Smoorverliefd of toch niet?

Ik klap op de grond'

Safah's perspectief.

'Wat is er dan jongen? Wie was hier net? Vraagt Safah aan mo. Mo zegt niks en Safah neemt hem mee naar de auto. 'We gaan naar huis. We komen terug wanneer yasmine wakker is, goed? zegt Safah. Mo knikt en ze rijden weg:

Yasmine's perspectief

Ik zie iemand in de verte aan komen lopen vanuit een fel licht en tegen me praten. 'Yasmine kijk nou uit, je weet niet wie Sara echt is. Je beste vriendinnen kun je niet eens vertrouwen, dus doe het dan ook niet. Je weet niet hoe Sara is.' zeg de stem die tegen me praat. Ik zie zijn gezicht nog niet en ik probeer te achterhalen wie het is. Hij heeft zo een bekende stem. 'Maar wie ben je dan? Mag ik dat op zijn minst van je weten? Hoe weet je nou of dat Sara te vertrouwen is of niet, je kent haar helemaal niet eens en over iemand die je niet kent mag je niet oordelen..' zeg ik beangstigend tegen de man met alleen een stem. 'Ik ben iemand die heel dichtbij je staat. Ik weet alles van jou, maar ook alles van je familie en van Sara en Safah. Neem afstand van hun beide, ik zeg het je yasmine, afstand van hun beide anders komt het niet goed. Je raakt dan dieper in de shit. Ik ga nog vaker bij je terug komen.' zegt de stem die steeds dichterbij komt. Ik doe een stap naar achter en voel dat ik op een rand sta. Wat is dit.. Ik draai me om en kijk een afgrond in, dan voel ik dat de man een hand op mijn schouder legt. 'Kijk uit met wie je vertrouwt, want je word er zo in geduwt..' zegt hij en geeft me een duw.. Daar ga ik dan. Ik val naar beneden en krijg een naar gevoel in mijn buik.. Shit, ik wil nog niet dood, maar dan schrik ik wakker.. Het was een droom.. Een droom. Ik kijk om me heen en zie een ziekenhuis kamer. Wat doe ik hier denk ik dan? Ik zie mijn telefoon op het kastje liggen en kijk wat voor een dag het is.. Huh vrijdag? Hoe kan dat dan? Ik was woensdag nog op school.. Ik zie dat ik een paar appjes heb en ga naar whatsapp toe.. Mm een appje van een onbekend nummer.

~ Whatsapp ~

Onbekend nummer: Ik zei toch dat je Elise met rust moest laten, waarom doen jullie het dan niet? Ik heb Sara nog zo gewaarschuwd. Nu krijg jij hetzelfde terug meid. Karma knows how to count.

Een appje van twee dagen geleden, maar hij is al geopend.. Zou Safah dat gedaan hebben? Ik krijg flashbacks van wat er allemaal is gebeurd en til dan het deken van mijn bed op.. Wauw, het is dus echt gebeurd. Ik heb verschillende hechtingen en er zit een grote pleister overheen. Wanneer ik naar het toilet wil gaan en probeer op te staan komt de dokter binnen. 'Je bent wakker! Hoe voel je je? Oh god, nee wacht daar maar even mee, ik haal een verpleegster, die helpt je wel uit bed.' hij loopt naar me toe en slaat het deken weer over me heen. Hij versneld zijn pas en loopt dan de deur uit met de woorden dat hij zo terug is.

Ik moest lachen om zijn blik toen hij zag dat ik wakker was en al gelijk uit bed probeerde te gaan. Een jongeman van rond de 23 kwam aangelopen samen met de dokter en stelde zich netjes voor: 'Hee, soufiane aangenaam. Ik hoorde dat je in coma lag en net wakker bent.. Waarom probeer je nu al te lopen gek?' Ik schiet in de lach tot het moment waarop hij me vraagt wat er zo grappig is. 'Jullie misschien. De dokter vroeg me net hoe ik me voelde. Ja niet top natuurlijk en als het kon zou ik de hele dag slapen. Maar ik moet zo nodig naar het toilet en dat de hele tijd ophouden gaat ook zo moeilijk. Heb twee dagen in diepe slaap gelegen, je eet dan niet en drinkt dan niet, dus je hebt dan geen drang, want ja je voelt toch niks. Maar nu ik wakker ben wel, ik voel alles weer en dat blijkbaar ook. Dus alles werkt weer jongens, nou wie gaat me helpen?' Vraag ik ze met een lieve blik. De dokter en verpleegkundige schieten in de lach en kijken me gek aan. 'Leuk persoon ben je! Ik help je wel' Hoor ik soufiane zeggen. Hij loopt naar mijn bed en helpt me uit bed. Ik heb me ene arm over hem heen en met de andere ondersteun ik mezelf. Op dat moment komt Safah binnen gelopen. Ook dat nog, hij moest me natuurlijk net weer zo zien. In de armen van die gast, terwijl hij me liever altijd zelf helpt.

Ik kijk Safah aan en zeg, 'IK BEN WAKKEEEEER!' Hij kijkt me teleurgesteld aan en loopt dan de deur uit. Kifesh met deze denk ik dan? Nja, hij komt vanzelf wel weer terug. Hij was er toch niet toen ik wakker werd en wat dat betreft het is een verpleegkundig iemand die me helpt.. Dus waar maakt hij een probleem van? Ik hoor iemand schreeuwen op de gang en vraag of dat soufiane me daar heen kan helpen. Hij knikt van ja en helpt me er heen. Daar staat Safah dan, tegen de dokter te schreeuwen.. Gaan we weer hoor. Ik zie hem druk met zijn handen bewegen en de dokter gebaard hem rustig te doen. Ik vraag of soufiane me los laat en loop er zelfstandig heen. Ik trek Safah aan zijn shirt en gebaar hem te gaan zitten. Ik blijf tegenover hem staan en hij kijkt me boos aan.

'Wat is er mis met jou? Waarom liep je net die kamer uit? Omdat soufiane me hielp? Als ik wakker was en jij was er geweest, had jij me kunnen helpen, maar je was er niet, daarom hielp de dokter me. Ik kan het nog niet zelfstandig en dan word je boos omdat ik iemand anders vast heb zonder bij bedoelingen? Luister, ik kan niks zelfstandig en ik wou je verassen. Je kan hier wel ruzie gaan lopen maken voor niks, omdat ze jou niet hebben gebeld toen ik wakker was, maar ik wou het zelf niet ja. Ik wou je verassen met het feit dat ik wakker was. Maar nee hoor meneer word dan boos op alles en iedereen en ziet iedereen als gevaar en dreigement. Waarom moet je altijd zo zijn? Waarom kan je niet is gewoon vertrouwen hebben in mij, zoals ik dat heb in jou? Ik zeg toch ook niet oh kom je net bij je wijf vandaan en heb je slechte seks gehad dat je zo boos bent? Nee toch. Kap met dat gedrag Safah, wollah. Ik haat dit en dat weetje. Doe normaal tegen me en vertrouw me, wees niet zo hebberig alsof ik een voorwerp ben en alleen van jou.' zeg ik hem en ik zie hem met een gevoelloze blik in zijn ogen zitten. Hij staat op en neemt me mee naar de kamer. 'Ik moet naar de wc.' zeg ik gevoelloos tegen hem. 'Ewa ja ga dan. Je kan toch zogenaamd zo goed zelfstandig lopen. Ga dan.' zegt hij me en duwt me het toilet in. Here we go. 'Nee, ik hoef al ineens niet meer.' zeg ik.

Hij pakt me bij me arm en duwt me op een stoel in de hoek van de kamer. 'Waarom zette je me zo voorschut daarnet? He? Ben ik zogenaamd niet goed genoeg voor je? Ben ik zogenaamd te hebberig? Nou geef antwoord kankerwijf!' Ik kijk hem emotieloos aan en geef geen antwoord. Een klap in me gezicht. Ik kon het zien aankomen. Ik voel aan mijn gezicht met mijn hand en voel mijn lip bonken. Er loopt een straaltje bloed uit en ik voel dat ik een bloedneus heb. Hij kijkt me aan met een dodende blik en loopt dan weg. Ik blijf nog 5 minuten roerloos op mijn stoel zitten en sta dan op. Ik loop naar het toilet toe en ik voel mijn hoofd zwaar worden. Alles om me heen draait en daar ga ik dan. Ik klap op de grond en het word zwart voor mijn ogen. Het enigste wat ik denk is dat ik Safah nooit meer wil zien.