"Beni öpmeni istesem, beni öper misin?"
"Öperim."
"Beni sevmeni istesem, beni sever misin?"
"Sevmem," dedi ama hemen ardından ekledi. "Yine de, severmiş gibi yapabilirim."
"Peki ya beni kurtarmanı istesem, beni kurtarabilir misin?"
"Seni kurtarmam."...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
esther, pikapta raks
•••
Yalnız geldik bu dünyaya, yalnız da öleceğiz muhakkak. Bir bebeği anne karnından çekip çıkaran eller günü geldi mi yerin altını kazacak, toprağı eşeleyecek bizi çıkardıkları o karanlığa tekrar gömebilmek adına. Ve diyecekler ki sonra "Ah, zavallı! En çok hangisi içinde yarakalmıştır acaba; yaşadıkları mı yoksa yaşayamadıkları mı?"
Ben soruyu yaşadıkları diye yanıtlayanlardan olmak istiyordum.
İstiyordum ki Rüya Erel olarak geldiğim bu dünyadan, soyadını değil belki ama adını gururla taşıyan bir kadın olarak gideyim. Hiç olmazsa artık nefret etmeyeyim. Ben istiyordum ki artık kendim için bir şeyler yapayım, aylar evvel doktorun da dediği gibi çabalayayım. Ben istiyordum ki... Artık yaşadığımın biraz da olsa farkına varayım.
Bu şehre gelişim en başından beri hata mıydı? Belki. Ama seksen bir seçenek arasından buranın denk düşmesinin de vardı muhakkak bir sebebi. Bazıları buna kader diyordu, bazısı ise tesadüfler silsilesi. Bense Tanrı'nın bizim için hazırladığı piyes olarak görüyordum yaşamı. Her birimiz iyi-kötü birer oyuncuyduk; kimimiz başrol, kimisi yanrol bile değil. Ellerimizde metinler yok çünkü doğaçlama oynuyor ve yine doğaçlama yaşıyoruz bu hayatı. Sahneye çıkma sırası kimde, bilmiyoruz. Tıpkı o sahneden ne zaman ineceğimizi bilmeyişimiz gibi.
