Smoorverliefd of toch niet?

Waar ben je mee bezig?

Weer kijk ik hem vol ongeloof aan, hij is echt serieus.. Hij wilt dat ik bij hem in de auto stap! Straks ontvoert hij me en wat dan? Niemand weet dan waar ik ben. "Safah laat me los alsjeblieft.. Er kijken mensen naar ons en die zullen ons voor gek verklaren. De roddels gaan hier snel en de mensen zien me nooit met een jongen. Kijk hoe ze me nu zien Safah.. Met een jongen! Dit mag niet gebeuren. Laat me alsjeblieft los, desnoods loop ik naar school, maar ik ga niet bij je in de auto zitten!" Zeg ik bang tegen Safah, bang dat ik een weerwoord zal krijgen. "Jasmine, je moet weten dat ik je niks doe, zal ik met je meelopen naar de bushalte? Die mensen mogen ons samen zien, als dit el maktab is dan zal het toch wel gebeuren en gaan ze ons heus wel samen zien, vandaag of over 2 jaar. Voorbestemd is voorbestemd" zegt hij tegen me en kijkt me diep aan. "Fijn loop maar mee, maar probeer me niet aan te raken. Daar heb ik echt geen behoefte aan, anders word ik chagrijnig." Snauw ik hem toe. Zo dat is opgelost denk ik dan, maar alsnog zie ik zijn arm naar mijn arm gaan.. Waar is hij mee bezig! "Waar ben je mee bezig? Schreeuw ik en kijk hem boos aan. "Was ik net niet duidelijk genoeg Safah?" "Jas doe aub rustig, laat me me gang gaan en pak ook mijn arm vast. Je word toch altijd lastig gevallen door dat groepje jongens daar?" Zegt hij en ik kijk naar dat groepje jongens.. Hoe weet hij dat? "Dat zal nu niet meer gebeuren, ik ken die jongens en ze vielen ook mijn ex lastig. Nadat ze mij met haar zagen hebben ze dat nooit meer gedaan, zelfs nu laten ze haar met rust. Pak mijn arm vast en loop met me mee naar de auto, kom op, ik wil je niet alleen in de bus laten zitten, dat kan ik gewoon niet. Ik heb een auto laten we er gebruik van maken. Maak gebruik van mijn goedheid jasmine." Zegt hij terwijl hij me de hele tijd aankeek. "Oke, maar schiet op dan, want dit is tijd verspilling en er is al weer een kwartier weg van mijn tijd door hier te staan." Samen lopen we naar de auto toe, mijn arm in de zijne. Het is een vertrouwd gevoel, maar hij is een onbekend persoon.. Hoe kan het dan zo zijn en zo voelen? Hij houd de deur voor me open en ik stap in, nadat hij achter het stuur zit, rijd hij weg. De hele weg heb ik niks gezegd. Hij zet me voor school af en wanneer ik net uit wil stappen pakt hij mijn arm. "Jasmine, je moet weten dat ik je niet zomaar kan laten gaan. Ik heb het gevoel dat je de ware bent voor me en dan kan ik je niet zomaar laten. App me straks als je klaar bent met school of als ik je ergens moet afzetten, voor jou ben ik bereid alles te doen." Zegt hij en hij knijpt even in mijn arm. "Shokraan (dankjewel), maar dat is niet nodig. Ik red mezelf wel en bedankt voor het afzetten hier." Zeg ik terwijl ik al half uitstap. Wanneer ik de deur dichtgooi voel ik dat hij naar me kijkt, ik voel zijn ogen prikken. Zijn woorden leken van een lieve jongen, een echte charmeur, maar gadverdamme als ze gelogen zijn. Dit kan hij toch niet echt voelen? Hij kan toch geen gelijk hebben. Bij mijn eigen gedachtes walg ik even van mezelf en mijn gedachtes af en toe.. Bahbah. Waarom ben ik eigenlijk zo gefocust op hem? Waarom zit ik met mijn gedachtes bij hem? Sarah ziet me aan komen lopen en vliegt me om me nek.. Weer een dagje school, jeeeej.

Op school dwaal ik weg met mijn gedachtes.. Dit kan toch niet waar zijn he, waarom denk ik zoveel aan hem en wat bezield mij dan? Ik, een harteloos meisje, nooit wat om jongens gevend, ben nu ineens om een onbekende jongen gaan geven en ik denk de hele dag aan hem. Dit is echt gek. Mijn gedachtes dwalen af als ik in de gangen loop, terwijl ik in mijn gedachtes zit word ik aangetikt.. Het is die rot Safah toch niet he, maar het is gelukkig Sarah. Het was al pauze toen ik op school kwam, dus onze koppel les was al voorbij toen ze me om me nek vloog. Er zijn al weer vier uren voorbij en Sarah en ik lopen naar buiten. Ik zie een bmw rijden en ben even bang dat Safah het is, maar gelukkig niet. Ik ben bang om hem tegen te komen, omdat ik niet weet tot waar hij toe in staat is, maar ondertussen geeft hij mij zo een fijn gevoel. Ik heb af en toe van die gekke gedachtes, herkennen jullie dat ook? Dat je gewoon paranoia word van jezelf en dan denkt waar ben ik mee bezig? Ik maak alleen mezelf gek.

Thuis aangekomen zie ik mijn moeder en geef haar een kus op haar voorhoofd. "hoe was het bij de dokter mama?" vraag ik. "Mezian (goed), ik heb gelukkig nog steeds niks dus ik kan gewoon blijven werken". Mijn moeder heeft een goedaardige tumor gehad, die weg is gehaald. Hier praten we eigenlijk nooit over, omdat zij dat niet wilt. Ze vind het niet fijn als we het daar over hebben, want ze ziet altijd overal het positieve van in. Alleen na een doktersbezoek hebben we het er even over en daarna niet meer. Mijn moeder praat er omheen, maar ze weet niet dat ik er ook aan onder door ga. Ik ga er aan onder door, omdat mijn moeder zichzelf geen rust gunt. Ze werkt alleen maar en gaat langzaam aan kapot. Ze praat er nooit over, kropt haar gevoelens op en is voor de buitenwereld alleen maar vrolijk, maar 's avonds gaat ze kapot. Dan is ze zo moe omdat ze zichzelf geen rust gunt.

 Mijn moeder is boodschappen doen, ik bood haar aan om mee te gaan maar dit wou ze niet. Ik zet alvast wat spullen klaar om zometeen te gaan koken, mijn moeder heeft alweer een nachtdienst, maar begint vandaag wat later. Mijn broertje komt beginnen gelopen met een blauw oog.. "Wat is er gebeurd?! Waar heb je dat blauw oog vandaag?! Vertel op, Mohamed wat is er gebeurd?" ik zeg dit terwijl ik tril. Mijn stem veranderd van hoog naar laag en weer van laag naar hoog. Ik weet niet wat ik moet zeggen. "Niks zussie, alles is al opgelost." zegt mijn broertje vrolijk en lacht geniepig. Ik trek hem naar de keuken tafel en zeg: "Ga zitten, je hebt 10 minuten de tijd om mij alles even haar fijn uit te leggen, wanneer mama zo thuis komt gaat ze hier niet blij mee zijn, dus vertel op. Het is beter dat je mij alles eerlijk verteld zodat ik het verhaal weet. Ik weet dan of we bang moeten zijn voor iemand of niet, zo niet dan zal ik niet heel het verhaal tegen mama zeggen om haar onnodig bezorgd te maken, dat is dan namelijk nergens voor nodig, ze heeft al genoeg aan haar hoofd. Begin dus te vertellen jij kleine." "Pff, jij bent ook een moeilijke he. Yemma (mama) hoeft niet alles te weten, als jij je mond weet te houden dan zal ik het je vertellen." zegt mijn broertje rustig en met mijn instemming begint hij het hele verhaal te vertellen. Van het begin tot eind. Het was gewoon een kleine ruzie op school. Ik ren naar boven en pak een foundation potje, hiermee dep ik zijn oog en ooglid mee in, zodat je alleen een beetje dikke wallen ziet, het lijkt alleen of hij slecht geslapen heeft. Wanneer mama thuis is merkt ze niks op, maar zegt alleen voordat ze naar haar werk gaat: "Mo, ga je vandaag vroeg slapen aapie? Je hebt dikke wallen, dus ga vandaag even uitrusten." Ik zeg mijn moeder gedag en wens haar veel sterkte op haar werk en begin met opruimen van de keuken. Na dat gedaan te hebben loop ik naar boven en kijk ik op mijn telefoon. 3 appjes van Sarah en van Safah, hoe komt hij aan mijn nummer, ik had hem nog niet eens geappt..

- Whatsapp bericht -

S: Heeee met Safah schoonheid.. Je hebt me nog steeds niet geappt, is er wat? Laat me weten hoe het met je gaat, maak me zorgen om je.

Ik: Pardon je maakt je zorgen? Doe normaal man, je kent me niet eens. Je weet niet hoe ik ben, misschien ben ik wel een ziek iemand met psychische problemen joh. Je hoeft je geen zorgen te maken, voel me prima. Hoe kom je aan mijn nummer?

S: Heb je nummer aan Sarah gevraagd en daarna ter bevestiging aan je moeder, die liep net het huis uit. Heb gezegd dat ik een klasgenoot van je ben. Ik vind je leuk en ik weet dat het wat kan worden tussen ons, waarom geef je me die kans niet? Ik wil serieus met je zijn.. Laten we wat gaan drinken, dan kan jij alles aan mij vragen en ik aan jou.. Dan weten we alles over elkaar en zijn we geen onbekende meer en zitten we niet meer met vragen. Ik heb niks voor je te verbergen.

Ik: Hoe kan je dit nou zeggen? Dat ik je ware ben en dat je serieus met me wilt zijn, je liegt gewoon dat je barst. Laat Sarah en mijn moeder overal buiten. Je bent niks van me en je hebt het recht niet om met hun te spreken.

S: Sorry, maar ik wou zeker weten of het jou nummer was en geen fake iets. Je had me niet geappt en ik maakte me zorgen, dit was mijn enigste uitweg. Sorry Jasmine, dit was niet mijn bedoeling. Zal ik je morgen naar school brengen, je moet vroeg beginnen hoorde ik van Sarah en ik begin ook vroeg met werken.. Komt mooi uit toch? Dan kunnen we ook bespreken wanneer we wat gaan drinken.

Ik: Geen behoefte, dag Safah.

Ik zet mijn mobiel uit en ga tegen mijn deur staan. Ik doe mijn deur op slot en ga er met mijn rug naar toe staan, langzaam aan glijd ik naar beneden.. Waarom overkomt mij dit nou weer? ik ga langzaam aan kapot, het idee dat mijn moeder ineens een kwaadaardige tumor kan krijgen, dat vreed aan me. Langzaam aan zuig ik mezelf op, word ik leeg van binnen en weet ik het niet meer. Wat betreft andere mensen ben ik gevoelloos, alleen voor mijn naaste niet. Iedereen is er altijd op uit om me kapot te maken, maar dit keer gaat het niet lukken.