Smoorverliefd of toch niet?

Stil luister ik naar de voetstappen..

Ik schrik snachts wakker en zie dat het 3 uur is. Ik kijk rond en zie dat Safah al naar huis is, stil loop ik naar mijn broertjes kamer en zie hem vredig in zijn bed liggen. Ik loop naar beneden en als ik zie dat alles al opgeruimd is loop ik naar boven en kijk op mijn telefoon. Geen appjes van Sara maar wel van Safah. Hij is 5 minuten geleden voor het laatst gezien.

~Whatsapp bericht ~

S: Hee lieverd, als je dit appje ziet, je viel in slaap. Beneden heb ik alles al opgeruimd en heb je broertje al in bed gelegd. Maak je over de rest geen zorgen en probeer je rust  te pakken.

Ik: Dankjewel voor het opruimen, ik schrok net wakker maar ga proberen verder te slapen. Alsnog wil ik antwoord hebben op mijn vragen, ik wil graag dat je me morgen alles verteld wanneer we samen wat gaan doen.

S: Ik vertel je de dingen wanneer de tijd er voor is. Wanneer ik zie dat je sterk genoeg bent en het aan kunt, zo niet vertel ik je niks. Je bent niet sterk genoeg nu, probeer eerst sterker te worden.

Ik: Laat morgen dan ook maar zitten.

Ik smijt mijn mobiel in de hoek van de kamer en ga op mijn bed zitten. Waar ben ik allemaal mee bezig? Ik kijk recht voor me uit en kijk mezelf aan in de spiegel. Mijn gezicht is wit en ik heb dikke wallen. Mijn blauwe plek in mijn nek word donkerder en ik zie dat ik ook blauwe plekken op mijn benen heb. Ik heb het gevoel dat al het levende uit mijn lichaam weg is en dat ik gevoelloos ben. Herkent iemand anders ook mijn gevoel?

Ik sta op en ga voor mijn spiegel staan. Mijn slaap is weg, dus daar heb ik niks meer aan. Ik pak mijn gezicht vast en wil aan mijn haren trekken, ik wil schreeuwen en heel de wereld vertellen wat er aan de hand is. Ik wil schreeuwen, zo hard mogelijk schreeuwen, maar er komt niks uit mijn mond. Ik zie er echt niet uit en ik weet dat als ik zo door ga, dat ik niet lang meer verder kan. Ik weet niet wat ik moet doen of wat ik kan doen. Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten elk moment kan weg zakken.. Dat ik dan verlamd lig op de grond. Ik probeer zoveel dingen goed te doen, maar niks is goed genoeg. Je hoort van mensen dat je niks kan en niet goed genoeg bent, terwijl je alles probeert te doen. Je probeert letterlijk alles, totdat alles verkeerd gaat en heel je vertrouwde wereldje in elkaar gaat storten. Je weet niet meer wat je moet doen en gaat de verkeerde kant op. Alles in je omgeving gaat kapot en niemand vertrouwd je meer. Iedereen laat je in de steek en opeens sta je er alleen voor. Ik draai mijn hoofd weg, want ik walg van mijn eigen spiegelbeeld, ik walg van mezelf. Ik doe een paar stappen achteruit en val dan over een paar kleren heen. Ik lach in mezelf, soms ben ik ook echt een sukkel, desondanks alles. Ik sta op en raap mijn was op, eerst dit maar eens opruimen dan maar. Ik loop naar mijn wasmand toe en stop alles daar in, even later begin ik setjes te maken van de nieuwe kleren die ik heb gekocht. Het is vandaag alweer vrijdag en ik zou wat gaan drinken met Safah, ik besluit dus een setje te gaan maken. Een leuke lichte broek met een zwart blousje erbij en een licht lere jackje erboven op. Na vandaag is het lekker weekend denk ik bijmezelf en ik bedenk me net dat ik morgen pas weer in de avond hoef te werken, dus uitslapen zit er dik in. Ik hang het setje op en ik sluit mijn kast deur.. tot dat ik wat hoor. Ik loop naar de gang en kijk of mijn broertje nog slaapt als ik zie dat zijn deur op een kiertje staat.. Hij ligt gelukkig nog in bed en ik hoor hem zacht snurken. Ik denk dat ik me het heb verbeeld en loop naar mijn kamer, ik doe de deur dicht en ik ga in mijn bed liggen met mijn gezicht naar de deur. Maar daar is het geluid weer. Ik sta op uit bed en blijf dan even staan.

Ik hoor voetstappen op de trap en ik ga voor mijn deur staan. Mijn handen leg ik op de deur en probeer te stoppen met ademhalen. Stil luister ik naar de voetstappen die dichterbij komen..