Faşist Yemini (b×b)

6🌌 Kurt Kapıyı Çalınca

Kontrol etmedim yazım hataları varsa kusura bakmayın

keyifli okumalar💜

******

Yaşlılardan nefret ettiğimi daha önce söylemiş miydim? Eğer söylediysem bile yeniden tekrar ediyorum ki yaşlılardan nefret ediyordum.

Sırf benden önce doğdukları için her şeyi söyleme hakkını kendinde gören, daha fazla yaşadığı için beyninin daha dolu olduğunu iddia eden ve insana yük olmak dışında hiçbir vasfı olmayan bu bedenlerin en nefret etttiğim özelliği ise ağızlarına geleni söylemeleri idi.

Eğer aynı sözleri yaşça küçük biri söylese kıyameti koparacak olan insanların bu yaşlı bedenlere gösterdikleri iltimas tüylerimi diken diken ediyordu.

"Aaa gördüm diyorum yahu!"

Yaklaşık beş dakikadır aynı şeyleri tekrarlayan buruşuk yüze bakıp sinirle bacağımı sallamaya devam ettim. Şerefsizim ben bu kadar sinir bozucu birini daha görememiştim yirmi yıllık yaşamımda. Kadın resmen yaşayan bir işkence aletiydi.

"Tamam annecim gördün. Görmedin demiyoruz ki biz de."

"Bu maviş bizim oğlanın odasından çıktı. Hem bak üstünde de aslanımın hırkası var."

"Anne!"

Bütün odadaki kadınlar kıkırdaya kıkırdaya gülerken ben çoktan öfke nöbeti ile sarsılmaya başlamıştım. Bu kadın cidden kafayı yemişti. Utanmasa milletin için de torunu ile işi pişirdiğimi söyleyecek-

"Hem benim torunum ağzının tadını bilir! Alın bu kızı alın."

Aklımdan geçeni dillendirmesi ile oturduğum yerden kalkıp kapıya doğru ilerledim. Başlardım böyle işe bir namusumuz kalmıştı ortalık olmayan yaşlı bunak sağ olsun o da olmuştu. Benim de bir erkeklik gururum vardı! Sürekli sürekli şöyle güzelsin böyle güzelsin demeleri yetmiyordu, bir de başıma ibneymişim gibi hissettirmeye başlamışlardı.

"Bak utandırdın işte kızı!"

Hâlâ arkamdan konuşan Sevim teyze ile gerisin geri dönüp öfke ile dudaklarımı araladım. Yemin ederim eğer karşımda çaresizce gözlerime bakan arkadaşlarım olamasa "Ne utanması!" Diye avazım çıktığı kadar bağıracaktım. Ama her şeye mani olan onları çaresiz bakışlarıydı.

Sinirden artık titremeye başlayan bedenimi bile göz ardı edebiliyordu önümdeki kadım topluluğu. Hayır biride çıkıp bu kız konuşamıyor, ruh hastası bir ailesi var bizden uzak dursun demiyordu. Beni kurban seçmelerinin sebebi neydi? Daha yüzümü bile görmemişlerdi!

"Ayy utanıklı kız... vallahi kalmadı böylesi bu devirde."

Yok! Ben daha fazla katlanamıyordum bu işkenceye bir an önce burada gitmemiz lazımdı yoksa bütün bir mahalleyi inletecek bir çığlık atacaktım. Yeniden büyük bir nefes alıp kapıya döndüğümde büyük bir acı kapladı burnumu.

Her ne kadar inlememi tutmak istesem de boğuk bir ses yükseldi boğazımdam. O kadar acı doluydu ki bu inilti belime dolanan kolları idrak etmem birkaç saniyemi aldı. Burnumdan gözlerime doğru vuran acı ile yaşaran gözlerimi kollarının arasında durduğum bedene çevirdim.

"İyi misin?"

Eğer konuşma imkanım olsa bile acıdan konuşamazdım.  Gözlerimden akan yaşlar yanağımdan süzülüp yüzümü kaplayan peçeye ulaşırken başımı acı ile iki yana salladım. Ama beni asıl korkutan burnumda hissettim ıslaklıktı. Ellerim hızla burnumu bulduğunda peçeye dahi geçmiş kan bütün parmaklarımı kapladı.