Stop it please, Robbie

Deel 17~ blijven

Koen POV:
Zuchtend draai ik me op mijn zei om mijn telefoon uit te zetten, wie moet me nou weer bellen, en waarom stopt die gene maar niet. Ik ben al wel 3/4 keer gebeld en wilde het negeren maar nu ga ik hem toch maar eens kijken, ik heb toch al een kut nacht dus dit kan er ook wel bij. Één of ander anoniem kut nummer vanuit Duitsland belt me, geen idee wat die moet dus ik zet mijn telefoon op stil en leg mijn hoofd weer op mijn kussen. Ik lag eindelijk even lekker wordt ik gebeld! Ik heb amper geslapen, de hele nacht heb ik lopen piekeren over Robbie, doe ik iets verkeerd, ik was ten slotte als laatste bij hem. Ik wil het met hem goed maken want hij zei dat wij het probleem waren en ik voel me schuldig, maar voor wat weet ik niet precies. En als ik daar even niet mee in mijn hoofd zat en mijn ogen dicht deed zag ik hem weer liggen onder die boom tegen Matthy aan, zo... zo hulpeloos. Ik kon gewoon niks meer toen ik dat zag, ik heb hem niet eens geholpen! Hoe erg is dat, mijn beste maatje gaat niet goed en wat doe ik, ik verstijf!
'Hmm 10 uur' het geeft dus ook geen zin meer om te gaan slapen, dan maar naar beneden.

"Hé Koen hoe gaat het?" Wordt er gevraagd zodra ik de woonkamer in kom. "Is Robbie er?" Vraag ik volledig Raouls vraag negerend. "Nee Koen die ligt nog op zijn bed." Een beetje teleurgesteld ga ik bij de andere drie op de bank zitten. "Maar gaat het goed Koen je ziet zo wit." Vraagt Raoul bezorgt. "Ja gaat oké heb alleen verschrikkelijk slecht geslapen." Zeg ik eerlijk. "Je bent niet de enige maat." Zegt Milo en als ik opkijk zie ik bij de rest ook grote wallen. "Maar hoe is het met hem?" Vraag ik duidend op Robbie. "Wel oké hij het vanochtend koud en overal spierpijn van de koorts maar voor de rest gaat het wel goed." "Oké en wat weet hij nog van gisteren?" Vraag ik stiekem een beetje hopend dat hij niet weet dat ik hem niet heb geholpen en dat ik niks deed. "Weet ik eigenlijk niet, heb het hem niet kunnen vragen." Daar heb ik dus ook niks aan. "Kom lekker zitten Koen." Zegt Raoul en klopt naast zich op de bank. "Wil je wat te eten?" Vraagt Raoul en staat op, ik knik en ga zitten. "Koen wat wil je?" Hoor ik Raoul vanuit de keuken vragen. "Hmm, doe maar wat." Zeg ik, want ik zit alweer diep in mijn gedachtes, eigenlijk wil ik wel graag naar Robbie maar ik weet niet of het kan, misschien wilt hij me wel helemaal niet zien. Wat weet hij van vannacht en vindt hij het erg dat ik niet hielp, of weet hij het, moet ik het hem vertellen. "Koen hier." Raoul zwaait met zijn hand voor mijn ogen en houdt een bord voor mijn neus. "Oh uh ja dankje." Zeg ik en neem het bord van hem aan. "Heeft Robbie al gegeten?" Vraagt Milo terwijl ik net een hap neem. "Nee nog niet hij had geen trek." "Matt hij moet wat eten ook al zegt hij geen trek te hebben!" Zegt Raoul geïrriteerd en staat op. "Koen wil jij Robbie ander even ze eten brengen. En hem zeggen dat het op moet! Ik kom het straks controleren." Zegt Raoul die terug komt uit de keuken. "Uhh..." "Roel waarom moet Robbie zo nodig eten, als hij geen honger heeft dan heeft hij geen honger. Hij kan toch wel voor zichzelf zorgen?!" Onderbreekt Milo geïrriteerd mijn poging om antwoord te geven. "Ohja Milo, de jongen die we gisteren onderkoelt onder een boom hebben gevonden kan natuurlijk prima voor zichzelf zorgen. Jesus denk is na man!" Raoul klinkt geïrriteerd en ik hou mijn mond maar, ik wil best wel naar Robbie maar nu is even niet het moment. "Ohja nou sorry hoor Roel! ik..." "Jongens doe is rustig iedereen is moe dus nu niet boos worden op elkaar het heeft geen zin." Onderbreekt Matthy Milo. "Koen wil jij naar Robbie of liever niet?" Vraagt Matthy nu aan mij. "Uh j-ja ik wil hem wel even zien... maar, maar hij is wel oké toch?" Vraag ik voorzichtig ik wil Robbie niet weer in een slechte toestand zien. "Ja hoor Koen hij ligt gewoon op zijn bed, hij is een beetje bleek maar niks ergs." Zegt Matt en dat stelt me gerust. "Ik ga dan even naar boven." Zeg ik en sta op en pak het bord van tafel. "En zeg dat hij moet eten." Zegt Raoul voordat ik de gang inloop en ik steek mijn duim op als antwoord. Ik loop de trap op en zucht nog even diep, zou hij boos op me zijn?

Robbie POV
"Binnen." Zeg ik schor als ik iemand hoor kloppen. "H-hey Robbie hoe gaat het?" Vraagt Koen en kijkt me bezorgt aan. "Ja niet echt." Antwoord ik kort omdat ik moe ben. "Oké uhm ik heb eten voor je het moet op." Ik zucht, "Ik heb geen honger." "Maar je moet echt wat eten. Sorry maar het moet." "Maar ik ben misselijk, ik ga echt niet eten." Probeer ik eronder uit te komen. "Oké nou ik zet het neer probeer in ieder geval een beetje te eten als je er zin in hebt." Zegt Koen en hij zet het eten op mijn nachtkastje. Er valt een stilte, Koen kijkt naar me maar zegt niks en ik ook niet, wat moet ik zeggen. "Uhm ik ga weer naar beneden, zal Raoul zeggen dat je misselijk bent." Onderbreekt Koen de stilte en loopt nog even omkijkend naar mij weer mijn kamer uit. Ik had zo gehoopt dat hij even was gebleven maar durfde het niet te vragen, waarom zou hij. Toen hij aanklopte had ik ergens een sprankje hoop dat er iemand voor MIJ kwam maar ik denk dat ik dat wel kan vergeten. Als zelfs Koen niet wilt blijven zal niemand het doen, niemand mag me.

Koen POV:
Ik loop Robbie's kamer uit maar heb meteen een beetje spijt. Eigenlijk had ik bij hem willen blijven, gewoon even gezellig, maar ik durfde het niet te vragen. Waarschijnlijk heeft hij helemaal geen zin in mij, hij klonk in ieder geval niet alsof hij zin in mij had. Zuchtend loop ik naar beneden ik kon altijd zo goed met Rob en ik wil zo graag dat het weer goed met hem gaat, dat ik mijn beste maatje weer terug krijg, waar ik gewoon weer mee kan chillen.
"En Koen eet hij het op?" Vraagt Raoul wanneer ik de woonkamer in loop. "Nee denk het niet, hij is misselijk." Zeg ik en Roel wilt opstaan. "Nee Roel laat hem, hij is ziek hij gaat echt wel eten als hij er zin in heeft maar nu even niet." Zeg ik en hij gaat weer zitten. "Oké houdt jij het een beetje in de gaten Koen? Misschien is het inderdaad beter dat ik me er niet mee bemoei." Zegt hij en ik knik, ik zal hem in de gaten houden, dan kan ik ook vaker naar hem toe, misschien durf ik op een keer wel te vragen of ik bij hem mag blijven, misschien.

Deel 17!!! Het heeft even geduurd sorry mensen maar ben gewoon een beetje druk de laatste tijd. Maar hopelijk was dit deel wel weer leuk.

-1257 woorden 18 februari-