Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Sunshine's Point Of View
"BABE, what are you saying?" tanong ko sa boyfriend kong si Bryan.
Nasa rooftop kami ngayon ng bahay namin. All set na siya, may mga rose petals sa bawat daraanan, may mga balloons na nakasabit lang kahit saan, tapos may tali pa sa gitna na kung saan ay doon isinampay ang mga litrato naming dalawa. Mayroong magkahawak ang mga kamay namin habang nakatalikod at nakasandal ako sa balikat niya, may naka-kiss siya sa pisngi ko at kunwari ay shock ako, at marami pang iba na mga happy moments na p-in-icture-an naming dalawa ng magkasama. It was a romantic place for me. Kahit ako ang babae sa aming dalawa, ako pa rin ang nag-prepare ng lahat. Gusto ko kasi siyang i-surprise. Gusto ko siyang pakiligin kahit ngayon man lang. Gusto kong iparamdam sa kanya kung gaano siya kahalaga sa akin, kung gaano ko siya ka-mahal. Na ayaw kong mawala siya sa buhay ko. Pero 'yung sayang naramdaman ko ay biglang nawala nang magsimula na siyang magsalita.
"What I'm saying is... I'm sorry," nakikita ko 'yung lungkot sa mukha niya. Pero hindi ko yata makakaya 'yung sinabi niya. Ayokong tanggapin kasi hindi ko alam kung makakaya ko ba.
"Shine, let's end this. Ayoko na." patuloy pa niya.
"Babe, ano bang nangyayari sa 'yo? Bakit bigla-bigla mo na lang sinasabi 'yan ngayon? Hindi mo ba nagustuhan 'yung surprise ko sa 'yo? Hindi ka ba natutuwa na nakaabot tayo ngayon ng tatlong taon?"
Hindi ko alam kung ano bang gagawin ko. Dapat ba akong magalit sa kanya kasi, all of a sudden ay makikipaghiwalay na siya sa akin?
"Kagabi, may natanggap akong e-mail galing sa in-a-apply-an kong trabaho at c-in-o-congratulate nila ako dahil hired na raw ako. Shine, alam mo naman na ito talaga ang pangarap ko sa simula pa lang, diba? Alam mong mahal na mahal ko ang pagiging Photographer ko. Sabi nila sa akin, by tomorrow daw ay dapat nando'n na ako sa America para makapagsimula na ako sa trabaho ko. Alam mo, ang dami ngang projects na binigay agad sa akin, eh." nakan-ngiting sabi niya. Pero nakikita ko pa rin 'yung langkot sa mukha niya. "Hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako rito. Ang alam ko lang ay aabutin ng taon ang pag-stay ko do'n." patuloy pa niya.
"Babe, hiwalayan ba talaga ang solusyon d'yan? Hindi naman kita pinipigilan, eh. At wala akong balak na pigilan ka. Natutuwa pa nga ako kasi 'yung pangarap mong magtrabaho sa ibang bansa ay matutupad na sa wakas. Pero ang hindi ko lang talaga maintindihan ay kung bakit kailangan mo pa akong hiwalayan. Don't you love me?"
"I do love you,"
"Pero bakit? Papayag naman akong malayo ka sa tabi ko tutal may cellphone naman para maging connected pa rin tayo sa isa't isa. Iisipin ko na lang na nasa bahay ka lang ninyo at ako naman ay nasa bahay lang din. Hindi nga lang tayo magkikita pero Babe, may Skype naman diba? Puwede pa rin tayong makapag-usap 'dun. Iisipin ko na lang na nand'yan ka lang, hindi malayo sa akin." halos mangilid na ang luha sa mga mata ko. Ayoko kasi talaga siyang mawala sa akin. Siyempre, mahal na mahal ko siya, eh.
