Smoorverliefd of toch niet?

Wat ik voel'

Soms vraag ik me af, waar ik het aan verdien.. Een mooie tijd die ik krijg met iemand of dat ik een goed iemand tegen kom, maar het dan weer word verpest. Waar ik zo iemand aan verdien, wat diegene in mij ziet? En dan net wanneer alles goed lijkt te gaan, komt er iets of iemand tussen die alles weer komt verpesten en alles om komt gooien. Nooit kan iets is normaal gaan.. Nooit kan iets goed blijven gaan, het gaat altijd verkeerd. Soms lig ik in bed en vraag ik mezelf af, waarom ik leef en waarom dit allemaal gebeurd.. Ze zeggen dat er na moeilijke tijden, mooie tijden komen.. En dat Allaah swt moeilijke tijden alleen aan personen geeft die het aan kunnen, waarvan hij weet dat ze het aankunnen, maar wanneer ik naar mijn leven kijk, ben ik benieuwd waar nu mijn mooie tijden blijven.. Waar mijn zonneschijn blijft.. Mijn enige sprankje hoop zit in mijn broertje, hij vrolijkt me op wanneer het even niet meer gaat en geeft me iets waar ik trots op kan zijn.. Hij doet zijn best op school en doet zijn best zijn grote zus tevreden te houden. Tuurlijk we hebben af en toe ruzie, maar hij doet zijn best. Als ik hem niet had, zag ik het nut niet meer in van dit leven, dan ben ik zo egoïstisch als het maar zijn kan, maar dan ben ik dat maar. Ik heb de puf niet meer om door te gaan, om nog meer moeilijke tijden mee te gaan maken, terwijl het telkens goed lijkt te gaan.. Het doet me zo een pijn om te zien dat het telkens weer verkeerd loopt. Mensen die nooit echte vrienden zijn geweest en ineens afstand gaan nemen, terwijl jij altijd voor ze klaar stond. Vriendinnen die zich in je ergste nachtmerrie veranderen.. Je vriend die je laat zitten en zijn beste vriend komt er ineens tussen, zijn oude beste vriend die hem probeert te naaien en ineens verliefd op jou is.. Die jou en je vriend uit elkaar probeert te krijgen. Misschien is het wel beter zo, dat ik een time out neem van alles, gewoon even weg en alles en iedereen achter laten..

Soufiane is achter me komen staan en draait me om. Hij ziet mijn tranen en veegt ze weg. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Alsjeblieft yasmine, niet huilen.. Dat doet mij ook pijn. Kom hier.' zegt hij en trekt me in zijn armen. 'Ik weet het gewoon niet meer souf.. Soms komen er niet eens meer tranen uit. Dan heb ik het gevoel alsof ze op zijn, alsof ze niet meer willen.. Dan kijk ik emotieloos voor me uit, omdat niks meer meewerkt.. Niks wilt meer.' zeg ik hem zacht snikkend. Hij strijkt met zijn handen door mijn haren heen en kijkt samen met me naar buiten. Ik hoor iemand kuchen en zie Safah staan bij de deur.

Toen begon alle ellende.. Alles bij elkaar. Ineens kwam alles op me af en leek het niemand meer iets te boeien wat er gebeurde. Niemand leek te zien wat er gebeurde of wat er aan de hand was, iedereen sloot zijn ogen.. Totdat de harde realiteit bij iedereen doordrong, totdat ze zagen hoe alles eruit zag en wat voor een puinhoop het was. Toen had iedereen ineens weer medelijden met Yasmine, toen was Yasmine ineens weer goed voor alles en wouden ze haar beschermen, totdat het te laat was en ze haar niet meer konden beschermen. Ze was verliefd en blind voor alles om haar heen.. Ze zag niet meer wat er werkelijk gebeurde en dacht dat het zo hoorde. Ze dacht dat het hoorde bij haar liefde en bij haar leven. Ze moest verder maar eigenlijk kon ze niet meer.. Ze kon niet meer want ze was op.. Ze was op. Niemand open haar ogen, dus het ging door, door totdat ze niet meer kon en ze erachter kwam hoe ze zichzelf sloopte.

Safah komt naar me toegelopen en pakt me bij mijn keel. 'Wat is dit? Ben je weer de vieze hoer aan het spelen en ga je zogenaamd uithuilen bij hem?! Zie je zelf wel wat je doet e mosiba? Zie je het of niet?! Hij moet ook in jou zogenaamde zieligheid trappen en medelijden met je hebben net zoals ik deed zeker? Waarom ben ik ooit aan jou begonnen?' zegt hij terwijl hij me met woede aankijkt en me in mijn gezicht spuugt. Ik kijk hem bang aan en draai dan mijn hoofd weg. Ik zie Soufiane naar buiten lopen. Meent hij dit nou? Loopt hij gewoon naar buiten toe nu, zonder wat te zeggen of te doen? Wauw.

Ik kijk angstig weg naar de deur en blijf alleen achter met Safah. Hij knijpt nog harder in mijn keel en trekt dan aan mijn haren. 'Nu kan je niks doen he, er is nu niemand meer. Waar blijf je nou met je stoere gedrag e mosiba?' zegt hij en trekt nog harder aan mijn haren. Op het begin voelde ik nog de pijn en draaide alles, maar eenmaal als je eraan gewend raakt voel je niks meer. Safah trekt me van het bed af en duwt me op de grond met al zijn kracht. 'Dat is waar hoeren horen te liggen, op de grond. En begin nou niet weer met zielig doen, de wereld vergaat niet schat. Je bent niet de enigste met pijn, er zijn nog ergere dingen op de wereld. Er zijn mensen die hebben dagelijks pijn, heel de dag door, maar jou pijn vergaat. Misschien heb je een blauwe plek, maar die is morgen of overmorgen weer voorbij. Wees maar niet bang.' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Stiekem werd ik bang van hem, bang van zijn gedrag.. Maar ik kon hem ook niet laten gaan. Ik kreeg flitsen in me hoofd van de avond dat die twee jongens binnen kwamen met grote tassen, hoe is die afspraak gelopen? Blijkbaar goed anders stond Safah hier niet. Alsof hij mijn gedachtes kon lezen zei hij dat hij morgen avond een nieuwe afspraak had en ik daarbij moest zijn. 'Maar ik ben nog niet volledig hersteld Safah, wat nou als ze willen dat ik hier blijf om te herstellen?' vroeg ik hem. 'Boeit me niet Yasmine, ik kom je morgen ophalen en je gaat gewoon mee. Desnoods sleur ik je uit dit ziekenhuis, je gaat gewoon mee. Je kan thuis even hard herstellen als dat je hier doet, en daar heb je overigens ook geen last van Soufiane, mooi meegenomen toch.' zegt hij met een glimlach op zijn gezicht.

Ik keek naar buiten met betraande ogen en wist niet wat ik zeggen moest.. Ik hoopte vurig dat de dokter zou zeggen dat ik niet naar huis mocht en dat hij me toch echt hier moest houden, maar dat zal wel niet. Ik hoopte vurig dat ik hier niet weg hoefde, dat ik kon blijven en dat Safah me niks kon maken. Maar zelfs hier kon hij zijn gang gaan en mij slaan, mij aanraken op een verkeerde manier. Hij kon gewoon zijn gang gaan, het maakte hem niet uit waar we waren en de mensen ook niet. Ze deden gewoon alsof ze het niet zagen.. Ik lag nog steeds op de grond en sloeg mijn armen om me heen. Safah wou me optillen en op het bed leggen totdat ik begon te schreeuwen. 'Oh ja nou wil je me wel op het bed leggen? Eerst gooi je me op de grond en daarna wil je ineens zorgzaam en bezorgd gaan doen en me op het bed leggen? Rot toch even een eind op Safah. Wat ben je voor een persoon he? Zeg me dat is even?' schreeuwde ik nu. Soufiane kwam binnen gelopen met twee bewakers. Soufiane tilde me voorzichtig op en legde me op bed neer. Safah werd door de bewakers naar buiten geleid en schreeuwde dat we nog niet uitgepraat waren maar het nog wel kwam.

Hij zou me morgen ophalen, ja hier was ik bang voor.. Dit wilde ik helemaal niet. Ik wou niet dat hij me op kwam halen, of dat hij me uberhaupt nog eens aan zou raken.. Maar stiekem mis ik hem ook. Ik mis hem hoe hij eerst was, zijn lieve woorden van eerst.. Nu is daar niks meer van over.