say something | yoonmin

70 (final)

medyadaki şarkı yoongi beyimizin piyano ile çaldığı şarkıdır. dinlerseniz çok sevinirim, çok güzel bir şarkı 😔

bölümün son kısmında çok azıcık, minicik, üstü oldukça kapalı bir "make a love" sahnemiz var haberiniz olsun 🤭

Iyi okumalar...

***

Bazen hayatımıza sanki daha en başından beri oradaymış gibi hissettiren insanlar girerdi. Sanki yaşadığınız iyi-kötü bütün anılarınıza eşlik etmiş, bütün acılarınıza şahit olmuş, bütün gülüşlerinizde saklanmış olduğunu hissederdiniz bu kişilerin. Başınıza gelen en güzel şey olduğunu, hayatınızdaki güzel şeylerin bir karması olduğunu düşünürdünüz.

Ama aynı zamanda çok eşsiz, çok ulaşılmaz ve gerçek dışı olduğu da aklınızda yer eder. Bu hem çok tanıdıkmış, hem de bildiğiniz her şeyden çok farklıymış hislerinin çelişkisi arasında bir oraya bir buraya savrulmadan edemezsiniz. Fakat bu yaşayabileceğiniz en güzel sarsıntı olabilir ancak. Çünkü böyle bir savrulma anında her iki ihtimalde de, o an olduğunuz yerden çok daha güzel yerlerde bulursunuz kendinizi.

Şayet Yoongi de benim için böyleydi. Hem onu herkesten daha uzun zamandır tanıyor, biliyordum; hem de onu tanımanın, bilmenin imkansız olduğunu düşünüyordum. Çünkü hem bana yıllardır hayatımda olan biriymişcesine güven veriyor ve beni anlıyordu, hem de her gün kendiyle ilgili beni büyüleyen yeni bir şey ortaya koyup beni şaşkına çeviriyordu.

Yoongi böyleydi işte, hep bir dakika öncesinden daha fazlasıydı. Hem de bunun için biraz bile çabalamaya ihtiyaç duymadan.

"Serginin açılışı yarın sabah. O kadar heyecanlıyım ki! Nasıl olacak? Beğenecekler mi? Satış olacak mı? Aklımda binlerce soru var ama cevapları için beklemek benim için işkenceden farksız."

Koltukta uzanırken Jungkook'un dizlerine başını yaslamış Taehyung tavana bakarken bir yandan da heyecanını paylaşıyordu bizimle. Hepimiz çok heyecanlıydık yarın için. Bu yüzden herkes onu onaylayan mırıldanmalar sunuyordu. Aslında o ve Yoongi için yarın yapılacak etkinlik o kadar da hayati bir önem teşkil etmiyordu. Ikisi de işlerinde iyi olduğunu henüz öğrenciyken ispatlamış, popüler kişilerdi. Bu konuda endişeli olması gerekenler ben, Jungkook ve Yugyeom olmalıydık muhtemelen ama biz daha sakin ve sessiz taraftık şu an için.

Jungkook kendinden emin görünüyordu. Yugyeom'un da arkadaşına yaraşır bir dost olarak kendinden gayet emin olduğu açıktı. Taehyung heyecanlı olmasına rağmen günlerdir çok sıkı çalıştığı için ve önceki deneyimlerine de dayanarak iyi bir sonuç alacağının az çok farkındaydı. Yoongi, konudan çok bağımsız bir şeyler düşündüğüne o kadar emindim ki, onun bu konuda endişeleri olmadığını biliyordum bir şekilde.

Bana gelirsek...

Ben normalde tam da şu anlarda baygınlık geçiriyor falan olmalıydım. Cidden, ölmem ya da kendimi yerden yere atıyor falan olmam gerekiyordu. Şayet iki senedir her yıl sonu etkinliğinde aynı şeyi yapmıştım. Sahne korkum yoktu belki ama takıntılı kişiliğim dillere destandı. Hata yapmaktan hoşlanmazdım, hata yapmaktan nefret ederdim, hata sözcüğünden de nefret ederdim, düşüncesinden de nefret ederdim ve en çok da ihtimalinden nefret ederdim. Ama gelip görelim ki bu sene öyle sakin, öyle vurdumduymaz, öyle mayışmış bir haldeydim ki, cidden kendimi koltuktan koltuğa atacak halim olmamasını geçtim, isteğim ya da böyle bir düşüncem de yoktu doğrusu.

Bunun bir sebebi bedenimi kolları arasında almış Yoongi olabilirdi. Bir sebebi de bu senenin son birkaç ayında bir şeylere verebileceğim max tepkiyi fazlasıyla vermiş olmam da olabilirdi. Bir diğer sebebi de fark ettirmemeye çalışsa da ara ara gözleri bana kayan ve farkında olmadan hüzün dolu bakışlar atan Jungkook da olabilirdi.