Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

Κεφ 5: Κάνε ένα βήμα.

Σχετικά με το σχέδιο: εκείνο το πρωί του Σαββάτου.

«Θες καφέ;»
«Από πότε πίνεις εσύ καφέ Λιλόνι;»
«Να...είναι που λείπει η Κυρ' Λιλί και πειραματίστηκα κάνα δυο φορές.» απάντησα στην Φανή με έναν μικρό δισταγμό καθώς ήξερα τι ερχόταν...

Γέλιο σαν αυτό του κώμη δράκουλα όταν κατάφερε να ρουφήξει το αίμα του θύματος του ή της γριάς με τα μήλα από την Χιονάτη όταν το κακόμοιρο κορίτσι έφαγε το μήλο ή της μητριάς της Σταχτοπούτας όταν δεν την άφησε να πάει στον χορό σκίζοντας της το φόρεμα. Το γέλιο της Φανής ήταν αυτό. Της κακιάς μάγισσας από τα παραμύθια.

Ξέρει ότι είμαι ο μεγαλύτερος "φλώρος" που μπορεί να γεννήσει η γη. Αλλά δεν φταίω εγώ. Υπάρχει λογική πίσω από το σκεπτικό και τις πράξεις μου. Αρχικά, δεν μου αρέσει ο καφές. Είναι πικρός και μου προκαλεί νευρικότητα άμα πιω ένα γεμάτο ποτήρι.

Για το αλκοόλ μην το συζητήσουμε καλύτερα. Αν δεν μου αρέσει μια φορά ο καπουτσίνο σκέψου το ουίσκι (όχι ότι έχω δοκιμάσει, αλλά το φαντάζομαι). Αυτά βρωμάνε από μακριά παιδί μου. Άσε και το άλλο! Που το πας το άλλο; Βλάπτουν την υγεία και....

Αλλά λέω κάπου εδώ να σταματήσω γιατί θα βαρεθείς να με ακούς να μιλάω σαν την μάνα σου.

«Απλά βαριόμουν και είχαμε καφέ στο ντουλάπι και είπα να δοκιμάσω, αμάν!» Ύψωσα την φωνή μου για να ακουστώ μέσα στο ακατάπαυστο χαχανιτό της.

«Δεν θέλω καφέ, άσε μην χτυπήσεις πουθενά καθώς τον φτιάχνεις και το έχω κρίμα στον λαιμό μου μετά..»

«Πίσω στο θέμα μας!» Της είπα τρανταχτά.

Η κυρία Νίνα που έχει το ζαχαροπλαστείο πιο κάτω είναι το πρόσωπο για το οποίο όλη αυτή η χαρτούρα βρίσκεται στο πάτωμα μου αυτές τις μέρες.

Από μικρές με την Φανή βλέπαμε πολύ "παρά 5". Εγώ ήμουν πάντα ο Φώτης και εκείνη η Ντάλια.
Μου άρεσε να είμαι προσηλωμένη στον στόχο ενώ εκείνη έβαζε τις κούκλες στην μπανιέρα για να τις κάνει μπάνιο. Ποιον στόχο θα μου πεις. Καλή ερώτηση. Δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο. Κάθε φορά άλλαζε ανάλογα με την διάθεση και την φαντασία μου. Ένα παράδειγμα είναι όταν προσπαθούσα να νικήσω τον εχθρό "φάντασμα" όπως τον είχα ονομάσει δηλαδή τον καρκίνο της μητέρας μου. Ήμουν τόσο μικρή που δεν είχα καταλάβει ποιός, τι και γιατί την έπαιρνε σιγά σιγά από κοντά μου.
Αργά και βασανιστικά. Μέχρι και σήμερα...ούτε σήμερα έχω καταλάβει την αιτία.