေပြီဟုတောင်ထင်လိုက်မိသည်။ တီချယ့်ရှေ့တွင် 'မဟုတ်' ဟူသောစကားသာပြောတတ်သည်၊သေချာတာကတော့ လရောင်၏ပါးတို့ရဲနေပြီဖြစ်မည်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်းပူထူနေလေပြီ။
ထိုအခါ တီချယ်က သဘောကျစွာဖြင့် ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကာ ရယ်နေသည်။ လရောင် တီချယ့်ကိုဆက်ကြည့်နေမိရင်တော့ ရင်ဘတ်ထဲက နှလုံးက အခုန်လွန်ပြီး ပါးစပ်ကနေ အပြင်ကိုထွက်ကျလာတော့မည်ထင်သည်။ လရောင် ခုန်နေတဲ့နှလုံးကိုလျစ်လျူရှူကာ အရဲစွန့်ပြီးပြောချလိုက်သည်။
"တီချယ့်ကိုတော့မမှီပါဘူး၊ တီချယ်ကသာလေ အတော်ဆုံးပန်းချီဆရာတွေစုပြီးရေးခြစ်ထားတဲ့ အသက်ဝင်လွန်းတဲ့ လက်ရာမြောက်ပန်းချီကားတစ်ချပ်လိုပဲ၊ ကြည့်နေရင်းနဲ့တကယ်အစစ်အမှန်ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် ထင်မိတဲ့အထိပဲ"
လရောင် တီချယ့်ကိုပြောပြီးနောက် တီချယ့်၏အဖြေစကားကိုမစောင့်ဘဲ အခန်းထဲမှပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ တီချယ့်မျက်နှာရဲတက်သွားတာကိုတော့ လရောင်မြင်လိုက်ပါသေးသည်။ လရောင်လည်းရှက်သွားသည်မှန်သော်လည်း တီချယ်ကပိုရှက်သွားမည်ထင်သည်။ ပြုံးလျက် ဂုဏ်ယူမိသည်။ ရှက်နေတဲ့ကြားက တီချယ့်ကိုပြန်ပြောနိုင်ခဲ့သည်မလား။
STAI LEGGENDO
ချစ်မေတ္တာဖြင့်လွှမ်းခြုံလျက်
Storie d'amore"ချစ်ပါတယ် လလေးရယ်၊ တို့မင်းကိုချစ်ပါတယ်၊ မင်းကိုမှမမြင်ရရင် မနေနိုင်လောက်တဲ့အထိ၊ မင်းအသံလေးမှမကြားရရင် နေမသိထိုင်မသာဖြစ်လောက်တဲ့အထိ၊ မင်းမျက်နှာလေးမှမမြင်ရရင် တို့မှာ အသက်တောင်ကောင်းကောင်းမရှူနိုင်တဲ့အထိ မင်းကို တို့ ရင်နဲ့အမျှချစ်ရပါတယ်"
