Bu bölümde psikolojik şiddet, fiziksel şiddet bulunur. Okumak istemiyorsanız '✶' işaretinden sonrasını okuyabilirsiniz.
⭑ ⭑
Ne diyeceğimi bilemeyerek ona bakıyordum. Ne desem bana inanmayacaktı. Sadece burada öylece beni benzetmeden önce onu tatmin edecek bir özür bekliyordu. Kendi boktan egosunu tatmin etmek için önünde eğilmemi bekleyecekti. Sessiz kalarak ona bu tatmini vermemeye kararlıydım. Bu yüzden ağzımı açıp tek kelime bile etmedim.
Gözlerim yanında üzgün bakışları bana sabitlenen ve kaçmamı haykıran üvey anneme kaymıştı. İyi biriydi ama beni bu öfkeden, nefretten kimse kurtaramazdı. Gözlerindeki üzgün parıltıların altında beni sevdiğini belli eden bakışları vardı. Bazen gerçek annemin o olmasını dilememe sebep oluyordu. Sadece ağlamak istememe sebep olacak bir hayaldi. Beni kimse böyle kabul etmeyecekti. Çocuklar bunu öğrendiğinde ailem gibi benden uzaklaşacaktı. Annem zaten çok sevdiği kızı öldükten sonra babam kabul etmese de psikolojik olarak çökmüştü, sonucu hastaneye yatış ve intiharla bitmişti.
Bana doğru gelen sert adımlar zeminde yankılanırken kendimi aynı yerde dikilmeye zorladım. Kafamdaki sesler kaçmam için bana bağırırken sadece öylece duruyordum. Başka hiçbir şey yapmak istemiyordum. Yüzüme yediğim sert bir tokat başımı yere doğru çevirmeme sebep olurken çıkan izin farkındaydım.
Sızlayan yanağımın acısını adrenalinden pek hissedemiyordum. Umurumda da değildi. Başımı kaldırıp tekrar ona döndüğümde kibirli yüzünün buruşmasını izledim. Sinirlenmiş olmalıydı. Yüzüme bu sefer daha sert vurduğunda yumruklarımı sıkmıştım. Elleri bu sefer de saçıma doğru yol almıştı.
"Sana bu saçını uzatmamanı söylemiştim! Sen bir kız değilsin Steven. Sana uyduğum kritere uygun keseceksin dediysem, keseceksin!"
Gürleyen sesi kulağımı rahatsız ederken sadece yüzümü buruşturmakla yetinmiştim. Yüzümdeki sızı epey bir acıtıyordu. Sargıdaki elimde bu acıya dahil olduğunda sadece ona bakıyordum. "Clara." Bu fotoğraf çerçevesi bana tanıdık geliyordu.
Sakinleştirici olmasını umarak bir nefes aldım. Ama kalp kırıklığım ve üstüne bu birleşince bunu yapmak zor geliyordu. Kendimi susturamadan ağzımdan çıkan iki kelimeye engel olamamıştım. "Bunu yapamazsın." Sesim beklediğimden daha sert, daha çok yüksek çıkmıştı.
Dengemi kaybetmeme yetecek kadar sert bir yumruk Tommy'nin vurduğu gözümün üstüne geldiğinde ağzımdan çıkan acı haykırışa engel olamamıştım. Kendimi yere düşmüş bulurken babamın yakalarımı tutup sarsması kararan görüşüme pek yardımcı olmuyordu. Ya da yanağımda hissettiğim sıcak sıvının durmasına.
Yutkunmama engel olamazken canım epeyce bir yanıyordu. Babamın ağzından salyalar çıkan kudurmuş bir köpek gibi bağırmasını duyamıyordu. Dünyam oldukça dönüyordu. Kalbimin atışı kulaklarımda yankılanıyor, gözümün sızlaması acımı iki kat daha arttırıyordu. Işıkta parlayan metal bir şey gördüğümde kendimi geri çekmeye çalışıyordum.
Bir daha saçlarımın kesilmesini istemiyordum. O metal makasın herhangi bir saç telimle temas etmesini istemiyordum. Gözümden akan yaşlar yüzümü ıslatırken ağzımdan çıkan yalvarmalar kesinlikle engelleyemediğim bir şeydi. "Lütfen yapma. Baba yalvarıyorum, yapma. Onların bir zararı yok. Yapma!" Hıçkırıklarım konuşmaya engel olurken beni dinlemeden işine geri dönmüştü.
Yere dökülen kahverengi saçlarımı göremesem de tahmin edebiliyordum. Anneme baktığımda bana boş bakışlar atıyordu. Sanki saçımı kesmesini ben istemişim gibi. Bana nefret dolu bakışlar atıyordu.
⭑ ⭑ '✶'
Babam bütün sinirini benden çıkardıktan sonra gazetesini okumaya devam ederken bana gözünün önünden kaybolmamı, 2 gün sonra onlar gidene kadar da gözükmememi istemişti. Şimdi de odamda oturmuş ağlarken annemin orantısız kesilmiş saçımı düzeltmesine izin veriyordum. Alıştığımdan daha kısaydı. Artık boynuma ve alnıma dökülen herhangi bir uzun tutam yoktu.
"Üzülme tatlım, tekrar uzayacaktır. Şimdi yaralarınla ilgilenelim kötü görünüyor."
Her zaman odamda duran ilk yardım çantasıyla geri dönüp yatağın ucuna oturup bana yaklaşmıştı. Büyük bir zarafetle yaralarımı temizlemeye başladığında hala arada bir dökülen gözyaşımı siliyordu. Yanağımın üstünde babamın yüzüğünün oluşturduğu yarığı temizledikten sonra bir yara bandı yapıştırmıştı.
Hiçbir şey hissetmiyordum. Duygularım incinmişti. Berbat bir saçım vardı. Yüzümdeki iğrenç yaralarla birlikte kötü görünüyordum. Zaten asla güzel biri olmamıştım. Ya da kızların etkilendiği yakışıklı erkek... Annem gözüme bazı kremler sürdükten sonra yüzümü avuçlayıp ona bakmamı sağlamıştı.
"O fotoğrafta çok güzel çıkmışsın tatlım. Biliyorum, senin gerçek annen değilim. Hatta diğer annenin sana... Garip davrandığını da biliyorum. Ama dediklerimde ciddiyim, çok güzel çıkmışsın. Ve babana gelince... Senin için elimden geleni yapacağım Stevie."
Narin gülümsemesi yüzünde yer alırken ben de ona yorgun gülümsememi yollamıştım. "Teşekkür ederim Clara." Nazik parmakları saçımı okşarken ona sarılmıştım. Beni anlayan tek insandı. Babamı durdurmasını hiçbir zaman ondan istemedim çünkü saf kalpli biriydi ve benim yüzümden zarar görmesini istemiyordum.
"Sana yardım edemediğim için bana teşekkür etmemelisin." Sesinden akan pişmanlık dolu cümle beni geri çekip ona bakmaya zorladı. Kararlı bakışlarım onun üzerindeydi.
"Bunu yapmanı hiçbir zaman istemiyorum. Onunla evlenerek büyük bir acıya imza attın zaten. Benim için zarar görmene izin veremem."
Bana sevecen anne gülümsemesini gönderdikten sonra yanağımı okşayarak gülümsememi sağlamıştı. "Sen çok güzel kalpli birisin Stevie. Sevilmeyi hak ediyorsun." Aklıma tekrar aynı gözler canlandığında sırtımı yatağıma yaslayarak ayaklarımı kendime çekmiştim. "O konuda... Beni dinlemek ister misin? Yani ben... Aslında-"
"Tercihin ne olursa olsun tatlım. Ve evet, dinlemeyi oldukça çok isterim." Kırmızı dudaklarındaki gülümseme o kadar şefkat doluydu ki ağlayacak gibi hissediyordum. Yatağa çıkıp ayaklarını bağdaş kurduğunda dinlemeye hazır olduğunu belirterek gözümün içine bakmıştı.
————❃——————⭑⭑
off her saç yakışıyor
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
