Γεννημένοι Νικητές

1. Να κρυφτώ

Το χιονισμένο τοπίο έτρεχε έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Τα ψηλά χιονισμένα βουνά, τα αειθαλή δάση, το καναδέζικο κρύο. Άφηνα τα πάντα πίσω μου, παίρνοντας μαζί μου μόνο έναν σάκο με μερικές αλλαξιές και μερικά προσωπικά αντικείμενα.

Άφηνα πίσω το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα, καθώς ήταν και το μέρος που με πλήγωσε βαθιά. Ήθελα μια νέα αρχή, σε ένα νέο σπίτι κάπου που δεν θα με γνώριζε κανείς.

Το ταξίδι μου θα διαρκούσε μερικές ώρες και προορισμός μου ήταν η Βοστόνη. Ήμουν ήδη στο δρόμο μια ώρα και ακόμη δεν είχαμε αφήσει το καναδέζικο έδαφος.

Φορώντας το παχύ μπεζ μπουφάν μου, και έναν μπεζ μάλλινο σκούφο, έχοντας ακουστικά με μουσική στα αυτιά μου, έριχνα το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν τι άφηνα πίσω και τι θα έβρισκα μπροστά μου.

Σκεφτόμουν πόσο θυμωμένη και απογοητευμένη θα ήταν η μητέρα, πόσο έκπληκτος και απογοητευμένος θα ήταν ο προπονητής μου. Σκεφτόμουν τα άρθρα στις εφημερίδες και τα περιοδικά που θα έβρισκαν τρόπο να καταπατήσουν την υπόληψή μου.

Σκεφτόμουν τη ζωή του καλλιτεχνικού πατινάζ που άφηνα πίσω μου, μέσα στην ντουλάπα όπου είχα αφήσει τα πέδιλα του πατινάζ και τις στολές μου.

Είχα βαρεθεί. Είχα βαρεθεί αυτήν την περιορισμένη και στερημένη ζωή. Όμως την ανεχόμουν για έναν και μόνο λόγο. Λάτρευα το καλλιτεχνικό πατινάζ.

Ένιωθα σαν μεγάλη αρτίστα που έδινε την παράστασή της πάνω στον πάγο. Λάτρευα το συναίσθημα της ελευθερίας και της ομορφιάς που εξεδιδόταν κάθε φορά που βρισκόμουν πάνω στον πάγο.

Όμως εκείνη η αγάπη, εκείνη η λατρεία έφθειρε με τα χρόνια. Έφθειρε από την σκληρή πειθαρχία, την στέρηση της ελευθερίας, τις κριτικές και τα κουτσομπολιά. Έφθειρε από το γεγονός ότι κανένας δεν με καταλάβαινε. Ούτε καν η οικογένειά μου.

Τελικά, το πατινάζ μου γύρισε την πλάτη και κατέληξα να βλάψω τον εαυτό μου. Κατέληξα να μισήσω αυτό που αγαπούσα όσο τίποτα. Κατέληξα να δραπετεύσω από ένα μέρος που με έπνιγε.

Δεν είχα ταξιδέψει ξανά με λεωφορείο. Όταν χρειαζόταν να ταξιδέψω για τους αγώνες μου, χρησιμοποιούσα πάντα το αεροπλάνο.

Τώρα γύρω μου υπήρχαν ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι. Νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη. Όλοι τους ήσυχοι περίμεναν να φθάσουν στον προορισμό τους.