Şehrin en prestijli akademisine yeni gelen ressam Çelebi'nin, çok zaman geçmeden sosyetenin en güçlü ailesinin oğlu Timuçin ile yolları olaylı bir biçimde kesişir. 'Elma Kurdu' olarak adlandırılan intikam meleği, şehrin sosyetik ailelerini hedef alı...
Sezon Finali'nden bir önceki bölümden merhaba! Bildiğiniz üzere bir sonraki bölümümüz Sezon Finali olacak.🔥Heyecanım hat safhada! Oy vermeyi ve yorum bırakmayı lütfen unutmayın. Keyifli okumalar!🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
9. Bölüm: "SUİKAST"
'Filler tepişirken çimenler ezilirmiş...'
***
Çoktan kapamış olan marketin otoparkına park ettikleri arabanın kaputuna yaslanıp, "Bundan 2 yıl öncesiydi... Benim Kahraman Sancaklar olduğum son zamanlardı. Anıları çok karanlık hatırlıyorum, dünyam kararmıştı." diye lafa girdi Çelebi. Ücretsiz olduğu için otopark araba kaynıyordu fakat etrafta kimseler yoktu ve sakindi.
Timuçin az sonra duyacakları için o kadar heyecanlanmıştı ki, terleyen avuç içlerini pantolonuna sildi. Çelebi derin nefes alıp yanıbaşında olan Timuçin'e bakamdan konuşmaya devam etti.
"Hani sen demiştin ya; o gece hayatım hiç bu denli kararmış, kan hiç bu kadar kırmızı akmamamıştı diye... Benim de hayatımda öyle bir gece oldu. Ve o geceden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı."
***
2 YIL ÖNCE
Meltem esintisi genç kadının gece karanlığı saçlarının arasından geçip gidiyor ve onlarla dans ediyordu. Bu akşamki sıcak esinti, teni okşadığı gibi insanın içini huzurla dolduruyordu.
Apartmanın çatısına çıkmış olan genç kadın dudaklarında huzur kırıntıları taşıyordu. Ancak gözleri hüzün akıtıyordu. Rüzgȃrla oyun oynayan siyah saçları her ne kadar özgürlüğü çağırıştırsa da, içinde bir yerlerde hissettiği burukluk onu tutsak etmişti.
Kollarından destek alarak çatının kenarına çıktı ve ellerini iki yanına açtı. Bu daha özgür hissettiriyor muydu? Belki evet, belki hayır. Belki biraz. Belki hiç. Huzur kırıntıları taşıyan dudakları bir tebessüm çizmeye çalıştı. Gözyaşı yanağından süzülerek dudağının kenarına değince çizmeye çalıştığı tebessümden eser kalmadı. Gözyaşları yakardı. Gözyaşları acıtırdı. Omuzlarına acı yüklenmiş birisinin gözyaşları daima zehirdi.
"Bu akşam beni kimse durduramayacak. Bu akşam kimse özgürlüğümü benden alamayacak." diye mırıldandı genç kadın.
"Abla hayır!" diye gür bir ses yükseldi çatı katından. Genç kadın arkasına baktı ve erkek kardeşini gördü.
Genç kadın öfkelenerek, "Kahraman git buradan!" diye bağırdı.
Kahraman ağlamaklı bir ses tonuyla, "Gidemem abla, lütfen benden gitmemi isteme. Gel konuşalım ne olursun!" diye yalvarmaya başladı. Birkaç adım ablasına doğru attı ancak genç kadının uyarısıyla yerine çivilendi.
