say something | yoonmin

68

Gözlerim yatağımın sağ tarafında düzenli nefesler alıp veren bedenin üzerinde geziniyordu. Saatin kaç olduğundan emin değildim ama güneşin doğmak üzere olduğunu biliyordum. Tüm gece onu izlerken bu anı düşünmüştüm. Güneş ışınlarının onun güzel yüzüne düştüğü ilk anı, nasıl göründüğünü, nasıl görüneceğini...

Hiçbir şey yapmamıştık. Bana dokunmamıştı. Eli bile elime deymemişti ama kalbim deli gibi atıyordu. Sadece onu izlerken bile bu kadar heyecanlanmama anlam veremiyorum ama oluyordu işte. Sadece varlığıyla bana tarifi imkansız hisler yaşatmayı başarıyordu.

Güneş doğacaktı, gökyüzünün hafiften aydınlanmaya başladığını göz ucuyla görebiliyordum ama gözlerim de kapanıyordu bununla aynı anda. Dayanamayacaktım belli ki, birkaç gecedir doğru düzgün uyuyamayan bedenim Yoongi'nin varlığından cesaret bulmuş olacak ki huzurlu bir uyku için benimle çatışıyordu sanki. Engel olamayacağımı anladığımda bu isteğine saygı duydum bedenimin. Haklı bir isyandı onunkisi, hasretini çektiği bedenin yanında uzanıyor ama onun kokusu ile huzur bularak gözlerini yumamıyordu. Bu yüzden fazla direnmedim. Yatakta birazcık yaklaştım Yoongi'nin bedenine, sonra yetmedi bu yakınlaşma, biraz daha yanaştım. Biraz daha...

Ellerimi sıcak göğsüne koydum yavaşça, sıcaklığı avuç içlerimin kaşınmasına sebep oldu ama bu hoşuma gitti. Yakından daha da yoğun gelen güzel kokusunu çektim içime, nefes alış verişlerini saydım tek tek.

Bir, iki, üç, dört, beş...

Alnımı aramızdaki mesafenin sebebi ben değilmişim gibi göğsüne yasladım, gözlerimi yumdum, nefeslerimi onunkilere eşlemek için bir an için nefesimi tuttum ve kocaman sarılma isteğimi bastırmaya çalışarak başımı biraz daha buyun girintisine sokmaya çalıştım.

Bedenim bu duruma öyle hızlı uyum sağladı ki hafifçe gülümsedim tam o an. Demek ki aradığım buymuş dedim, demek ki ihtiyacım olan tam da oymuş.

Huzurla yumdum gözlerimi. O gece yirmi küsür yıllık hayatımın en huzurlu uykusunu çektim.

Korku yoktu, kâbus yoktu, çığlıklar yoktu, acı yoktu...

Sadece Min Yoongi ve onun parmaklarım altında ikimiz için atan, birilerini sevmek için kocaman olan kalbi vardı.

***

Arabanın bir tümsekten geçerken koltukta dalgınca oturan bedenimi sarsmasıyla kendime gelmiştim. Yanımdaki Yoongi minik bir özür mırıldanıp dikkatle önümüzdeki yolu takip etmeye devam ederken görmeyeceğini bildiğim halde sorun değil dercesine başımı sallamıştım iki yana.

Sorun değildi çünkü sarsılmaya ihtiyacım vardı. Belki sarılmaktan da fazlasına, ayılmak ve kendime gelmek için iyi bir dayağa ihtiyacım vardı kim bilir?

Yoongi ile onun evine doğru yola çıkmıştık. Kahvaltıda bir anda aklıma gelmiş, ani kararların insanı olduğum için ondan beni evine götürmesini rica etmiştim. Jungkook ile görüşmek istiyordum ve bu saçma küslüğe ebediyen bir son vermek istiyordum. Onunla aramızın bu kadar uzun süre bozuk olduğu bir dönem hiç olmamıştı şimdiye kadar ve ben öylesine kendi derdime düşmüştüm ki, onu görmezden gelmiştim istemeden de olsa.

Bunu telafi etmek bana düşüyordu. Ben büyük olandım ve hatalarımın farkına varmak bir yana ona iyi yönde örnek olmam da gerekiyordu. Ikimiz de gereksiz yere aramıza mesafe koyuyor, öfke kusuyor, kavga ediyorduk. Halbuki en çok bir diğerimiz üzüldüğünde bunu kendimize dert edip üzülüyorduk. Kısacası ikimiz de iki ergen velet gibi davranıyorduk.

Araba Yoongi'nin evinin sokağına girdiğinde derin bir nefes almış, Yoongi'nin yan gözle bana bakmasına sebep olmuştum ama bunu umursamadım. Bir an için onu görmezden geldim çünkü gözlerine baktığımda bu dünyadaki diğer tüm sıkıntıları unutuyor, önemsizleştiriyordum ama ortada ciddi bir sorun olduğu da aşikardı. Arabadan inip evin kapısını çaldığımızda da aynen böyle devam etmişti aramızdaki sessizlik. Yoongi anahtarla açabileceğini mırıldandığında ise yüzümü buruşturarak bu fikirden hoşlanmadığımı belirtmiştim. Jungkook dün gece burada kalmıştı, gece her şey yaşanmış olabilirdi ve ben bu görüntüye hazır olup olmadığından emin değildim.