__________________________
İzuku ellerinde gülleri tutuyordu.
Çocuğun elleri kanıyor, sanki vücudunda ki tüm kanlar elinden akıyorcasına boşalmış hissediyordu.
"Ah, Aşk! Sarhoş etmesene beni... Sanki Amoré Tanrı'ya inanmama sebep oluyorsun gibi... N...
Ortam giderek gerginleşiyorken, Katsuki'nin gözleri sulandı. Anlamıyordu, hayır cidden anlayamıyorlardı... Bu kadar karmaşık bir ilişki nasıl yoluna koyulabilirdi? Hatalarının yıllar sürdüğü bir ilişki. Kopamayışları.
"Neden kendini başka bir Alfa'ya işaretletmedin İzuku..?"
"Sence nasıl yapabilirdim bunu Katsuki? Ensemdesin diyorum sana. Fırsat mı verdin unutmaya seni?"
"Vermedim değil mi? Bencilim."
"Bipolar gibisin... Uzağındayken ben, sen bir canavar oluyorsun lakin dibine geldiğimde... Gıkın bile çıkmıyor. Neden?"
Çevreleri tütün dumanına boğuluyordu.
"Sanırım sen uzağımdayken korkuyor ve aptalca şeyler yapıyorum."
"Sanırım değil cidden yapıyorsun."
Alfa'nın gözleri doldu. İzuku o düz suratını hiç bozmayarak duyguları sömürülmüş bir şekilde baktı ona.
Ne yapsa, nasıl özür dilese? Bu şeylerin affı olur muydu ki..? Nasıl yalvaracaktı Sarışın. En son çaresizliğe büründü ve ayağa kalkarak bağırdı Katsuki.
"Elin elime değsin yalvarırım! Yalvarırım!"
Diz çökerek, gözyaşlarını saldı, hüngür hüngür ağlamaya başladı Alfa, o kadar muhtaçtı ki onun sevgisine, Dünya'da kimse onun yerini tutamaz, onun sevgisi olamazdı...
Alfa dayanamıyordu artık, ölümü bile yeğlerdi, tek isteği artık sevgili İzukusuna kavuşmaktı. Bu özürler bu saçma sikik olaylar artık cidden sınırına gelmişti.
Gözyaşları kızgın bir nehir gibi şiddetle akıyor tüm odaya boğucu Feromonlar akın ediyordu, Alfa'nın kahroluşu odadaki herkese Feromonlar yüzünden geçmiş, herkes devrilerek yere çökmüş ağlıyordu. Çalışanlar cidden bu duygu karmaşasında kafayı yiyecekti.
Sahip oldukları güç korkutucuydu.
Yıpranmış Baskın bir Alfa ve Omega... Onların Feromonlarından daha zehirli ne olabilirdi.
"Nasıl bir hismiş sevgilim. Şimdi acımı anlayabiliyor musun..? Ah, hayır. Anlamazsın sen sığsın."
İzuku gülümsedi lakin uzun sürmedi.
Cidden böyle mi olması gerekiyordu? Peki onu böyle mahçup edip ağlatsa da, zarefe ulaşmasına rağmen neden mutlu olamıyordu? Neden yüreği sıkışıyordu.
Katsuki gözyaşları ile yerde öylece bağıra bağıra ağlamaya başlamış, içinde biriktirdiği her şeyle birlikte çökmüştü.
İzuku ezdiği aşkına baktı, doğru değildi, yaşadıkları şeyler hiç ama hiç doğru değildi.
Yerde acı içinde kıvranan aşkına doğru eğildi ve onun başını yerden kaldırdı... Lanet olsun, herif yerle bir olmuştu.
Gözleri ağlamaktan şişmiş lakin gözyaşları bitmez şekilde akmaya devam ediyor, kıpkırmızı olmuş gözleri korkudan ve utandığından İzuku'nun gözlerine bakamıyordu. Pes etmişti ruhu.
İzuku'nun yüreği parçalandı. Bu muydu yani? Sarışın kendisine nasıl davrandıysa İzuku da ona mı öyle davranacaktı? Saçmalık.
İzuku kendi ağlaması şiddetlenir iken Sarışına doğru sarıldı. Katsuki zor bela titreyen kolları ile kavuşmanın verdiği heyecan ve korku ile sardı kollarını ona.
Şimdi ikisi sadece ağlıyordu. Çalışanlar ise kaçmaya çalışıyordu bu ortamdan, öksüre yarkara, ağlayarak çıktılar odadan. Şimdi sadece ikisi vardılar.
İzuku haykırdı.
"N-neden bunu yapıyoruz bir-hıck!- birbimize! Neden..! Neden...? Katsuki aptalsın, aptal!"
Katsuki sımsıkı sarıldı. Sesi kısık çıkıyordu adamın.
"Özür dilerim... Ö-özür dilerim..."
Öylece sayıklamaya devam etti...
Vakit birbirlerinin kollarının arasında öldürüyorken kendilerini.
Sadece o vakit sarılıp ağlaşabildiler.
Bu İzuku için büyük bir aftı.
_________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
