Smoorverliefd of toch niet?

Is er iets?

Ik voel dat ik opgetild word en dat iemand me in bed legt. Een koud washandje op me voorhoofd maakt me weer helemaal wakker. Ik kijk in de ogen van soufiane en zie hem bedroefd kijken. 'Is er iets?' Vraag ik hem zacht.. 'Ja er is zeker wat Yasmine. Waarom laat je dit toe? Waarom laat je dit gebeuren?' vraagt hij zacht met tranen in zijn ogen. 'Ik weet het ook niet, misschien omdat ik van hem hou. Ik had dit ook niet aan zien komen. In ieder geval, niks aan de hand. Is hij weg?' vraag ik terwijl ik hem bang aankeek denk ik. 'Hij is weg ja.. Heeft hij je aangeraakt?' vraagt hij me op een beangstigende toon. 'Nee hij heeft me niet aangeraakt, maak je daar maar geen zorgen over.. Tenminste dat hoef je echt niet te doen. Komt allemaal wel goed. Ben je Marokkaans?' vraag ik hem met een glimlach. 'Je praat er omheen he.. Wat verklaarde die bange blik in je ogen dan en je bloedneus? Ik heb mensen heel snel door yasmine en die Safah is niet goed voor je. Maar goed, je moet doen wat je wilt en waarbij je je goed voelt toch. Ja ik ben Marokkaans, jij ook? zegt hij terwijl hij me boos aankijkt. Jahoor, iedereen moet altijd weer mijn tering humeur verpesten. Altijd weer verdomme. Waarom krijg ik nou weer zo een droog antwoord van hem terug? Met de mijne liet ik toch merken dat hij er niet over door moest gaan en dat het onderwerp daarmee klaar was. Afgesloten voor ons gesprek. Maar nee hij gaat nog even lekker door en geeft me dan zo een antwoord. 'Oke leuk, dan zijn we beide Marokkaans.' zeg ik hem en kijk de andere kant op.

Hij pakt mijn kin vast en draait mijn hoofd weer terug. ''Het was niet zo bedoeld oke. Je hebt een bloedlip en neus, laat me het even schoonmaken.' zei hij en ik knikte alleen maar. Weer die bezorgde blik in zijn ogen. Maar waarom? Nja misschien zag ik het wel gewoon verkeerd en zei er maar niks van. Ik liet hem zijn gang gaan en me helpen bij het verzorgen van mijn gezicht. Ik liep naar het toilet en soufiane ondersteunde me. Ik moest nog steeds mijn behoeftes doen. Ik keek erna nogmaals in de spiegel en ik schrok van mezelf. Ik was lijkbleek en had donkere kringen onder mijn ogen. Hoe het kwam wist ik wel, maar dat het zo ernstig was niet. Ik waste mijn gezicht en ik leek weer iets meer mezelf nu. Mijn kleurtje begon weer een beetje terug te komen.

Ik liep naar de deur en zag hoe soufiane daar wachtte. Hij was even lang als Safah, met zwart haar en hazelnoot kleurige ogen. Hij had een mooie glimlach en een twinkeling in zijn ogen, die elke keer weer verdween wanneer hij me bezorgd aankeek. Ik zag hem lachen en hoorde hem zeggen: 'hee kom je nog, mevrouw de dagdromer..' Ik was weer terug op de bewoonde wereld en zag hoe ik tegen de deur aanstond. Ik lachte om mezelf en herstelde al snel weer mijn houding. Omg, dat ik gewoon echt zo stond.. Wauw haha. Normaal durfde ik niet eens bij een jongen in de buurt te komen, laat staan zo te dagdromen bij een jongen. Ik liep weer samen met soufiane naar mijn bed toe en hij ging weer verder met zijn dienst. Af en toe kwam hij nog even kijken hoe het met me ging en daarna verdween hij weer.

Ik was moe en viel na een paar uurtjes piekeren weer inslaap. Ik werd savonds wakker van een hand die in mijn hand lag en een hoofd dat op mijn schoot lag. Mijn bed was omlaag gezet en zo kon hij dus blijkbaar zijn hoofd op mijn schoot leggen. Langzaam tilde ik mijn hoofd op en zag daar Mo met zijn hoofd liggen. Hij was in slaap gevallen en kwijlde schattig op mijn deken. 'Hee bolle' zeg ik en aaide hem door zijn haar heen. 'Neeeeeee yasmine?! Ben je echt wakker?!!!! Neeeeee dit kan niet.. Ik droom toch? Neeeeee ben je echt wakker? Nee nee nee?!!!!' Schreeuwde hij en hij stond op van zijn stoel en haalde soufiane erbij. Ik hoorde hem op de gang al schreeuwen. 'Dokter dokter dokter! Ze is wakker man, ze is wakker!!!!' ik lachte me zowat dood en zag hem de kamer inlopen samen met soufiane. 'Oh, dit is je zus zeker? Ze was vanmiddag al wakker hoor! Wist je dat nog niet?' bedroefd keek hij me aan en zei zacht: 'Waarom heb je niet gebeld en niks gezegd?' Ik was het gewoon helemaal vergeten en keek hem sip aan. 'Sorry jongen, was het gewoon helemaal vergeten en had ruzie met Safah. Heeft hij je ook niks gezegd want hij was vanmiddag hier?' vraag ik hem. 'Nee niks, ik had hem ook opgebeld om te vragen of hij met me mee wou nu, maar hij nam niet op.. Toen hij de hele tijd niet opnam heb ik het maar laten zitten en ben ik zelf gekomen.' zegt hij. 'Hoe ben je gekomen dan?' vraag ik hem en frons mijn wenkbrauwen. 'Ja, op je scooter! Wat dacht jij dan? Dat ik dat hele stuk ging lopen?' zegt hij lachend. 'Nee, dat je op zijn minst je fiets zou pakken. Waarom kom je nou weer op mijn scooter? Je hebt niet eens je rijbewijs man gek!' zeg ik dan bijna schreeuwend. Soufiane pakt me hand vast en verteld me rustig te doen. 'Denk aan je hartslag alsjeblieft, je moet rust nemen inplaats van je zo druk te maken hier. Doe aub rustig en jij jongen man, jou spreek ik zo wel wat betreft de scooter!' Zegt hij en kijkt me broertje streng aan. Ze schieten even later beide in de lach. 'Ik meende het hoor!' zeg ik nog snel tegen Mo, maar hij hoort me niet omdat hij druk in gesprek is met soufiane.

Ik zie die twee samen druk bezig zijn en lachen met elkaar, wat me een gerust gevoel geeft en even later val ik weer in slaap tot de volgende morgen. Ik word gewekt door een deur die met een zwaai open gaat en dan weer keihard dicht gedaan word.