"Beni öpmeni istesem, beni öper misin?"
"Öperim."
"Beni sevmeni istesem, beni sever misin?"
"Sevmem," dedi ama hemen ardından ekledi. "Yine de, severmiş gibi yapabilirim."
"Peki ya beni kurtarmanı istesem, beni kurtarabilir misin?"
"Seni kurtarmam."...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çöl, Hedonutopia
Dert III, Anıl Durmuş & Kutsal Kaan Bilgin
•••
Ben hep yan karakterlere vurulandım. Tüm ışıkları üzerine çeken kimselere değil, karanlıkta kalanlara hayranlık duyardım. Sevmezdim başrolleri. Sevmezdim ışıl ışıl parıldayan bedenlerini, göz kamaştırıcı güzelliklerini ya da çoğu repliği dile getiren o güzelim seslerini.
Hepsi solsun, hepsi sussun isterdim. Onlar sussun ki karanlıktan yükselen nefret dolu iniltiler kulakları doldursun. Onlar sussun ki dünya artık sahte mutluluklar değil, sahici mutsuzluklar üzerine kurulsun. Onlar sussun ki artık zalimler değil, zulüm görenler konuşulsun.
Ben hep karanlıktan yükselen o acı ve nefret dolu iniltilerin sahibi, sahte mutluluklar yerine sahici mutsuzlukları kovalayan eldim. Zalim de bendim, zulüm gören de. Tüm eziyetlerim çünkü daima kendimeydi. İçerisinde bulunduğum hayatın başrolü olamamak bu yüzden gocundurmuyordu beni. Bir alışkanlık ya da bir kabullenişti tüm bu gerçekler benim için.
