Stop it please, Robbie

Deel 18~ alleen

Robbie POV:
1 week later:
Al een week lang lig ik ziek op bed, nou ja ziek, ik heb het nogsteeds heel koud en ben heel moe maar echt ziek ben ik niet. Maar dat weet alleen ik, de rest vertel ik de hele tijd dat ik me totaal niet lekker voel, ik heb hoofdpijn en ik ben vooral heel misselijk. Dit heeft een voordeel op twee manieren, ik ben de rest zo min mogelijk tot last omdat ik alleen maar in mijn bed lig en ik kan ongestoord minder eten omdat iedereen denkt dat ik me niet lekker voel. De hele dag lig ik tv te kijken vanuit mijn bed, ik heb ook verder niks te doen, Matthy zegt de hele tijd dat ik in bed moet blijven, dat is ook één van de enige momenten dat ik hem of één van de andere zie, als hij komt kijken hoe het gaat of mijn temperatuur komt meten, als ik heb gezegd hoe 'ziek' ik me voel of hij mijn temperatuur heeft gemeten is hij weer weg. Alleen Koen komt nog wel eens langs meestal met wat te eten maar ook hij is meestal wel snel weer weg, hij geeft me meestal wel een voorzichtige glimlach voordat hij weg gaat, geen idee waarom en ik glimlach ook niet terug, niet dat ik het niet wil maar het lukt gewoon niet. Ik voel me gewoon zo slecht, niet dat ik me ziek voel, maar ik voel me nu nog slechter dan voordat ik wegliep. Ik val wel af maar ben nogsteeds te dik ik mag mijn bed ook niet uit dus kan niet gaan sporten, ik wist het al maar ik weet nu zeker dat de rest niks om me geeft. Ze zijn me komen zoeken maar nu maakt het ze niks meer uit, zolang ze maar geen last van me hebben. Ik heb het zelf verkloot toen ik wegliep had ik het goed moeten doen dan was ik nu niemand meer tot last. "Robbie kan ik binnenkomen?" Raoul haalt me uit mijn gedachtes wanneer hij op de deur klopt. "Ja." Antwoord ik hem en de deur gaat open. "Hey Robbie hoe gaat het?" Vraagt hij en komt naar me toe lopen. "Nogsteeds kut." Antwoord ik zuchtend, weer iemand die alleen maar even komt checken. "Rob ik had even een vraag," zegt Raoul en komt op het randje van het bed zitten. "Rob kijk we moeten wel weer video's gaan opnemen we hebben een week even niks geüpload maar we moeten toch echt wel weer wat gaan doen." Zegt hij, waar gaat dit nou weer heen. "Alleen, nou ja we wilde dan straks gaan opnemen, maar uhm dan kun jij niet mee, zegmaar." "Nee dat klopt." Zeg ik schouderophalend. "Het spijt me Robbie, ik had liever gewacht en gewoon met jou erbij opgenomen maar het kan niet." 'Hij liegt ze willen je er helemaal niet bij hebben, dit komt alleen maar goed uit.' Het stemmetje in mijn hoofd heeft gelijk. "Nee Roel het maakt niet uit, ik snap het, jullie moeten door." Zeg ik en hij knikt. "Nou ja oké dan, Uhm dan zijn we zo dus even een paar uur weg, red jij je?" "Ja denk het wel, waar gaan jullie heen?" "De monkey town in Rotterdam dus we zijn in de buurt." Ik knik alleen maar, ik heb geen zin om verder nog te praten. "Oké nou wij gaan zo, kan ik nog wat doen of pakken?" Vraagt hij terwijl hij weer opstaat. "Nee bedankt." "Oké nou tot straks dan maatje." Zegt hij en geeft me een kleine glimlach voordat hij mijn kamer weer verlaat. 'Ze hoeven je niet.' 'Het duurt niet lang meer voordat ze je eruit zetten.' 'Niemand zit te wachten op jouw lelijke kop in de video's.' 'De rest ziet dat ook zonder jou gaat bankzitters beter.' De stemmen in mijn hoofd hebben gelijk, ik ben lang niet goed genoeg.

"Doei Robbie tot straks." Hoor ik iemand van beneden roepen en nog voordat ik iets terug kan roepen hoor ik de deur dichtvallen. Het is echt zo, ze gaan een leuke video opnemen zonder mij. Ze gaan iets leuks doen zonder mij, waarschijnlijk is het voor hun ook leuker zonder mij maar dit was het enige wat ik op het moment nog leuk vond om te doen. Video's buiten de deur opnemen, en zelfs daar wordt ik nu buiten gehouden.
Langzaam stromen er een paar tranen over mijn wangen, de video's in huis missen is niet zo erg maar dit soort opnames voelde tot ongeveer een maand terug als een uitje met je vrienden en de afgelopen tijd was het afleiding, gewoon even weg uit huis, even wat anders doen. Maar als ik zelfs daar niet meer aan mee mag doen is er niks meer waar ik naar uit kan kijken. 'Je hebt nog een kleine kans dat als je minder dik bent je nog wel mee kan doen.' 'Die kans is niet groot want ja, kijk naar jezelf maar een beetje afvallen is zoizo niet verkeerd.' Ik ga rechtop zitten, het is waar ik moet echt weer wat aan mijn gewicht gaan doen, heel misschien maak ik dan inderdaad wel een kleine kans dat ze me dan minder lelijk vinden. Ik stap uit bed en ga op de weegschaal staan 52 kilo, oké het onderkoelt zijn en weinig eten afgelopen week hebben dus wel iets gedaan maar nog lang niet genoeg. Dit is mijn kans iedereen is nu weg dus nu kan ik gaan hardlopen, even zien dit soort opnamens duren minimaal 3 uur en ze moeten er ook nog heen maar misschien zijn ze wel eerder klaar, als ik 2 en een half uur ga hardlopen ben ik zoizo op tijd terug. Ik trek mijn sport kleding aan en doe mijn oortjes in, 2 en een half uur, 25 kilometer moet minimaal lukken.

Tijdskip:
Volledig  buiten adem sluit ik de deur achter me en laat me er tegen aanzakken. Ik heb het gered 2 en een half uur precies en 30 kilometer, 25 was toch niet genoeg. Oké en nu snel naar boven ik moet in mijn bed liggen als de rest komt.
Ik sta op maar pak snel de deur klink vast als ik merk hoe duizelig ik ben. Niet flauwvallen Rob, blijf rechtop staan zeg ik tegen mezelf terwijl ik knipper met mijn ogen in een poging weer scherper te zien. Als de duizeligheid weg trekt loop ik de trap op naar boven.

Als ik klaar ben met douchen loop ik snel naar beneden om nog 1 ding te doen voordat de andere terugkomen. Ik pak een bord en de zak met brood, niet om een broodje te smeren maar om er wat kruimels uit te halen. Deze gooi ik op het bord en pak nog een pak hagelslag om daar ook wat van op het bord te leggen. Het bord neem ik mee naar boven en zet ik op mijn nachtkastje, nu lijkt het net alsof ik iets heb gegeten, dan kan niemand daar wat over zeggen. Ik ga op mijn bed liggen en val al snel in slaap, nog voor ik de rest thuis heb horen komen.

Deel 18!! Ja het heeft even geduurd maar ben er weer. Weet niet waarom maar ik weet waar ik heen wil maar niet hoe met dit verhaal dus duurt gewoon lang

-1232 woorden 3 maart-