Oy ve yorum kullanmayı unutmayın!
İYİ OKUMALAR...
__________
Bölüm 17 : Elveda
__________
Hayatta asla mutlu olamayacaktım.
Asla hayat beni sevmeyecekti.
Asla hayatın öz evladı olamayacaktım.
Hayat beni asla öz evladı gibi sevmeyecekti.
Ben hep üvey olacaktım.
Hep yalnız.
Hep mutsuz.
Hep şanssız.
Pelin öldüğünden beri tam bir buçuk saat geçmişti.
Saatleri sayıyordum.
Dakikaları sayıyordum.
Saniyeleri sayıyordum.
Saliseleri sayıyordum.
Pelin öldükten sonra bayılmış, daha sonrasında korkunç bir kâbusla uyanmıştım. Uyanalı yarım saat olmuştu. Hemşire gelip bana sakinleştirici yaptıktan sonra kimseyi içeri almamıştı.
Burada bile yalnızdım.
Rüyamda bile yalnızdım.
Tüm bunları düşünürken kapı çaldı. Mert ve Burak...
Perişan olmuş hâlde içeri girdiler. Mert'te kötüydü ama Burak...
Onu hiç böyle görmemiştim. Gözleri ağlamaktan şişmişti. Benim kız kardeşim ölmüşse onun da aşık olduğu kız ölmüştü.
Burak yanıma gelip diz çöktü ;
"Aylin."
"Efendim?" dedim titreyen sesimle.
"Aylin...O karanlıktan korkardı...Şuan korkuyordur, o kalamaz ki orada tek başına nasıl kalır orada?.. Aylin, beni hatırlıyor mudur?"
Mert daha fazla dayanamadı ve gitti. Odada ben ve Burak yalnız kalmıştık. O ağlamaya devam ederken benden bir cevap bekliyordu.
"B-ben...Bilmiyorum...Burak bu sefer gerçekten bilmiyorum. Haklısın o, korkardı karanlıktan. Ama seni hatırlarsa mutlu olur belki..."
"Beni unutmuştur ki o. Beni hatırlamaz ki..."
"Neden hatırlamasın?"
"Çünkü...Onun hafıza kaybı vardı."
Bir anda dondum kaldım. Pelin'in hafıza kaybı mı vardı? Neden şimdi öğreniyordum ki? Bana neden anlatmamıştı?
"Bir dakika, Pelin'in..." tam konuşurken lafımı kesti ve devam etti.
"Evet, Pelin'in hafıza kaybı vardı ve evet sana anlatmadı çünkü, sen öğrenirsen üzülürdün."
Evet...Çok üzülürdüm.
"Pelin seni çok seviyordu biliyor musun Aylin?"
"Gerçekten mi?"
"Evet seni çok seviyordu, o kadar seviyordu ki hastalığını sana anlatarak seni üzmek istemedi."
"Burak, o iyidir...Değil mi?"
Ağlayarak konuştu ;
"Evet," diye fısıldadı ve devam etti, "o çok iyidir."
"Burak, biz beraber okuyacaktık. Biz beraber sınava girecektik biliyor musun? Biz beraber avu-" devamını getiremedim ve ağladım...
Yine ve yine...
Sadece ağladım... Elimden yine hiçbir şey gelmedi...
"Aylin, sen toparlanmalısın, yarın biliyorsun ki hayatının en önemli sınavı var."
"Bu hâlde nasıl gireceğim ki?"
"Bilmiyorum. Ama girmen gerektiğini biliyorum."
"Evet..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aylin
Fiksi Remaja"En çok zarar verenler, hep çok sevdiklerimiz oluyor..." Aylin Özdemir... Ailesi tarafından zamanında yalnızlığa terk edilmişti.Amcası yıllar sonra ortaya çıkıp Aylin'e "Ben senin amcanım." demişti.Ama hiçbir şey Aylin'in sandığı gibi değildi. Okuld...
