|| Unrequited Love || Empire High University 1

Prologue:

Keirah's POV

13 years ago

Nasa isang sulok ako at dun umiiyak. Dito ako tumakbo pagkatapos akong asarin at pagkatuwaan ng mga classmates ko. Sa araw araw na pumapasok ako sa Empire Academy School ( school for kindergarten to Elementary.) ay ganito nalang palagi ang nangyayare sakin.

They are bullying me because I'm fat and nerdy. Pinagtatawanan nila ako at sinasabihang ampon ako ng mga Clarksson dahil ang layo raw ng itsura ko sa parents ko. Kilala ang parents ko sa business world and politics kaya naman nakikita nila ang pagkakaiba ng mukha ko sa kanila.

But they are wrong I'm just fat kaya di nila nakikita ang resemblance ko sa parents ko. I hate them all for bullying me. Kung nandito lang si kuya Zorel di nila ito maggagawa sakin.

" Finally I found you." Hingal na sambit ng pamilyar na boses. " Hanggang kelan ka ba iiyak nalang rito sa sulok? Dapat lumalaban ka lalo na at nasa tama ka naman. Tsk" sermon nito sakin.

Napahikbi ako lalo dahil sa nakakatakot na aura nito. Magkasalubong ang dalawang kulay nito na masama ang tingin sakin.

" Such a crybaby tsk." Sambit nito at hinila ako patayo.

Nagpatianod nalang ako sa paghila niya sakin patayo. Pasalamat nalang din ako at siya ang nakakita sakin. Ayokong makita ng mga classmate ko na umiiyak ako dahil sa kanila.

" Stop crying it's annoying." Iritang sambit nito sakin.

Napayuko ako at pilit na pinapatahan ang sarili ko.

" Next time matuto kang lumaban. Wag kang umasa na may prince charming na magtatanggol sayo. And please stop crying ang laki laki mo pero napaka iyakin mo." Singhal nito sakin.

Di ko alam kung comforting ba yung sinabi niya o mas lalo niya lang pinaramdam sakin na ang taba ko talaga.

She pat my head na nagpaangat ng tingin ko sa kanya. She sighed na para bang pinapakalma nito ang sarili niya.

" Please promise to me that you take care of yourself." May kung ano sa ngiti nito.

Napabangon ako mula sa pagkakahiga. What a fcking nightmare. It's been 13 fucking years bakit kailangan ko pang mapanaginipan ang bagay na iyon.

Pilit ko na iyong binaon sa limot bakit kailangan pang bumalik ang alaalang iyon? Hindi na dapat binabalikan ang nakaraan lalo na hindi naman kayang bumalik ng taong iyon na nasa past.

Kapag talaga naaalala ko ang taong iyon grabeng kumukulo ang dugo ko sa kanya. Kaya mas mabuti na ring wag na siyang bumalik.

At kapag bumalik siya ipaparanas ko sa kanya kung gaano ako kagalit sa kanya. Lalo na ang ginawa nito noong apat na taong gulang palang ako.  Tandang tanda ko pa yun kahit pa ilang taon na ang nakalipas. Dun nagsimula ang galit ko sa kanya.

==============================

Maiksi lang muna prologue palang naman eh 😂

U N E D I T E D . . .