Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

Κεφ 3: Ο Μάρκος

Σταγόνες βροχής κυλούν ασταμάτητα στο τζάμι του λεωφορείου. Φοράω τα ακουστικά μου και περιμένω την Φανή να εμφανισθεί από το πουθενά όπως κάθε φορά που ξαφνικά την βλέπω μπροστά μου και παθαίνω πέντε καρδιακά. Έχουμε σχολείο σήμερα και όπως κάθε άλλη μέρα δεν έχω καμία όρεξη να πάω. "Απορώ γιατί λένε ότι τα μαθητικά χρόνια είναι τα καλύτερα. Πάντως δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό. Άμα είναι αυτά τα καλύτερα να μου το πει κάποιος τώρα να πάω να πέσω από καμία γέφυρα" Σκέφτηκα.
Τις σκέψεις μου διέκοψε το κρύο χέρι της Φανής και ακολούθησε το μικρό καρδιακό που σου έλεγα πριν και ένα "άι στο διάολο πρωί πρωί".

Με την Φανή γνωριζόμαστε από μικρά κοριτσάκια και είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο είμαι τόσο κοντά μέχρι και σήμερα. Είναι λίγο πιο ψηλή από μένα και έχει καστανό ξανθά σγουρά μαλλιά. Θα μπορούσες να την αποκαλέσεις ντροπαλή και εσωστρεφής. Θα γυρνούσε. Στο "Φανή" πάλι πρέπει να σου βγει το λαρύγγι για να γυρίσει. " Που είσαι ρε Λιλόνι;" Μου είπε αποκαλύπτοντας σε σένα φίλε μου αυτό το άθλιο χαϊδευτικό που μου έχει βγάλει. Κάθησε δίπλα μου και μου έδωσε το κρουασάν που μου υποσχέθηκε ότι θα μου πάρει αν της κάνω το χατίρι και πάω στην εκδρομή που θα πάμε με το σχολείο για να μην μείνει μόνη της. Δεν είμαι καμία περίεργη που δεν μου αρέσουν οι εκδρομές (μην αρπάζεσαι) απλά θα πάμε σε ένα βαρετό μουσείο.

Η στάση μας. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και αρχίσαμε να περπατάμε προς το σχολείο. Λέγαμε τα νέα μας και ξεκίνησα να της αφηγούμαι την φάση με την Κυρά Λιλί και την εκδρομή της στον "παράδεισο".
«Και που λες μου είπε ότι θα πάει Γερμανία. Την έχει καλέσει λέει η Φωφώκα η φίλη της γιατί έχει τον γιο της εκεί πέρα και θα την έχει σαν βασίλισσα. Θα πάνε για ψώνια, θα την περιποιηθούν κανονικά.» Είπα στην Φανή.
Γέλια την συνεπήραν και με χτύπησε απαλά στον ώμο. «Σοβαρά μιλάς; Η κυρά Λιλί εξωτερικό;»Δεν πίστευε στα αυτιά της.
«Ναι σου λέω!»
Από δω και από κει πέρασε η ώρα και βρεθήκαμε στο προαύλιο της κόλασης.
Με την Φανή ευτυχώς ήμαστε στην ίδια τάξη και η καθημερινότητα είναι κάπως πιο υποφερτή.
«Πρώτη ώρα Δεληγιάννη. Αρχαία.» Μου είπε η Φανή έχοντας τον δείκτη της μπροστά στο πρόσωπο μου. Σαν να μου λέει: «Ναι, εσύ και εγώ θα ζήσουμε την απόλυτη βαρεμάρα».
Χτύπησε το κουδούνι και όλοι σαν πρόβατα στην σφαγή εξαφανίστηκαν από το προαύλιο και χώθηκαν μέσα στις αίθουσες.

Τα μάτια του είναι τεράστια και κρύβουν μέσα τους ένα σκοτάδι που αν τα κοιτάξεις για πολύ ώρα φοβάσαι ότι θα σε καταπιεί. Αν και τις περισσότερες φορές δεν κοιτάζει κανένα στα μάτια. Το αποφεύγει.
Τα μάτια κάθε ανθρώπου κρύβουν κάτι για εκείνον. Και τα μάτια του Μάρκου κρύβουν πόνο και θλίψη.
Έχει τόσο ωραία μάτια. Κάστανα μα πολύ εκφραστικά. Με ένα του βλέμμα μπορείς να νιώσεις τόσα πολλά που οι λέξεις κάποιων άλλων μοιάζουν ασήμαντες.