ZOR MAFYA -2

Ateşe Yürümek Bölüm-16

Önceki bölümden kesitler;

Deniz durup "Bırak kolumu ne istiyorsun,deli misin nesin" dedi.

"Ne mi istiyorum, sadece gerçekleri istiyorum,Baran'la aranda ne var benim hakkımda ne biliyorsun?" Dedim.

"Ben seni adım gibi biliyorum o kadar basit ki sadece sen çok safsın her şeyin biliyorum senin hatta sana şunu söyleyeyim gelecek hakkında Baran senden ayrıldı değil mi?" Dedi.

"Bunu nereden biliyorsun?" dedim.

"Çünkü bunu ben istedim, yapmış ama seviyor beni"

"Kes boş konuşma,Biz ayrılamayız" dedim.

Gülmeye başladı "Emin misin ama artık siz ikiniz değilsiniz ki,bir kişi daha var aranızda" dedi.

"Kimden bahsediyorsun?" Dedim.

Elini karnına götürdü "Ben hamileyim Beyza, artık aramızdan çekilsen iyi olur" dedi ve gülmeye başladı.

Başım döndü nefesim kesildi ayağa kalktım Elim ayağım birbirine dolaştı gözüm karardı ve duvara tutunmak istedim düşmek üzereyken biri beni tuttu ve kucağına aldı odadan çıkarıp koridora çıkardı ve sandalyeye oturttu yarı kapalı gözlerle başımı yerden kaldırıp kim olduğuna baktığında Kaandı endişeli bir şekilde bana bakıp bir şeyler mırıldanıyordu "İyi misin neyin var senin" gibi şeyler ama sanki kulaklarım sağır olmuşçasına duymayı dudaklarım da konuşmayı reddetiyordu oynatamıyordum bile.

Kaan uzaklaşıp bir kaç dakika sonra elinde bir şişe suyla geldi ve yüzümü eliyle yıkayıp çenemden tutup yavaşça kaldırdı ve uzattığı suyu içmemi sağladı.

Kendime gelip "Tamam,tamam istemiyorum yeter bırak beni bıktım sizden" dedim ve ayağa kalktım biraz sendeleyip lavaboya doğru duvara tutuna tutuna yürüdüm.

İçeri girip aceleyle lavaboya koşup kustum midem bu iğrençliği daha fazla kaldıramamıştı.

Biraz kustuktan sonra yüzümü bir kaç kere yıkayıp peçetelikten bir peçete koparıp yüzümü kuruladığım sırada aynadaki görüntüme baktım,ne kadar da acınası ve kandırılmıştım,halime acımıştım.

Peki şimdi ne yapacaktım?

Hiçbir şey bilmiyordum gerçekten hiçbir şey...

1 hafta sonra...

Bir hafta boyunca kendi evimden ayrılıp yurt dışına çıkmış olan arkadaşım Ece'nin ailesinin evinde kaldım, ondan bir hafta için yardım istemiştim,bana evini açmasını istedim o da kabul etmişti.
Bu evi benden başka kimse bilmiyordu şehirden oldukça uzaktaydı. telefonum kapalıydı hiçbir şekilde internete girmedim tüm gün evde yatıp ara sıra sadece balkona çıktım çiçekleri suladım nazik komşumun verdiği çiçek fidanlarını ektim,temizlik yaptım bol bol yemek yeyip yeni tarifler öğrenip denedim ve bol bol kusma ve baş dönmesi yaşadım.
Yeni hobiler öğrenmeye çalıştım her şey olanları unutmak içindi onu unutmak...

Resim yapıyordum ara sıra eski alışkanlığım olan gitarı çalıp bir şarkı mırıldanıyordum,dayanamayıp ağlıyordum...

Artık iki haftanın sonuna geldiğimde artık bunalmıştım ve yeni kıyafetler ve yiyecek bir şeyler almam gerekiyordu ince siyah bir bluz giyip üstüne kapüşonlu siyah bir ceket giydim kot pantolonumu da giydikten sonra evden çıktım ve kiraladığım arabayı çalıştırıp en yakın avm'ye doğru sürdüm.

Alışveriş merkezinin garajına arabayı park ettikten sonra ceketin kapüşonumu çekip hızlıca alışveriş yapıp bir an önce eve gitmeyi diledim.

İlk önce bir kaç kıyafet mağazası gezip alışveriş yaptım en son bir dükkanın önunden geçerken gece mavisi renginde saten bir elbise dikkatimi çekti camdaki yansımama bakıp elbiseyi üzerimde hayal ettim ve sabırsızlanıp heyecanla içeri girdim ve içerde elbiseyi aramaya başladım biraz bakındıktan sonra etrafı düzelten çalışanın yanına gidip "Merhaba vitrindeki mankenin üstündeki elbiseyi istiyorum" dedim yüzünü bana dönüp beni gözleriyle süzdükten sonra "O çok pahalı" dedi. "Denemek istiyorum getirir misiniz?" Dedim.
"O elbise sizin için çok fazla pahalı" dedi.
Durup anlamamışçasına "Ne kadar?" Dedim.
Göz devirip,
"Ödeyemeyeceğin kadar fazla" dedi.
Bu yersiz saygısızlığı beni oldukça sinirlendirmişti.
"Senin ödeyemeyeceğinden fazla" dedim ve çantamdan siyah kartı çıkardım ve kolunu tutup kendime çektim ve kartı eline tutuşturup " Şimdi git elbiseyi getir bana!" Dedim.