ယခင္ ဒီၿခံကိုဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုထြန္းေအးတို႔လင္မယားကိုပဲ အၿမဲတေစေနဖို႔ေခၚထားကာ ေဒါင္လြဏ္းနဲ႕စစ္မင္းအတြက္တစ္ခန္းစီ ျပင္ခိုင္းထားလိုက္သည္။
"အကိုေလးညီေတြက ေခ်ာလိုက္လွလိုက္ၾကတာရွင္"
ေဒါင္လြဏ္းကိုေဆး႐ုံကျပန္ေခၚလာၿပီး ဧည့္ခန္း၌ထိုင္ေနစဥ္ အေအးလာခ်ေပးတဲ့ ကိုထြန္းေအးမိန္းမ မပုစိန္က ေျပာသည္ေၾကာင့္ ေခါင္းညိတ္အသိမွတ္ျပဳရင္းသာ အီလည္လည္ႏွင့္ၿပဳံးျပလိုက္ရသည္။
"ကေလးတို႔စားခ်င္တာရွိရင္ ေလးပုကိုေျပာေနာ္ ေလးပုခ်က္ေႂကြးမယ္သိလား၊ ေအာ္ ေနာက္ၿပီး မႀကိဳက္တာရွိလည္းႀကိဳေျပာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်"
မပုစိန္ကေတာ့ တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ ေနာက္ထဲျပန္၀င္သြားသည္။
"ဆရာေလး"
"အကိုလို႔ပဲေခၚပါကြာ၊ ကိုလြန္းလို႔ေခၚလည္းရတယ္ မင္းတို႔အဆင္ေျပသလိုေခၚၾက"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရ..အဲ...ကိုလြန္းခင္ဗ်"
"အင္း၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အေပၚထပ္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းခြဲေပးထားတယ္၊ ကိုယ္ကတစ္ခါတစ္ေလမွလာေနတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ႀကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္ အသက္မျပည့္မခ်င္း တစ္ခန္းထဲအတူမအိပ္ရဘူး"
"အာ.."
"ကိုလြန္းကလဲဗ်ာ"
စစ္မင္းကဂုတ္ပိုးကိုကုတ္ျခစ္၍ အရွက္ေျပေရွ႕ကအေအးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့ေနသည္။ ေဒါင္လြဏ္းကေတာ့ ရွက္ရဲရဲမ်က္ႏွာနဲ႕ေခါင္းငုံ႕သြားသည္မွာ ျပန္ကိုမေဖာ္လာေတာ့။
"အတည္ေျပာတာ မင္းတို႔၊ ငါမရွိဘူးဆိုၿပီးအခန္းေပါင္းအိပ္မယ္မႀကံနဲ႕ "
"မဟုတ္တာဗ်ာ၊ အဲ ကိုလြန္းကဘယ္မွာေနတာလဲ"
မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီးေမးလာတဲ့ သကၡ။
"ကိုယ့္ဒယ္ဒီနဲ႕ေနတာ ေနာက္ေန႕မွမင္းတို႔ကိုသတ္သတ္မိတ္ဆက္ေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်"
"အင္း၊ မနက္ျဖန္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေဖာင္ျဖည့္ရမယ္ ေအာင္လက္မွတ္ေတြဘာေတြပါလာလား အမွတ္စာရင္းေရာ"
VOCÊ ESTÁ LENDO
နမ်း ရှိုက် ခွင့် ( Ongoing )
Romance*လူတွေဟာ မကြာခဏ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် မဟုတ်တာတွေ လုပ်တတ်သလို၊ ယုတ္တိမတန် အတ္တဆန်တဲ့ လုပ်ရက်တွေကိုလည်း လုပ်တတ်ကြတယ်။ ✓ဘယ်လိုပဲဖြစ်ပါစေ...သူတို့ကိုခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ။ မာသာထရီဇာ
