အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚဆိုမႈေနာက္ ကိုကို႔ရဲ႕ေျပေျပျပစ္ျပစ္အသံေလး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ခ်ီးမို႔ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီးႏွောက္ယွက္ေနတာလား"
"ကိုကိုရာ စိတ္ေလ်ာ့ပါဦး၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔အသံေလးၾကားခ်င္လို႔...လို႔..."
"ဂြပ္!!!"
"အ့!!!"
"အင္! မင္းဖြန္ေၾကာင္ဖို႔ဖုန္းဆက္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး ေပးစမ္းငါ့ကိုဖုန္း"
လက္သံေျပာင္လြန္းလွတဲ့ထိန္ညီးေၾကာင့္ အီစိမ့္သြားရကာ ဖုန္းလွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဒီလိုပါ ကိုသာလြန္းရ၊ ညေနကအကို႔တပည့္ေတြဆိုၿပီး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အကို႔ၿခံေရွ႕ေရာက္လာလို႔ လွမ္းအသိေပးခိုင္းတာပါ"
"ကိုယ့္တပည့္ေတြလား!!"
"ဟုတ္ပါတယ္ဗ်"
"ကိုယ္နာမည္ေတြ တစ္ခ်က္ေလာက္သိလို႔ရမလား"
"ရပါတယ္၊ အကိုကိုယ္တိုင္ သူတို႔နဲ႕ဖုန္းေျပာလိုက္ပါ"
ဖုန္းကိုစပီကာဖြင့္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီဖုန္းေပးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးကမဝံ့မရဲပုံစံနဲ႕လွမ္းယူၿပီး
"ဆရာေလး ကြၽန္ေတာ္ စစ္မင္းပါ"
"အင္း၊ မွတ္မိတယ္ မင္းအသံကိုမွတ္မိတာမလို႔ အဲ့မွာခဏေလးပဲေစာင့္ေပး ဆရာေလးအခုလာခဲ့မယ္"
ေခၚဆိုမႈျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ဖုန္းကိုေၾကာင္ေၾကာင္ေငးေငးၾကည့္ေနရင္းမွ
"အကိုတို႔ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်"
"ရပါတယ္ မလိုပါဘူးကြာ၊ ဒါနဲ႕ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႕ဒီထြက္လာတာလဲ မိဘေတြကလည္း လႊတ္တာပဲလား အသက္ေရာျပည့္ၾကၿပီလား"
"ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္လဆို ဆယ့္ရွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါ၊ သကၡက ငါးလငယ္တယ္ အိမ္ကအၿပီးထြက္လာၾကတာပါ"
"ဟမ္"
ထိန္ညီးပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕မ်က္ရည္လည္ရျပန္သည္။ ဘယ္လိုေတာင္တိုက္ဆိုင္မႈမ်ိဳးလဲ။
BẠN ĐANG ĐỌC
နမ်း ရှိုက် ခွင့် ( Ongoing )
Lãng mạn*လူတွေဟာ မကြာခဏ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် မဟုတ်တာတွေ လုပ်တတ်သလို၊ ယုတ္တိမတန် အတ္တဆန်တဲ့ လုပ်ရက်တွေကိုလည်း လုပ်တတ်ကြတယ်။ ✓ဘယ်လိုပဲဖြစ်ပါစေ...သူတို့ကိုခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ။ မာသာထရီဇာ
