Smoorverliefd of toch niet?

Ziekenhuisbed

Ik word de volgende ochtend wakker in mijn ziekenhuisbed door Soufiane die me zachtjes heen en weer schud. 'Ik heb eten voor je' hoor ik hem zeggen terwijl hij met een vrolijk hoofd boven mijn gezicht hangt.

'Laat me slapen joh, ik ben nog moe.' Zeg ik en draai me om. 'Nee Yasmine, je gaat niet slapen, Safah is onderweg naar het ziekenhuis. Maar jij moet nog ontbijten.' Geschrokken kijk ik Soufiane aan.. 'Jullie laten me toch niet met hem meegaan he? Ofwel soms? Ik ben nog niet helemaal hersteld Soufiane! Dit kunnen jullie niet maken! Verdomme Soufiane, hou me alsjeblieft hier!' Schreeuw ik hysterisch. Ik begin in paniek te raken. Mijn ademhaling word sneller en mijn hartslag verhoogd.

'Yasmine? Word eens rustig. Je gaat helemaal nergens naartoe. Je moet nog minstens drie dagen hier blijven. Nadat je wat hebt gegeten verplaatsen we je naar een andere kamer. Er gaat niks gebeuren. Echt niet! Kom ga weer even goed liggen en word rustig, ik ga je ontbijt halen' Soufiane stopte me weer in, gebaarde dat ik rustig moest worden en liep daarna naar buiten om mijn ontbijt te halen.

Hoe wist hij eigenlijk dat Safah zou komen? Nja, dat zal hij gisteren wel hebben gezegd dan. Ik pak mijn telefoon en besluit mijn broertje een berichtje te doen, die heb ik ook al een aantal dagen niet gesproken, voor mijn gevoel al een eeuwigheid. Wanneer ik aan het typen ben hoor ik de deur langzaam open gaan.

'Wie is daar?' Zeg ik en probeer omhoog te komen. Zachtjes hoor ik mijn naam. Degene blijft in de hal staan en komt niet verder. Ik doe het bedhekje omlaag en sta voorzichtig op. 'Wie s daar? Hallo?' Fluister ik nu. Wanneer ik om het hoekje kom zie ik mijn broertje in elkaar gezakt zitten.

'Hee gekkie, ik wou je net een sms sturen!' Schreeuw ik gelijk, wat ik achteraf gezien beter niet had kunnen doen. Ik zie hem sipjes lachen en dan omhoog kijken. Zijn hele gezicht zit onder het bloed en onder de schrammen. Hij heeft een dikke lip, mist een voortand en heeft een blauwe oog.

' ya willie, wat is er met jou gebeurd?!!!!!' Schreeuw ik terwijl ik hem zachtjes vastpak bang om hem pijn te doen of om hem te breken. Voorzichtig til ik hem op wanneer ik zie dat hij er geen kracht voor heeft. 'Kom maar schat, ik verplaats je wel naar die stoel daar.' Ik zet hem weg op de stoel en pak een washandje uit het toilet. Ik maak het nat met lauw water en loop terug naar mijn broertje.

Ik zie dat hij trilt, een duidelijk teken van een trauma.. Hij gaat me dus ook echt niet vertellen wat er is gebeurd, althans nu niet, dat kan hij nu nog niet. Ik maak zijn gezicht schoon en geef hem voorzichtig een kus op zijn voorhoofdje. 'Wat hebben ze toch met je gedaan.' fluister ik tegen het plafond en kijk dan naar me broertje. Hij kijkt alleen hopeloos voor zich uit.

Een dag geleden hebben ze alles draadjes van mijn lichaam losgekoppeld omdat ik het nu wel op eigen kracht kon. Ook hebben ze het infuus uit mijn arm gehaald. Ik kan nu doen en laten wat ik wil.

Ik bedenk me dat er op me broertje zijn telefoon wel is aanwijzingen kunnen staan. 'Waar is je telefoon lieverdje? Ik heb hem even nodig.' Hij kijkt me bang aan, maar geeft dan zijn telefoon. Bingo denk ik dan, die blik heeft iets te betekenen.

Ik loop de andere stoel en ga er even op zitten. Ik pak mijn telefoon ook en ga eerst door mijn sms'jes, een aantal berichten van Safah, maar ze zijn al geopend.. Zou Soufiane ze gelezen hebben of misschien iets verwijderd?

Een berichtje van Safah..
De jongens van de sporttassen.. Zij hebben de vorige keer niet gehad wat ze wilden.. Dus nu zul jij niet krijgen wat jij wilt. Ze zijn al langs je dierbare geweest. Pas op, jij bent aan de beurt.

Ik gooi mijn telefoon op het bed.. Verdomme! Hebben ze mijn moeder ook wat gedaan? Nee toch.. Ik kleed me snel aan. De telefoon van me broertje stop ik in me zak. Ik loop naar mijn broertje toe en draai zijn hoofdje naar me toe. 'Blijf hier, oke? Hier kan je niks gebeuren. Ik ga Soufiane halen en die komt zo naar je toe oke. Ga niet weg, beloof me dat? Alles komt goed als je maar bij Soufiane blijft en hier op me wacht.. Safi lieverd?' Zeg ik zacht en kijk hem doordringend aan. 'Wakha, ik zal hier blijven beloofd. Doe voorzichtig zusje, ze zijn gevaarlijk. Ze mogen jou geen pijn doen!' Schreeuwt hij terwijl hij me in een knuffel trekt. 'Je grote zus zal geen pijn hebben kleintje. En ik doe voorzichtig, als jij maar beloofd niet eigenwijs te zijn en hier te blijven.' Hij knikt en kijkt me aan.

Hij krijgt tranen in zijn ogen en laat me dan los. 'Ze zullen boeten schat, dit hadden ze jou niet aan moeten doen. Je blijft van de mensen af van wie ik hou. Ik ben zo terug. Niet eigenwijs doen he? Je zus houd van je.' zeg ik hem en geef hem dan een kus.

Ik trek mijn schoenen aan en ren de kamer uit. Op de gang kom ik Soufiane tegen. 'Autosleutels, nu!' Fluister ik hard tegen hem en steek mijn hand uit. 'Wat ga je doen? Je kan niet weg Yasmine.' Zegt hij hardop zodat iedereen het hoort en knijpt me hard in me arm. 'Autosleutels Soufiane! We gaan nu geen spelletjes spelen, ik moet weg nu, voordat ze naar mijn moeder gaan. Nu!' Hij schrikt duidelijk van mijn woorden en dan pakt hij zijn autosleutels, maar hij geeft ze niet.

'Ik ga met je mee yas.' Zegt hij ineens. 'Neee verdomme Soufiane hier heb ik geen tijd voor. Me broertje zit in me kamer hij wacht op je. Hij heeft jou nodig en niet iemand anders. Hij heeft iemand nodig die hij vertrouwd, hij is getraumatiseerd. Kom op, ga naar hem toe, anders gaat hij weg en wie weet wat er dan met m gebeurd. Zied, ga en geef die sleutels hier.' Hij kijkt me even twijfelend aan maar geeft dan de sleutels.

Ik begin te rennen, daar ga ik dan..