Stop it please, Robbie

Deel 10~ vertel het me!

Robbie POV
3 dagen later
Slecht voel ik me, heel slecht. Al 3 dagen kan ik niet sporten. Hoe dit komt, het is gewoon vrijwel onmogelijk. Doordat ik mijn pols zo erg gekneusd heb kan ik niet in mijn eentje ergens heen, ik kan namelijk niet autorijden. En als ik wil gaan hardlopen ofzo mag dat niet van Raoul omdat hij vindt dat ik rust moet houden met mijn pols. En ik kan ook niet stiekem 's nachts gaan want elke nacht ligt of Milo of Matthy op een matras bij mij in mijn kamer te slapen, om me in de gaten te houden. Ik snap het, dat ze me in de gaten houden maar ik kan niet nog langer niet sporten en wel 'eten' of nouja het meeste gooi ik er toch weer uit maar ik krijg meer binnen als normaal, want Roel let daarop.

⚠️self harm⚠️
En nu, nu sta ik weer in mijn badkamer op de weegschaal '57 kg' geeft ie aan. Godverdome waarom kom ik zo snel aan en hoe krijg ik het er weer af. Gefrustreerd en boos op mezelf pak ik mijn scheermesje weer van de wasbak. Dit keer zet ik hem zonder twijfel op mijn pols en zet ik diepe lange sneeën, ze lopen van mijn pols tot mijn elleboog. Op elke arm zet ik er een stuk of 5 maar ik ben nog niet klaar. Mijn buik, mijn buik daar zit het probleem, ik doe mijn trui uit en zet het mesje nu tegen mijn buik aan, een pijn scheut gaat door mijn lichaam maar ik ga door, door tot mijn hele buik rood is van het bloed. Ik zet de douche aan, trek mijn broek uit en ga onder de warme stralen staan. Het brand enorm als het water de sneeën op mijn armen en buik bereikt maar ik blijf staan, ik moet, ik verdien deze pijn.

Uitgeput, duizelig, en met pijn ga ik op mijn bed liggen. Maar wel met een voldaan gevoel. Ik verdien deze pijn, de jongens mogen me niet en moeten nu voor me zorgen omdat ik zo'n sukkel ben. Hyperventileren en dan bewusteloos raken, dat doen alleen de grootste sukkels, dat is echt triest namelijk. Voor even sluit ik mijn ogen om de hoofdpijn tegen te gaan, en al snel val ik in slaap.

"Maar even, is het niet gewoon veel beter als we Robbie uit de bankzitters zetten?" Ik was onderweg naar beneden nadat ik net in slaap ben gevallen maar ik verstijf midden op de trap als ik dit hoor. "Ja misschien is het wel beter, hij is er de laatste tijd weinig en als ie er is voegt hij weinig toe." "Ja daar heb je gelijk in, en hij is ook niet echt geliefd bij de kijkers, heb je al die comments gelezen!" De jongens beginnen te lachen en er worden wat comments voorgelezen. 'Petitie Robbie uit de bankzitters.' 'Kon Robbie niet wat langer wegblijven?' 'Robbie is echt dik.' 'Bankzitters is veel leuker zonder Robbie.' Er wordt nog harder gelachen en ik sta op het punt weer naar boven te lopen. "Ohh Robbie! Goeie timing, we gaan opnemen." Raoul komt net de gang in gelopen waardoor ik wel naar beneden moet. Als ik de woonkamer in loop stoppen ze meteen met lachen. "Hé Robbie, fijn dat je er bent, dan kunnen we gaan beginnen." Koen moet steeds stoppen na elk woord om zijn lach in te houden. "Oké nou welke video gaan we opnemen?" Vraag ik alsof ik niet door heb dat ze om mij lachen. "Uhm grootste roze koek maken." "Nou oké gaan we beginnen dan." Ik heb er niet echt meer zin in dus wil zo snel mogelijk weer klaar zijn. "Ja, hier jij filmt." Zegt Milo en duwt de camera in mijn handen. "Huh maar I-ik doe toch ook mee?" "Nee de cameraman is ziek dus iemand moet filmen, jij dus." "Maar kunnen we dan niet afwisselen ofzo?" Ik probeer nog iets want ik vindt het veel te leuk om video's te maken. "Jesus man snap je het dan niet, mensen willen jou liever niet dan wel in de video dus beter film je gewoon en hou je je bek." Ik voelde het al aankomen maar slik toch de brok in mijn keel weg als Matthy dit naar me roept, ze gaan me er binnenkort echt uitgooien. "Nou sukkel zet die camera aan dan kunnen WIJ gaan beginnen." Zegt Raoul en ik zet zuchtend de camera aan. "Ja hij loopt."

Koen POV:
Ik sta nog even stil voor zijn kamer deur, ik moet nog even wat moet verzamelen. 3 dagen heb ik gewacht, gewacht met met hem praten, gewoon zodat hij zich weer iets beter voelde. Maar nu moet ik toch echt met hem gaan praten, tegen mij moet hij gaan vertellen wat er is, anders kunnen we hem niet helpen. Ik klop op de deur maar krijg geen reactie, "Robbie kan ik binnenkomen?" Weer niks, ik besluit maar gewoon naar binnen te gaan. Ik kijk de kamer rond en zie dat hij op zijn bed ligt, met zijn rug naar mij toe dus ik kan niet zien of hij wakker is. Wel hoor ik hem zuchten en daarna iets mompelen wat voor mij niet te verstaan is. "Robbie ben je wakker?" Nogsteeds geen reactie, ik loop om het bed heen, zijn ogen zijn dicht, die slaapt, om 1 uur 's middags... "Hé Rob wordt je wakker." Zachtjes schut ik hem heen en weer. "N-nee niet doen." Brengt hij moeizaam uit en ik trek snel mijn hand weg, maar hij lijkt nog steeds te slapen. Zachtjes schut ik hem toch nog een keer heen en weer. Opeens schiet hij overeind en kijkt verward om zich heen! "Rustig Robbie ik ben het maar." Zeg ik en leg mijn hand op zijn schouder. "Ohh h-hey K-Koen." Zegt hij buiten adem en gaat weer liggen. "Waarom schrok je zo?" Vraag ik hem en hij haalt zijn schouders op. "Weet niet, slecht geweten denk ik." Zegt hij lacherig. "Rob kan ik even met je praten?" Vraag ik dan maar en hij kijkt me aan. "Praten, waarover dan, is er iets met je aan de hand?" Hij vraagt het alsof het over mij gaat. Ik ga op het bed zitten en hij komt naast me zitten. "Nou nee, met mij gaat het prima maar ik vraag me af hoe het met jou gaat. Wees eens eerlijk Robbie, waar zit je mee, je kan mij alles vertellen." Robbie kijkt mij aan met een blik die ik niet kan plaatsen, ergens lijkt hij een soort bang en verdrietig maar ook lijkt het alsof hij weer boos wilt worden en ergens is ook een klein beetjes opluchting te zien. "I-ik zit nergens mee!" Zegt hij en kijkt naar de grond. "Robbie kijk me eens aan." "Nee!" Hij klinkt boos maar de brok in zijn keel is te horen. "Robbie kijk me aan en vertel me wat er is, alsjeblieft." Smeek ik hem bijna maar hij blijft zwijgend naar de grond kijken. Langzaam til ik zijn kin op en draai zijn gezicht richting mij, de tranen lopen nog net niet over zijn wangen en zijn lip trilt. "Och Robbie kom eens hier." Zeg ik en trek hem in mijn armen, ik voel hem zacht snikken maar hij houdt het huilen tegen. "Robbie het is niet erg om te huilen, laat het maar gaan." Ik wrijf met mijn hand over zijn rug. "N-nee ik ben o-o-oké." Hij trekt zich weg uit mijn armen en probeert de tranen uit zijn ogen te vegen, maar zijn ogen blijven zich opnieuw vullen met tranen. "Ohh Robbie kom is hier." Weer probeer ik hem in mijn armen te trekken maar hij duwt me weg en staat op. "I-ik hoef je hulp niet Koen! G-ga alsjeblieft gewoon weg!" Hij klinkt boos maar de trilling in zijn stem en de tranen in zijn ogen vertellen me iets anders. Nu moet ik doorgaan en me niet gek laten maken door zijn boosheid. "ROBBIE! Ik wil dat je nu kiest, of je blijft doen alsof je boos bent en je lost alles zelf maar op, of je komt nu gewoon bij me zitten en vertelt me wat er is! Je kunt niet eeuwig boos blijven doen tegen de mensen die fucking erg om je geven, je kan niet alles zelf oplossen Rob!" Ik ben ook gaan staan en ben nu ook boos ik schreeuw de laatste zin half. Hij had mijn boosheid duidelijk niet verwacht en kijkt me beduusd aan. Maar blijkbaar zijn mijn woorden eindelijk bij hem binnengekomen want langzaam beginnen de tranen over zijn wangen te stromen en gaat hij verloren op zijn bed zitten. Snel ga ik naast hem zitten en trek hem in mijn armen, direct begint hij hard te huilen, mijn woorden hebben blijkbaar een gevoelige snaar geraakt en waren het laatste zetje, eindelijk laat hij zijn verdriet zien, verdriet wat hij volgens mij al weken lang verbergt.

Deel 10!! Ik schrijf toch best lekker weg tijdens die autorit. Ben ik heel blij met dit hoofdstuk? Nee. Is het beter als de vorige? Ja. Dus ik doe het er maar mee sorry mensen. En als je denkt hoe is dit hoofdstuk uit december en de vorige uit januari, die vorige had ik nog een keer overnieuw geschreven dus vandaar.

-1570 woorden 29 december-