say something | yoonmin

59

Yoongi arabadan indiği gibi tek katlı evin verandasına koşmuş, zile basmış, bir yandan da evin açık ışıklarını yoklayarak Jimin'in nerede olduğunu anlamaya çalışmıştı. Kapının açılmadığı her saniye biraz daha tedirgin hissetse de duygularını bastırmaya, mantıklı düşünmeye zorlamıştı kendini.

Jimin'i defalarca kez aramasına rağmen açılmayan telefonuna inat içeriden gelen melodi onu daha da geriyor, ister istemez en kötüsünü düşünmeye itiyordu. Durup dururken ne olduğunu anlamıyordu Yoongi. Konu Jimin olduğunda nerede hata yaptığını anlaması mümkün olmuyordu zaten ama bu sefer cidden, hiçbir fikri yoktu tüm bu olan biten hakkında. Ortada ciddi bir şeyler olduğunun farkındaydı. Jimin bir şey saklıyordu, bunu da biliyordu. Ama her ne saklıyorsa hem kendini hem de ilişkilerini günden güne eritip bitirdiğini hissediyordu artık. Belli ki Yoongi'nin hayal edebileceğinden daha büyük bir şey vardı ortada. Jimin yine bir şeyleri tek başına taşımaya çalışırken altında eziliyordu. Yoongi bir kez daha aynı hatayı yapmayacaktı, onu yalnız bırakmayacak, anlamadan dinlemeden dalmayacaktı olaya. Ne olursa olsun yanında olduğunu hissettirecekti ona. Çünkü Jimin en çok Yoongi'nin onu terk edeceği gerçeğinden korkuyordu.

"Jimin! Jimin, ben geldim!" diye bağırdı bir kez Yoongi, bir yandan da kapıyı tıklatmaya devam ederken. Ama içeriden ses gelmedi. Bir süre etrafına bakındı, paspasın altını yokladı belki bir anahtar falan vardır diye. Panikle Jungkook'u aradı ama telefonunu açmadı küçük olan da. Sonra evin etrafında dolanmaya başladı. En son yaşananlardan sonra onu arkasında ağlarken bulduğu cama doğru yürüdü. Salonun camıydı, ışıkları kapalıydı ama televizyonun ışığı cama yansıyor, gölge yapıyordu. Yoongi iyicene yaklaşıp, yarı kapalı perdeden görebildiği kadarıyla içeride gezdirdi gözlerini.

"Neredesin,,,neredesin?" kendi kendine mırıldanırken bir yandan da içeriyi iyice yokluyordu. Karanlıktan dolayı net göremiyordu zaten içeriyi, bir de televizyonun ışığı cama yansıyor, görüntüyü iyice bozuyordu. Derin bir nefes alıp "Hay sikeyim böyle işi!" diye bağırdığında, içeriden aynı anda bir yere düşme ve kırılma sesi gelmesi bir oldu. Irkildi Yoongi, gözleri sesin geldiği yere kaydı hemen, bir hareketlilik görünce iyice verdi dikkatini oraya doğru. Koltukla kitaplığın arasındaki küçük boşlukta bir gölge gördü. O kadar minik ve dar bir alandı ki başta anlam veremedi. İlk başta onun Jimin olduğunu anlayamadı bile. Anladığında ise cama vurmaya ve varlığını belli etmeye çalıştı ama Jimin'in minik gölgesi sadece sallanıyor, titriyor ve tüm bunlar dışında sanki onu duymuyormuş gibi hiç hareket etmiyordu. Yoongi bir şeylerin ters gittiğinden emindi artık. Bu yüzden evin arkasından doğru dolanıp içeri girmek için bir yol aramaya devam etti. Bir yandan da Jungkook'u aramaya devam ediyor, Taehyung ile hangi cehennemde olduklarını bilmediği için ikisine bol bol küfürler ediyordu.

"Lazım olduğunuzda ortada olmazsınız asla zaten. Ne zaman huzur ve sessizlik hakim, keyfim yerinde, birden damlarsınız başıma. Kahretsin ya!"

Sonunda evin tam arkasına vardığında Jungkook'un odasının camını aralık buldu Yoongi. Telefonunu arka cebine atıp pencerenin iskeletini sıkıca kavradı ve kendini içeriye çekti. Karanlık odanın ortasına doğru sendeledi bir iki adım. Ardından attığı ilk dengeli adımla beraber kapalı kapıyı açtı, salona giriş yaptı. Beklediği gibi televizyon açıktı ve ilk birkaç saniye ışığın gözlerini alması kaçınılmaz oldu. Işığa alışan gözleri dışarıdan gördüğü gölgeyi ararken yerdeki kırık cam parçalarına takıldı ilk. Televizyondan gelen ışıkla renk renk parlıyorlardı. Sonra renklerden oluşan bu yolda kulakları uğuldarken ilk hıçkırığı duydu.

Küçüğü kendine çektiği bacaklarına sıkıca sarılmış, her şeyden kopuk bir halde ağlıyordu donuk gözleriyle Yoongi'nin göremediği bir şeye ya da yere dikkatle bakarken. Sanki etrafında olan biteni görmüyor, duymuyordu.