Stop it please, Robbie

Deel 5~ eerlijk

Robbie POV:
1 week later
'55 kg' nog steeds te zwaar, dat wordt weer hardlopen vanavond. Ik ben de afgelopen week doorgegaan met waar ik mee bezig was, weinig eten en veel hardlopen. Maar ik doe het nu op een manier zodat niemand iets doorheeft. Ik eet gewoon maar gooi daarna alles er boven de wc weer uit en als ik ga hardlopen doe ik het of midden in de nacht of ik zeg dat ik ergens heen ga maar na 20 meter zet ik de auto weer aan de kant en ga ik hardlopen. Niemand heeft me door en op wat goedkeurende blikken tijdens het eten van Roel na is er niemand die op mij let. Niet zo gek niemand mag me toch, ik ben stiller dan ooit maar niemand zegt er wat van, ze vinden het alleen maar chill. "Rob eten!" Wordt er van beneden geschreeuwd. "Joooo ik kom!" Roep ik terug en loop de trap af naar beneden.

⚠️selfharm⚠️
'Kut het lukt niet.' Ik hang boven de wc in mijn eigen badkamer en probeer het eten weer uit te kotsen maar het lukt me niet. Na 5 minuten geef ik het op, dat wordt extra lang rennen vannacht. Ik voel me kut en heb nu iets nodig zodat ik me weer wat beter voel. Ik zie het scheermesje liggen op de rand van de wasbak. Ik zie het als mijn enige optie en denk er niet veel langer over na. Nog even kijk ik mezelf aan in de spiegel. 'Ga ik me echt tot dit niveau verlagen?' ...Ja dus, ik zet het mesje op mijn arm en zet een paar flinke sneeën en vervolgens doe ik op de andere arm hetzelfde. Ik spoel al het bloed van het scheermesje en wacht tot de wonden klaar zijn met bloeden voordat ik het bloed ook van mijn armen afspoel. Het prikt ontzettend maar het geeft me zo'n voldaan gevoel.

04:00 's nachts
Ik heb ondertussen al 15 kilometer gelopen nog 5 en dan is het weer genoeg voor deze nacht. Of moet ik meer gaan rennen, ik ben nog steeds te dik, ze noemen me nog steeds zo. Ik stel mijn horloge bij, 5 kilometer nog erbij, kan geen kwaad toch. Ik kan toch niet gaan slapen, ik wil niet weer in zo'n droom belanden. En een nachtmerrie is het niet wat die zijn meestal niet waar maar deze dromen hebben zeker een kern van waarheid.
De jongens mogen me niet, dat is me ondertussen duidelijk. Ik probeer dus ook zo min mogelijk met ze te praten of te doen, dan ben ik ze ook niet tot last.
Ondertussen ben ik bijna thuis, ik ren de dijk af en voor de poort wacht ik even, even op adem komen voordat ik naar binnen ga. Als ik de deur open trap ik mijn schoenen uit en plof neer op de bank, even liggen.

"Moet je dat nou zien liggen, luie hond." Zegt Koen die de trap af komt lopen en Milo begint ook te lachen. "Moet je niet eens wat gaan doen man, of heb je je er bij neer gelegd dat je gewoon hopeloos bent!" Weer beginnen ze beide te lachen. "Wat is er zo grappig?" Vraagt Matt die met Roel de keuken uit komt lopen. "Niks!" Roep ik boos en krijg wat vragende gezichten. "Nou Robbie begint er eindelijk achter te komen dat hij hopeloos is en niks waard is." Zegt Koen. "Huh is hij daar nu pas achter?" "Ja tuurlijk die slome doet overal lang over." Weer wordt er gelachen. Ik sta op en loop naar de keuken. "Wat ga je nou doen dikke, kun je de waarheid niet hebben of zo?" 'Gewoon negeren' denk ik en loop door. "Rob we vragen je wat!" "Rob!" "Rob!..."

"...Robbie hallo! Wordt alsjeblieft wakker!" Ik wordt langzaam wakker door Koens paniekerige stem en open me ogen. "God zijn dank je bent er weer." Koen staat naast me en de paniek staat nog in zijn ogen. "Ey rustig Koen er is niks aan de hand." Zeg ik en ga langzaam overeind zitten. "Hoezo niks aan de hand?! J-je ligt hier om half 7
's ochtends lijkbleek en bezweet op de bank met je ogen dicht. I-ik schrok me dood!" Hij is nog steeds in paniek en zijn stem slaat een paar keer over. "Koen doe is rustig maatje, ik ben oké er is niks aan de hand. Kom even rustig zitten dan pak ik wat te drinken." Koen ploft neer op de bank en ik loop even naar de keuken voor wat drinken. "Hier" ik geef Koen het glas water en hij neemt een paar slokken.
De "R-Rob w-wat is er aan de hand, waarom lag je zo wit en bezweet op de bank." Koen kijkt me serieus maar met tranen in zijn ogen aan, fuck ik heb hem weer pijn gedaan hij had dit niet mogen zien zo. Hoe lul ik me hier uit. "Nou ja ik uhh voel me gewoon niet zo lekker en uhh ik was naar beneden gegaan want ben ook misselijk en had overgegeven en hier ben ik dichter bij een wc." Natuurlijk complete onzin maar ja wat moet ik anders zeggen, dat ik me kut, dik, hopeloos en dom voel en dat ik op jongens val. Nee, dat nooit. "Rob, eerlijk?" Vraagt Koen en kijkt me aan. "Ja Koen ik ben eerlijk." Probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen. "Robbie, alsjeblieft vertel me wat er is!" Zegt Koen dringend. "Wat Koen?! Ik vertel je toch net dat ik me niet lekker voel!" "Rob wees alsjeblieft eerlijk!" "Ik ben eerlijk!" "Dat ben je niet, ik weet dat er iets is Rob!" "Koen er is niks dat zeg ik toch godverdome!" Schreeuw ik, Koen kijkt me geschrokken aan en de tranen lopen nog net niet over zijn wangen. Snel loop ik weg, weg van hem, ik wil hem niet nog meer pijn doen.

Koen POV:
Alweer loopt Robbie boos naar boven, ik wil hem alleen maar helpen maar steeds wordt hij boos en loopt hij weg. Wat doe ik verkeerd? Langzaam stromen de tranen over mijn wangen. "Koen, weet jij wat er met Robbie is hij liep net boos naar boven en..." Raoul stopt met praten als hij mij ziet huilen. "Koen wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgd en komt naast me zitten.
"R-r-rob-bie..." is het enige wat ik tussen mijn snikken door kan uitbrengen. "Kom is hier jongen." Zegt Raoul en trekt me in een knuffel, nu breek ik volledig en ik begin hard te huilen, ik maak me al weken zo zorgen om Robbie...

Raoul POV:
Ik zit met een huilende Koen in mijn armen op de bank en vraag me af waarom hij zo overstuur is. Zou jij ruzie hebben gehad met Rob of is er wat anders aan de hand met Robbie? Het enige wat hij de afgelopen 10 minuten uit heeft weten te brengen was 'Robbie' en daarna is hij in huilen uitgebarsten.
"Oké Koen kun je me rustig uitleggen wat er is gebeurd." Vraag ik en hij gaat wat meer rechtop zitten. "N-nou ik kwam net beneden want moest eigenlijk vroeg weg naar een vriend m-maar R-r-robbie... h-hij lag lijkbleek en bezweet op de bank met zijn ogen dicht! I-ik schrok en toen probeerde ik hem wakker te maken en dat duurde ook lang en t-toen... hij werd wakker zij dat hij ziek was en toen ik doorvroeg werd hij weer boos, hij was boos op mij Roel." Weer begint Koen zachtjes te snikken. "Rustig Koen hij is heus niet boos op je hij was waarschijnlijk gewoon moe." Zeg ik om Koen wat gerust te stellen maar ik weet zelf ook wel dat er meer is, waarom vertelt hij het ons niet gewoon. "Ik weet het niet meer Roel, ik wil hem gewoon helpen." "Ik weet het Koen ik ook maar we kunnen niks doen zolang hij niks zegt, en we kunnen hem niet dwingen." Ik voel Koen knikken en hij zucht. "Ja dat is waar, misschien is hij wel echt alleen moe en ziek." Zegt hij een beetje hoopvol. "Dat hoop ik ook Koen." Ik hoor hem nog steeds huilen en hij ligt slap in mijn armen. "K-kut ik moet gaan ik had met een vriend afgesproken." Zegt Koen en wilt opstaan. "Koen jij gaat zo niet rijden, dan kom je nooit heel aan." Zeg ik en trek hem terug op de bank. "M-maar I-ik h-hij... hij wacht op me Roel." "Waar wacht hij?" "Bij hem thuis gewoon, hoezo?" "Nou dan kan hij nog wel even wachten, app hem maar. Dit is nu even belangrijker, oké?" Vraag ik en hij knikt. "Ja j-je hebt gelijk." Zegt hij en laat zich achterover vallen tegen de rugleuning aan. "Morge... ohh uh is er iets gebeurt." Matt komt de kamer ingelopen. "Ohh hey Matt, ik leg het zo wel uit blijf jij even bij Koen dan ga ik met Robbie praten." Zeg ik en Matthy knikt, ook al begrijpt hij er niks van.

Deel 5!!! Extra lang deel voor deze keer. 😘😘😘

-1528 woorden 8 december-