ဒီေန႕နဲ႕ဆို ကိုကိုနဲ႕မေတြ႕ရတာႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ ေဘးၿခံမွာလည္း ဟိုကေလးသုံးေကာင္ကလြဲလို႔ ကိုကို႔အရိပ္ေယာင္ေတာင္မျမင္မိ။
ဟိုဘက္ၿခံထဲေငးေနစဥ္ စတီးခ်ိဳင့္ႀကီးဆြဲလ်က္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေျပးလာတဲ့ေကာင္ေလးကိုျမင္သည္ႏွင့္ ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ ဧည့္ခန္းကဆီးႀကိဳေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ဒီေတာသားက ေမးသမွ်အကုန္ေျဖမွာ။ ထိန္ညီးမ်က္ႏွာနဲ႕။
"ေဟ့ ေတာသား၊ ခ်ိဳင့္ႀကီးနဲ႕ပါလားကြ ဘာေတြလဲ"
"အကိုထိန္ညီးရွိလားဗ်"
"ရွိတယ္၊ ထိုင္ဦး ေမးတာအရင္ေျဖ"
"ဟုတ္ကဲ့"
ပုဆိုးတိုတိုကိုျပန္ျပင္၀တ္ကာ ဆိုဖာမွာထိုင္လိုက္သည္။ ခ်ိဳင့္ကိုေတာ့လက္ထဲကမခ်။
"မင္းအကိုမလာဘူးလား"
"ကိုလြန္းလား"
"မင္းမွာအကိုဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲ"
"အဟဲ၊ ကိုလြန္းကမအားဘူးေလဗ်ာ အလုပ္နဲ႕အကိုင္နဲ႕"
"ေအာင္မာ၊ ငါလည္းအလုပ္နဲ႕ပါကြ"
"အကိုကအလုပ္ရွိတယ္သာေျပာေနတာ တစ္ခါမွအလုပ္သြားတာလည္းမျမင္ဘူး အၿမဲတမ္းေခြးႀကီးေလလြင့္ေနသလိုပဲ"
"ဘာကြ၊ မင္း..."
ေရွ႕ကေတာသားကို ဂုတ္ဆြဲၿပီးၿခံျပင္ဆြဲထုတ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာေျပးျမင္မိသည္ႏွင့္ကိုယ္ကပဲ အေလ်ာ့ေပးရျပန္သည္။
"စတာပါဗ်ာ၊ ကိုလြန္းကညေနလာမွာ အကိုအိမ္ကလာေစာင့္ေနပါလား အကိုထိန္ညီးလဲေခၚခဲ့ေလ"
ေစာက္ေတာသား အႀကံကေတာ့မေသး။
ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတုန႔္ျပန္ရေသးခင္ ေတာသားကတစ္ဖန္
"ဒါေပမယ့္ ဘဘႀကီးလည္းပါလာမွာလို႔ေျပာတယ္"
"ဘယ္သူလဲ ဘဘႀကီးက"
ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမရစြာျပန္ေမးေတာ့ ေတာသားျပန္ေျဖလာသည္က
"ကိုလြန္းအေဖေလဗ်ာ"တဲ့။
ဒါကို ေလွကားကဆင္းလာရင္းၾကားလိုက္တဲ့ ေစရာက အနားေရာက္လာၿပီး
DU LIEST GERADE
နမ်း ရှိုက် ခွင့် ( Ongoing )
Romantik*လူတွေဟာ မကြာခဏ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် မဟုတ်တာတွေ လုပ်တတ်သလို၊ ယုတ္တိမတန် အတ္တဆန်တဲ့ လုပ်ရက်တွေကိုလည်း လုပ်တတ်ကြတယ်။ ✓ဘယ်လိုပဲဖြစ်ပါစေ...သူတို့ကိုခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ။ မာသာထရီဇာ
