Smoorverliefd of toch niet?

Hij kijkt me verschrikt aan.

Ik kijk Yasmine aan en zeg dan zacht: hou alsjeblieft vol Yasmine. En geef haar dan een kus op haar voorhoofd. De broeder maakt alle apparaten los en wilt haar alvast vastzetten. 'Ey wat doe je nou? We zijn er nog lang niet, ze heeft die zuurstof misschien wel nodig!' zeg ik bijna schreeuwend en trek hem bij Yasmine vandaan. 'Rustig maar, we rijden niet naar het hoofd ziekenhuis toe, dus we zijn er wel al bijna, ik moet haar vastzetten zodat we haar zo snel mogelijk uit de auto kunnen tillen.' hij maakt een gebaar waarmee hij vraagt of hij door mag gaan. Ik ga weer rustig op het bankje zitten en vertel hem dat hij zijn gang kan gaan.

Dit mag echt niet de laatste dag zijn dat ik met Yasmine heb gesproken.. Ik hou teveel van haar. Ik doe mijn ogen dicht en doe een paar smeekbedes die ik richt aan Allah. Ik hoop dat hij ze hoort en waar maakt Insha'Allaah.

De ambulance word weggezet voor het ziekenhuis en ik stap mee uit met de broeders. Yasmine word naar de operatie kamer gebracht en ik moet wachten in de wachtkamer. Ik pak Yasmine haar telefoon uit haar tas en zie een paar appjes wanneer ik haar telefoon ontgrendel. Een appje van haar broertje en van een onbekend nummer.

Whatsapp:

Onbekend nummer: Ik zei toch dat je Elise met rust moest laten, waarom doen jullie het dan niet? Ik heb Sara nog zo gewaarschuwd. Nu krijg jij hetzelfde terug meid. Karma knows how to count.

Ik besluit geen berichtje terug te sturen en loop naar de dokter toe. 'Hoe lang gaat het duren voordat Yasmine uit de operatie kamer komt?' vraag ik hem. 'Dat duurt nog wel even jongeman, ben je familie?' vraagt de dokter en schud mij hand. 'Nee, ik ben haar vriend. Ik ben even haar broertje ophalen, hier mijn telefoon nummer, geef me een telefoontje als ze eruit is of wakker word.' zeg ik en geef hem een visite kaartje met mijn nummer erop.

Ik loop naar buiten en bedenk me dan dat mijn auto nog op de school van Yasmine staat. Ik loop daarheen en bel ondertussen haar broertje op met de mededeling dat ik wat later ben. Hij vraagt me wat er aan de hand is en ik zeg hem dat ik het later wel vertel.

Yasmine's perspectief.

Ik hoor geluiden om me heen maar ik kan mijn ogen niet openen. Ik probeer me te concentreren op de geluiden, maar ik herken ze niet. Ik ben op een onbekende plaats en dat zorgt ervoor dat ik in paniek raak. Ik kan mezelf niet bewegen, kan niks om me heen vastpakken en kan niet vragen wat er aan de hand is of nota bene schreeuwen. Ik kan letterlijk niks, ik lig daar als verdoofd en mijn paniek neemt toe. Mijn hartslag stijgt en ik hoor iets piepen in de verte. Ik hoor stemmen dichterbij komen en ik hoor een bekende stem schreeuwen. 'Yasmine, word verdomme wakker, laat me niet alleen.' Ik herken hierin de stem van mijn broertje en wil mijn best doen om wakker te worden en mijn ogen te openen, maar het lukt me niet. Kutzooi denk ik dan. Langzaam word er een naald in mijn arm geschoven en even later zwakt mijn hartslag weer af naar een normale hartslag. Ya rabb, laat me alsjeblieft weer wakker worden, denk ik dan. Ik word rustig en val daarna weer in een diepe slaap, zonder dat ik wat van de situatie mee krijg om me heen.

Safah's perspectief.

Ik haal haar broertje op en neem hem mee naar het ziekenhuis. 'Ewa, waar rijden we heen? Moeten we Yasmine niet ophalen of is zij al thuis soms? Ehhhh, stop, waaar breng je me heen man gek?' vraagt haar broertje aan me.

'Mo, Yasmine ligt in het ziekenhuis, daar breng ik je nu heen. Ze heeft net een operatie gehad, ze is neergestoken op school in de wc's. Ze is meegenomen door een Ambulance en ging gelijk een operatie kamer in. Ik was je helemaal vergeten en mijn auto stond nog bij haar op school, vandaar dat ik wat later was jongen. Smhelia (sorry).' zeg ik hem en hij kijkt me boos aan. 'Wie heeft dit gedaan dan? Kankerzooi, mijn grote zus. Dit kan toch niet?' Hij schreeuwt en slaat boos op het dashboard. 'He, doe rustig. Het komt heus wel goed. Met deze agressie schiet je toch niks op als je niks kan doen. Rustig oke? We zijn er bijna. We gaan normaal naar binnen en houden onze gemak! De doktoren weten wat ze doen en wij laten ze hun hun werk uitvoeren. Zij kunnen haar leven redden met wat ze doen. Zij hebben alles in handen en niet wij. Wij kunnen niks bereiken en al helemaal niet met onze agressie.' ik spreek met een kalme toon in mijn stem en kijk hem streng aan. Hij knikt hevig met zijn hoofd en ik geef hem dan een glimlach.

Ik parkeer snel de auto in de garage van het ziekenhuis en we lopen naar de lift toe. Ze ligt op de tweede verdiepen, althans daar gingen ze heen voor de operatie. Eenmaal boven op de tweede verdieping zie ik Mo naar de balie toe rennen. 'Hallo, Ligt mijn zus Yasmine ergens hier?' hoor ik hem tegen de vrouw achter de balie zeggen. 'Achternaam jongeman, en ben jij wel familie?' vraagt de vrouw streng. ' El assati, en ja mevrouw ik ben haar broertje. Ze is hier zo een halfuurtje geleden binnen gebracht en haar vriend was erbij.' zegt hij aarzelend en wijst dan naar mij. Ik loop naar hem toe en pak dan zijn hand vast. 'Dat klopt mevrouw, ze is hier met mij binnen gebracht, ik was er de hele tijd bij totdat ik haar broertje op ging halen van school.' zeg ik dan.

'Kamer 12C, ze is naar een verdieping hier boven gebracht. De rest kunt u aan de dokter vragen.' zegt de zuster en zegt haar nepste glimlach op. Die is zeker nep denk ik dan, mjah wat maakt mij het uit. Ik wil alleen Yasmine terug. Ik loop samen met mo naar boven en hou stevig zijn hand vast. Kamer 12C ligt aan het einde van de gang en als we er bijna zijn horen we iets piepen. Mo rent naar de kamer toe en rent erna naar binnen. Hij ziet dat Yasmine haar ogen dicht heeft en dat de apparaten piepen. Hij kijkt me bedroefd aan en hij schud aan het bed. 'Yasmine, word verdomme wakker, laat me niet alleen.' schreeuwt hij nog voordat er een dokter binnen komt. 'Sorry, maar jullie moeten nu toch echt naar buiten toe. We geven haar even iets om te kalmeren.' zegt de dokter terwijl hij ons naar buiten werkt. Even later horen we de apparaten niet meer en lijkt alles te zijn gekalmeerd. Ik liep naar de dokter en vroeg wat ze er aan over zou houden. 'Haar wond hebben we gehecht en haar inwendige bloeding is onder controle. Ze ligt nog in coma en we houden haar aan de beademing. Als ze bijkomt en ze kan zelfstandig ademen, dan mag de beademing ervan af. Ze moet dan nog wel een week blijven, om aan te sterken en te kunnen uitrusten. Meer kan ik jullie ook niet vertellen. Ik wens jullie veel sterkte en als jullie willen mogen jullie bij haar. Ze is wel erg rustig nu en ze is vertrokken naar dromenland. Ze zal nog wel even in diepe slaap zijn, dus ze zal jullie ook niet horen. Soms horen ze je namelijk wel als ze in coma liggen, dat veroorzaakde net ook de paniek en hoge hartslag bij de patient. Nou ik laat jullie alleen, fijne dag nog.' hij schudde ons de hand na deze woorden en liep weg. Fijne dag nog, pff weet die gast wel wat we mee maken. Het moest zijn dochter is overkomen joh.

Ik liep samen met mo de kamer in en zag Yasmine daar liggen. Ze had een lichte kleur op haar gezicht en lag er vredig en rustig bij. Ze zal vast wel ergens ver weg zijn nu.. Bij de gedachte dat ik haar misschien nooit meer zou spreken, moet ik huilen. Ze moet terug komen naar mij en naar mo, ze kan ons echt niet hier alleen achterlaten. Stel je voor ze komt niet uit haar coma.. Ya rabb, laat dat alsjeblieft niet zo zijn en laat haar gewoon terug keren denk ik dan snel. Ik pak haar hand vast en zie Mo naar de andere kant toe lopen. Ook hij pakt dan haar hand vast en drukt er vluchtig een kus op. Hij kijkt me aan en begint dan keihard te huilen. 'Waarom gebeurd dit met Yasmine, WAAROM? Ze heeft toch niks verkeerds gedaan? Ze doet geen vlieg kwaad en is altijd zo bezorgd en zorgzaam. Waarom gebeurd dit?' hij vraagt me dan en ik zie dat zijn tranen blijven stromen. Ik geef hem een dikke knuffel en zeg dat ik een glaasje water ga halen.

Wanneer ik terug kom zie ik Mo versteend op de stoel naast het bed zitten. Hij is lijkbleek. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik hem en loop geschrokken naar hem toe. 'Er was hier net iemand in de kamer Safah, hier net.. Hier net toen jij weg was, toen jij drinken was gaan halen, hier net Safah.' zegt hij en kijkt me verschrikt aan.