Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

Κεφ 32: Σινεμά.

Όλα ξεκίνησαν για μένα ένα βράδυ που διάβαζα βιολογία.

Συγκεκριμένα, είχα αρχίσει επανάληψη τα κεφάλαια του πρώτου τεύχους.

Οι πανελλαδικές πλησίαζαν και ένιωθα φρικτά.

Αποφάσισα να βγω έξω, να πάρω αέρα και να με δει λίγο το φεγγάρι αλλά κυρίως να το δω και εγώ.

Είχα καιρό να κάνω κάτι διαφορετικό από το να είμαι σπίτι ή σχολείο ή φροντιστήριο.

Άρχισα να περπατάω στους δρόμους μέχρι που είδα κάτι.

Ένα τσούρμο από εφήβους, αγόρια και κορίτσια, να τρέχουν όλοι μαζί προς μια καθορισμένη κατεύθυνση.

Λες και κάποιους τους καθοδηγούσε, λες και ήταν μεθυσμένοι από το άρωμα της ζωής, ακολουθούσαν τα νώτα της.

"Παίζει κάποια ομάδα σήμερα;" απόρησα μέσα μου.

Η αλήθεια ήταν ότι το περιστατικό δεν επρόκειτο για διαδήλωση φανατικών οπαδών ποδοσφαίρου.

Μα που στο καλό πάνε;

Τους ακολούθησα και βρέθηκα έξω από ένα αριστοκρατικό παλάτι.

Πώς είναι δυνατόν να μην το έχει πάρει ποτέ ξανά το μάτι μου αυτό το μεγαλείο;

Κάθε μέρα την γυρνάω τη γειτονιά με τα πόδια.

Κοίταξα γύρω μου, τίποτα δεν μου φαινόταν γνωστό κάτω από το σκοτάδι της νύχτας.

Αλλά τελικά δεν έφταιγε η απουσία του φωτός αλλά η απόλυτη άγνοια μου για το που ακριβώς βρισκόμουνα.

Μπορεί να περπάτησα μαζί τους και δύο και τρία χιλιόμετρα, με παρέσυρε η περιέργεια να δω που πηγαίνουν και ούτε που κατάλαβα για πότε φύγαμε από τη γειτονιά.

Έτσι όπως τα κατάφερα δεν είχα άλλη επιλογή από το να παραμείνω μαζί με εκατό, διακόσιους άγνωστους εφήβους, οι οποίοι δεν μου έμοιαζαν και πολύ νορμάλ.

Βέβαια, το 'νορμάλ' είναι σχετικό.

Τόσους μήνες κλεισμένη διαβάζοντας έχω ξεχάσει και πως είναι το έξω.

Μπορεί τα δεδομένα της εποχής να έχουν αλλάξει και πλέον η διασκέδαση των νέων να είναι αυτή.

Να κυκλοφορούν εκατό εκατό με πανό και φωτιές στα χέρια.

Καλά, φωτιές δεν είχανε αλλά κατάλαβες.

Μόλις συνειδητοποίησα τι πραγματικά μου συνέβη, άρχισα να πανικοβάλλομαι.

Και αν είναι κανίβαλοι;